Discretionaire fiscale beleid: tools, types

Definitie: Discretionair fiscaal beleid is een verandering in overheidsuitgaven of belastingen. Het doel ervan is om de economie uit te breiden of te krimpen indien nodig.

Tools

Discretionaire fiscale beleid maakt gebruik van twee instrumenten. Zij zijn het begrotingsproces en de belastingcode. Het eerste hulpmiddel is het discretionaire gedeelte van het U. budget. Congres bepaalt dit soort uitgaven met kredieten per jaar. Het grootste is de militaire begroting.

Alle andere federale afdelingen maken ook deel uit van discretionaire uitgaven.

Het budget bevat ook verplichte uitgaven. Dit omvat betalingen van Social Security, Medicare, Medicaid, Obamacare en rentebetalingen op de nationale schuld. Congres mandaat deze programma's. Zij zijn de wet van het land. Congres moet stemmen om de betreffende wet te wijzigen of te herroepen om deze programma's te wijzigen. Daarom zijn wijzigingen in het verplichte budget zeer moeilijk. Daarom is het geen instrument van discretionair fiscaal beleid.

Het tweede hulpmiddel is de belastingcode. Het omvat belastingen op de inkomens van werknemers, bedrijfswinsten, invoer en andere accijnsvergoedingen. Alleen Congres heeft de bevoegdheid om de belastingcode te wijzigen. Congreswijzigingen aan de belastingcode moeten worden gedaan door nieuwe wetgeving vast te stellen. Deze wetten moeten door zowel de Senaat als het Huis van Verteenwoordigers worden doorgegeven. Maar de president kan veranderen hoe het wordt geïmplementeerd. Hij kan richtlijnen sturen naar de Internal Revenue Service om te veranderen hoe de belastingwetten worden afgedwongen.

Soorten

Er zijn twee soorten discretionaire fiscale beleid. De eerste is expansief fiscaal beleid . Het is wanneer de federale regering de uitgaven toeneemt of de belastingen verlaagt. Wanneer de uitgaven stijgen, creëert het banen. Het gebeurt direct door middel van openbare werken programma's of indirect door contractanten.

Werkgelegenheid creëert mensen meer geld om uit te geven. Dat stimuleert de vraag, wat de economische groei toeneemt. Ontdek de vier beste manieren om banen te creëren.

Wanneer de overheid belastingen stort, legt het geld direct in de zakken van zaken en gezinnen. Ze hebben meer geld te besteden. Dit stimuleert ook de vraag en rijdt groei. Wanneer tegelijkertijd uitgaven en belastingverminderingen worden gedaan, zet het pedaal op het metaal. Daarom heeft de Economic Stimulus Act in enkele maanden de Great Recession afgelopen. Het gebruikte een combinatie van openbare werken, belastingverlagingen en werkloosheidsuitkeringen om tussen maart en oktober 2009 640, 000 banen te redden of te creëren. Daarom zijn werkloosheidsuitkeringen de beste stimulans.

Economische vraagstukken zeggen dat een belastingverlaging de beste manieren is om de economie te stimuleren. Sterker economische groei zal zorgen voor de verloren overheidssector. Dat komt omdat het een grotere belastinggrondslag oplevert. Maar belastingverlagingen werken alleen als belastingen hoog waren in de eerste plaats.Volgens de onderliggende economische theorie, de Laffer Curve, moet de hoogste belastingtarief hoger zijn dan 50 procent voor de economie van de supply-side om te werken. Ontdek of belastingverlagingen de beste manier zijn om banen te creëren.

Uitbreidend fiscaal beleid creëert een begrotingstekort. Dit is een van de nadelen.

Het komt omdat de overheid meer besteedt dan het in belastingen ontvangt. Vaak is er geen boete totdat de schuldquote op bijna 100 procent ligt. Op dat moment, beleggers beginnen zich zorgen te maken over de regering zal zijn soevereine schuld niet terugbetalen. Zij zullen niet zo gretig zijn om de Amerikaanse schatkist of andere overheidsschuld te kopen. Zij zullen hogere rentetarieven eisen. Dit maakt de schuld nog duurder om terug te betalen. Het kan een neerwaartse spiraal creëren. Kijk bijvoorbeeld naar de Griekse schuldencrisis.

Aftrekkend fiscaal beleid is wanneer de overheid belastingen uitgeven of verhoogt. Het vertraagt ​​de economische groei. Een uitgavenbesparing betekent minder geld gaat naar overheidsondernemers en werknemers. Dat vermindert dan de baangroei.

Wanneer het Congres belastingen oplevert, groeit ook de groei. Hogere belastingen verminderen het beschikbare inkomen dat beschikbaar is voor gezinnen of bedrijven om uit te geven.

Het vermindert de vraag en vertraagt ​​de economische groei.

Discretionair fiscaal beleid zou moeten werken als tegenwicht aan de conjunctuurcyclus. Tijdens de uitbreidingsfase moeten het Congres en de president uitgaven en programma's verminderen om de economie af te koelen. Als het goed gedaan is, is de beloning een ideale economische groei van ongeveer twee tot drie procent per jaar.

In plaats daarvan blijven de politici uitgaven en belastingen verminderen, ongeacht waar we in de boom- en bustecyclus staan. Als ze het tijdens een boom doen, overstimuleert het de economie en creëert de bubbels van het actief, en leidt dit tot een meer verwoestende buste. Het is een reden voor de financiële crisis in 2008.

Helaas zorgt de democratie zelf voor een expansief discretionair fiscaal beleid. Waarom? Omdat wetgevers verkozen worden, en herkozen worden door geld te besteden en belastingen te verlagen. Zo belonen ze kiezers, speciale belangengroepen en degenen die aan campagnes doneren. Iedereen zegt dat ze de begrotingsverlaging willen zien, maar niet hun deel van de begroting.

Discretionair fiscaal beleid ten opzichte van het monetaire beleid

Op zijn best moet discretionaire fiscale beleid in overeenstemming zijn met het monetaire beleid dat door de Federal Reserve is vastgesteld. Als de economie te snel groeit, kan het fiscaal beleid de remmen toepassen door belastingen te verhogen of de uitgaven te besparen. Tegelijkertijd zou de Fed een contractair monetair beleid moeten aangaan. Dit doet dit door het verhogen van het gevoerde fondsenpercentage of door de open marktactiviteiten. Hier is meer over de Fed's tools en hoe ze werken.

Als de economie in een recessie is, kan discretionair fiscaal beleid belasting verlagen en de uitgaven verhogen terwijl de Fed een expansief monetair beleid instelt. Het zal gedaan worden door het gevoerde fondsenpercentage te verlagen of door kwantitatieve versoepeling. Bij het samenwerken nemen fiscaal en monetair beleid de pijn uit de fasen van de conjunctuurcyclus.

Politici hebben sinds de jaren negentig een uitgebreid fiscaal beleid aangenomen, ongeacht wat. Dat betekent dat het alleen aan de Fed is om de conjunctuurcyclus te beheren. Een onverbiddelijk expansief fiscaal beleid dwingt de Federale Reserve om het contrasterende monetaire beleid als rem te gebruiken als de economie bloeit. Hogere rentetarieven verminderen kapitaal en liquiditeit, vooral voor kleine bedrijven en de woningmarkt. Dat bindt de handen van de Fed, waardoor de flexibiliteit wordt verminderd.