Financiën en Investeren: Bereiken voor het rendement

Bereiken voor opbrengst is een veelgebruikte zin in financiën en investeringen. Strikt genomen, en in zijn kleinste zin, de uitdrukking karakteriseert een situatie waarin een belegger hogere rendementen op zijn of haar beleggingen zoekt.

Meer specifiek en vaker wordt de uitdrukking toegepast op situaties waarin de belegger hogere opbrengsten overschrijdt, zonder daarbij rekening te houden met het toegevoegde risico dat hij of zij gewoonlijk als gevolg heeft.

Inderdaad, beleggers die agressief naar opbrengst richten, hebben vaak de tegenstelling van normale risicoaversie, in plaats van risico's te houden in hun keuzes, al dan niet bewust of niet.

Bereik voor rentecrisis en kredietcrisis

De financiële crisis van 2007 tot 2008 is het meest recente voorbeeld van een marktinval, die gedeeltelijk wordt veroorzaakt door wijdverbreid te bereiken rendement. Investeerders die wanhopig zijn voor hogere opbrengsten, verdienen de waarde van hypotheekgesteunde effecten op niveaus die onverenigbaar zijn met hun onderliggende terugbetalingsrisico. Toen de hypotheken achter deze instrumenten achterstallig of achterstallig waren, vielen hun waarden neer. Een algemene crisis van vertrouwen van beleggers leidde tot scherpe daling in de waarden van andere effecten en de mislukking of bijna falen van veel toonaangevende bank- en effectenbedrijven.

Bereik voor rendement en financieel fraude

Investeerders die agressief rendement bereiken, behoren tot degenen die het meest vatbaar zijn voor het slachtoffer van financiële oplichting en schema's.

Inderdaad, veel van de grote zaken in de financiële geschiedenis van oplichting en bedrog betreffen de daders, de meest beroemde Charles Ponzi en Bernard Madoff, die specifiek gericht waren op mensen die wanhopig op zoek waren naar meer rendement op hun geld, ontevreden over conventionele investeringsmogelijkheden.

Institutionele beleggers bereiken rendement

In een lage rentetarief zoals die in de nasleep van de financiële en kredietcrisis van 2007 tot 2008 bestaat, vallen veel institutionele beleggers, zoals verzekeringsmaatschappijen en toegezegde pensioenfondsen, zijn onder druk geweest om rendement te bereiken.

Deze lage opbrengsten zijn grotendeels te danken aan acties van de Federal Reserve en andere centrale banken over de hele wereld om hun economieën te stimuleren in de nasleep van de financiële crisis 2007-2008. Verzekeringsmaatschappijen en pensioenfondsen in deze band voelen zich gedwongen meer risico te nemen om de opbrengsten te genereren die nodig zijn om hun verplichtingen na te komen. Het resultaat is een algemene risicoverhoging in het financiële systeem.

Effecten op de obligatieprijs

Verzekeringsmaatschappijen en pensioenfondsen zijn belangrijke kopers van zakelijke en buitenlandse schulden en zijn dus belangrijke bronnen van financiering voor deze entiteiten. De aankoopbeslissingen van deze institutionele beleggers hebben dus grote implicaties voor de levering en de prijs van krediet.De effecten van het bereiken van hun rendement worden gezien bij de prijsbepaling van nieuwe schuldvraagstukken en de prijsbepaling van deze zelfde instrumenten op de secundaire markt. Kortom, wanneer deze grote institutionele beleggers actief rendement bereiken, bieden zij de prijzen van risicovolle effecten op, waardoor de rentevoet die risicovolle leners moeten betalen daadwerkelijk verminderen.

Onverwacht gedrag

Academische onderzoekers hebben geconstateerd dat het bereiken van rendement het meest agressief en duidelijk is tijdens de economische uitbreidingen wanneer de rendementen normaal gesproken stijgen.

Nog meer, ironisch genoeg, is dit gedrag duidelijker in verzekeringsmaatschappijen die meer bindende wettelijke kapitaalvereisten hebben. Een andere contra-intuïtieve bevinding door onderzoekers is dat regelgeving die gericht is op het verminderen van riskant beleggingsgedrag van verzekeringsmaatschappijen daadwerkelijk ertoe strekt om opbrengst te bereiken. De sleutel tot deze bevinding is de opmerking dat zelfs de vermeend meest geavanceerde schema's voor risicometing zeer onvolkomen zijn, zo niet fundamenteel gebrekkig.

Lees verder

Zie professor Bo Becker en Victoria Ivashina van de Harvard Business School, HBS Working Paper Number 12-103, uitgegeven mei 2012 en gepubliceerd op 15 juni 2012. <