Fiscale vs monetair beleid: wat is het verschil?

Het monetaire beleid is sinds de wereldwijde financiële crisis in 2008 het meest populaire type economische stimulans geweest. Centrale banken verlaagde de rentetarieven om de banken aan te lenen en de consument te lenen. Toen die strategieën mislukten, begonnen de centrale banken kwantitatieve verruimingsprogramma's die betrokken zijn bij het kopen van onrustige activa of overheidsobligaties om het bedrag aan contanten in omloop te verhogen en dezelfde resultaten te behalen.

De fiscale stimulans is veel minder vaak met veel regeringen besparende uitgaven en het verhogen van belastingen. Hoewel er veel debat over het onderwerp is, is er weinig twijfel dat uitgavenverlagingen en hogere belastingen leiden tot een langere economische groei. Deze inspanningen kunnen de monetaire beleidsdoelstellingen ondermijnen door eventuele verbeteringen te compenseren. Sommige economen geloven dat dit de reden is waarom de wereldeconomie niet in staat is om zinvol te herstellen na de crisis in 2008.

In dit artikel gaan we kijken naar de belangrijkste verschillen tussen deze benaderingen en hoe ze kunnen worden gecombineerd met de meest effectieve economische stimulans.

Grenswaarden voor het monetair beleid

Het doel van het monetaire beleid is het beheer van de geldvoorziening om stabiele werkgelegenheid, prijzen en economische groei te bevorderen. Aangezien het de economie niet direct kan beheersen, zijn er grenzen aan de kracht van het monetaire beleid bij het bereiken van deze doelstellingen.

Een liquiditeitsval voorkomt wanneer de inspanningen van een centrale bank om liquiditeit in een economie te injecteren, de rentetarieven niet verlagen en de economische groei stimuleren.

Vaak gebeurt dit wanneer mensen geld beginnen in plaats van op goederen en diensten te besteden. Deze acties hebben de neiging om de korte rente te dichten naar nul, aangezien de consumentenprijzen stagnair blijven. Wanneer dit gebeurt, hebben de centrale banken weinig traditionele monetaire beleidsopties die het probleem kunnen bestrijden.

Deflatie vindt plaats wanneer het inflatiepercentage lager wordt dan nul en de waarde van echt geld over de tijd verhogen. Aangezien de prijzen vallen, hebben consumenten de neiging om meer geld te verdienen en het probleem in de loop van de tijd te verergeren in wat een deflatoire spiraal heet. Deflatie verhoogt ook de reële waarde van de schuld en kan leiden tot een recessie in de economie, omdat bedrijven en consumenten moeite hebben om de schuld terug te betalen en aandringen op het sparen van geld en het investeren van kapitaal.

Fiscale Stimulus tegen Austeriteit

Het doel van het fiscaal beleid is om de overheidsuitgaven en belastingtarieven aan te passen om veel van dezelfde doelen als monetair beleid te bevorderen - een stabiele en groeiende economie. Net als het monetaire beleid kan het fiscaal beleid niet alleen de richting van een economie regelen.

Fiscale stimulans is de toename van overheidsuitgaven of overdrachten om de economische groei te stimuleren. In de meeste gevallen vergroot deze stijging van de uitgaven de groei van de overheidsschuld met de hoop dat economische verbeteringen de kloof zullen helpen vullen.Regeringen die de economie stimuleren, kunnen ook besluiten de belastingtarieven te verlagen om meer geld in de zakken van bedrijven en consumenten te zetten om de uitgaven aan te moedigen.

Austerity is het tegenovergestelde proces waarbij een overheid terugdringt op de uitgaven en belasting verhoogt om de schuld te verminderen en de financiële positie te verbeteren.

Daardoor leidt dit tot een daling van de economische groei, aangezien consumenten en bedrijven meer geld op belasting spenderen en minder afhankelijk zijn van overheidsprojecten of banen als inkomstenbron. Deze maatregelen worden vaak vastgesteld door schuldeisers van derde landen die ervoor zorgen dat de schuld terugbetaald wordt.

Beleidskonflikten

Het fiscaal beleid loopt soms af en toe tegen het monetaire beleid, vooral in tijden van grote economische onzekerheid. Na een economische neergang proberen centrale banken vaak de economie te stimuleren door kapitaal meer toegankelijk te maken voor consumenten en bedrijven. Het fiscaal beleid zou een andere aanpak kunnen nemen door de overheidsuitgaven te verhogen en de belastingen te verhogen, waardoor de bedrijfs- en consumentengebruik daadwerkelijk kan worden aangetast en eventuele pro-groei-effecten kunnen worden gecompenseerd.

Regeringen kunnen deze acties ondernemen om de overheidsfinanciën te verbeteren of aan de eisen van internationale banken en schuldeisers te voldoen.

Griekenland werd bijvoorbeeld gedwongen om fiscale bezuiniging door zijn Europese schuldeisers te ondergaan, die de groeicijfers drastisch vertraagde. Dit stond in tegenspraak met - en uiteindelijk uitgeschakeld - het beleid van de Europese Centrale Bank met een lage rentevoet die de groei in de eurozone probeerde te stimuleren.

De meeste economen komen overeen dat een combinatie van monetair en fiscaal beleid voor groei nodig is om de groei echt te ondersteunen.

The Bottom Line

Monetair beleid en fiscaal beleid zijn de meest populaire instrumenten om een ​​gezonde economie te bevorderen in de loop van de tijd. Hoewel dit beleid dezelfde doelstellingen heeft, werken ze niet altijd op dezelfde weg. Het monetaire beleid kan de economische groei bevorderen door middel van lage rentetarieven, maar het fiscale beleid kan de groei door hogere belastingen beperken en de overheidsuitgaven verminderen - en deze inspanningen kunnen elkaar uiteindelijk uitschakelen.