Waarom presidentiële hoopvolgen sociale media gebruiken en niet traditionele media

"Volg mij op Twitter". "Wees mijn Facebook fan." Mediaprofessionals maken deze locaties voortdurend voor volgers. Dus het is geen schok dat de 2016 presidentskandidaten hetzelfde doen.

Maar de kandidaten doen meer dan alleen met behulp van sociale media om zelfstandigen uit een rally te plaatsen of om de kiezers bij te werken op de locatie van het volgende campagne evenement. Ze gebruiken tools zoals Twitter en Facebook om de glans van de traditionele media te vermijden.

Terwijl de meest succesvolle politici al lang geleerd hebben hoe ze media gebruiken om verkiezingen te winnen, nemen de sociale media hun inspanningen in overdrive. Maar er zijn belangrijke informatie die langs de weg verloren gaat.

Social Media laat de kandidaten onmiddellijk toe

Zeker, een nieuwsconferentie houden om een ​​campagne aankondiging te laten zien, ziet er presidentieel uit. Je staat op een lezer, ideaal met een Amerikaanse vlag over je schouder. Het is een manier om de kiezers te laten wennen aan het idee om je in de macht te zien.

Maar dat wordt een relikwie. Het is veel sneller om te posten wat je online wilt zeggen, vooral als je een tegenstander richt. Republikeinse presidentskandidaat Marco Rubio tweeted op 2 maart:

"# TwoWordTrump: Con Artist".

Terwijl Rubio er elders op heeft uitgegaan, hoefde hij geen nieuwsconferentie te plannen, een geluidssysteem op te zetten en de media te waarschuwen om die claim publiekelijk te maken. Hij stuurde het naar zijn 1. 3 miljoen Twitter volgers op een moment, in de hoop dat het zou worden retweeted over het land voordat zijn GOP rival Donald Trump kans zou hebben om te reageren.

Kandidaten kunnen achter hun beschuldigingen verbergen

Donald Trump was al een meester bij het persoonlijk gebruik van de media tot zijn voordeel. Maar hij is ook een expert in het gebruik van sociale media om zijn campagne verder te zetten.

"Ik zal Facebook en Twitter gebruiken om de oneerlijke lichtgewicht senator Marco Rubio te onthullen. Een record-no-show in de Senaat, hij is Florida oplichterij", lees een Trump Tweet op 7 maart.

Ondanks de 140-tekenslimiet van Twitter , Was Trump in staat om Rubio als 'oneerlijk' en 'lichtgewicht' te beschrijven en hem te beschuldigen van het record te houden voor de afwezigheden van de senaat, terwijl hij mensen in de huishoudelijke staat van Florida van Rubio scamming. Trump kreeg veel inhoud in die ene tweet.

Het grootste voordeel is dat Trump niet onmiddellijk moet antwoorden op wat hij zei. Op een persconferentie zouden lastige nieuwsverslaggevers hem vragen om zijn beschuldigingen met feiten op te stellen. 'Waarom is Rubio oneerlijk?' "Zijn zijn afwezigheden van de Senaat, die gebruikelijk zijn voor een lid van het Congres dat voor president draait, echt record-setting?" "Hoe wordt Florida bedrogen?"

Met behulp van sociale media kan een kandidaat, zoals Trump, voorkomen dat deze vragen beantwoord worden.Het is alsof je een dynamietstok licht en dan voor de deksel voor de explosie loopt. De kandidaat is veilig terwijl de rest van de politieke scène opkomt.

Kandidaten kunnen vage beloftes maken

Democratische presidentskandidaat Hillary Clinton kan meer gebruikt worden voor de valkuilen van de traditionele media-spotlight dan elke andere kandidaat. Ze was met Bill Clinton van echtgenoot tijdens al zijn controverses die begon met zijn presidentiële wedstrijd in 1992, toen de meeste Amerikanen zelfs geen toegang tot het internet hadden, door het Witte Huis jaren voordat ze haar eigen politieke campagnes lanceren.

Dus toen ze tweeduizend tweetedde op 4 maart: "Laten we de droom zetten om een ​​bloeiend klein bedrijf binnen bereik van elke Amerikaan te starten en te runnen," klonk het geweldig. Zelfs de republikeinse kandidaten zouden het eens zijn met haar idee.

Maar het probleem is zijn leegte. Terwijl Twitter of zelfs Facebook geen plaats is voor gedetailleerde beleidsbesprekingen, zullen de kiezers waarschijnlijk niet veel waarde zien in een tweet die kleine bedrijven ondersteunt zonder dat er wat vlees achter zit. Deze droom zou kunnen betekenen dat bankleningen meer beschikbaar zijn of om kleine ondernemingen belastingkredieten te geven. We weten het niet omdat ze niet zei.

Na een paar dagen had de Clinton tweet bijna 1, 000 re-tweets en 2, 500 likes, dus iemand waardeerde wat ze typte. Toch zijn dat slechte aantallen ten opzichte van haar meer dan 5 miljoen Twitter-volgers. Maar als de boodschap resoneert dat Clinton "voor" kleine bedrijven is, dan is het een overwinning voor haar, zelfs als kiezers de details niet kennen.

Waarom deze trend slecht is voor het verkiezingsproces

Social media heeft de presidentsverkiezingen van 2016 definitief veranderd en het kan de politiek voor altijd veranderd hebben. Zonder het lijken op een curmudgeon, is het moeilijk om de verdiensten van sociale media te zien bij het bevorderen van het politieke proces, anders dan gewoon updates en foto's van de campagnespoor leveren.

Er waren ongetwijfeld kritici toen televisie de kranten vervangen als het medium van keuze bij het dekken van de kandidaten. Waard, slimme politici moesten zich zorgen maken over hun fysieke verschijning, hun stem en de mogelijkheid om hun voorstellen kort en gemakkelijk te begrijpen voor de massa's.

Maar het voordeel van tv was dat kijkers in de ogen van de kandidaten konden kijken. Famously, in de presidentiële race van 1960, keken de kijkers die de eerste tv-presidentiële discussie hebben bekeken, wat ze in John F. Kennedy zagen in vergelijking met Richard M. Nixon. Zij geloofden dat Kennedy het debat heeft gewonnen, in tegenstelling tot degenen die erop luisterden op de radio die Nixon geloofde te hebben overwonnen.

Dus de tv zou de 1960-race kunnen veranderen. Maar of het nu Nixon was die later zei: 'Ik ben geen boosheid'. tijdens het Watergate-schandaal of president Bill Clinton zegt: "Ik heb geen seks gehad met die vrouw," met betrekking tot Monica Lewinsky, er is waarde in het zien van deze historische momenten met je eigen ogen.

Sociale media kunnen daarentegen gemakkelijk een propagandahulpmiddel worden, in plaats van een manier om het publiek te informeren. Het is niet de fout van Twitter, Facebook of andere platforms. Het is gewoon hoe politici de realiteit manipuleren om hun eigen ambities verder te zetten.

Social Media komt niet iedereen uit.

Je bent misschien verbaasd dat voor alle praatjes van sociale media iedereen in de palm van hun hand bereikt, is het niet zo. Er zijn miljoenen mensen die het bericht van een kandidaat missen.

Trump heeft tussen 6 en 7 miljoen volgers op Twitter. Dat grote aantal is een reden om op te treden, althans in termen van sociale media. Maar beschouw deze nummers: In een typische week van 2016 bereikten de drie uitzendingen van de tv-netwerken 's avonds nieuwkomers een gecombineerd publiek van bijna 25. 5 miljoen kijkers.

Trump's Twitter volgt niet bijna zo groot. Als hij alleen een interview heeft gehouden op het derde cBS Evening News met Scott Pelley

, blijkt uit deze wekelijkse beoordelingen dat Trump 7,6 miljoen kijkers zou bereiken, meer dan zijn volgende Twitter. Andere politici hebben een kleiner bereik. Volgend president Obama's Twitter is ongeveer 6 miljoen, Clinton's is 5 miljoen en anderen, zoals Democraat Bernie Sanders hebben tussen 1 en 2 miljoen. Daarentegen heeft popmuziekster Taylor Swift 72 miljoen Twitter volgers, zodat u kunt zien dat de presidentscampagne in slechts een kleine hoek van het social media universum werkt. Sociale media staat niet toe voor veel vragen van de kandidaten

Politieke kandidaten hoeven geen vragen te beantwoorden wanneer ze sociale media gebruiken. Dat is gewoon zoals ze het leuk vinden, maar dat laat de kiezers zonder kritische informatie die ze nodig hebben voordat ze hun stemming invullen.

Wanneer de republikeinse kandidaat Ted Cruz op 4 maart op Facebook gepost heeft op Facebook:

"In 40 jaar is Donald Trump deel van de corruptie in Washington waar je boos op bent …" voordat je een artikel in de conservatieve politieke publicatie

De wekelijkse standaard

die de discussieprestatie van Cruz voorspelde. Maar er was weinig bewijs dat Trump gebonden was aan corruptie, met name in Washington, waar Trump nooit heeft gediend. Een soortgelijke post van dezelfde dag vertoonde een Cruz interview op CNN, maar dat leverde nog steeds geen volledige feiten om zijn claim terug te krijgen. Die post bevat een reactie van een lezer die zegt:

"Cruz, je bent midden in die Washington-corruptie …", die de campagne van Cruz zeker niet wilde zien, maar ook deed niets om een ​​argument te geven over de vermeende corruptie van iemand.

Daarom zijn traditionele verslaggevers zo nodig. Zij kunnen beschuldigd worden van vooroordeel als het handig is voor politici om dit te doen, maar ze zijn facturatoren. Ze kunnen ook graven voor eerdere interviews wanneer een kandidaat het tegenovergestelde zegt van wat hij of zij nu zegt.

Het is dan aan de kiezers hoe om die informatie te gebruiken wanneer ze hun beslissing nemen. Maar de kiezers kunnen geen geïnformeerde keuze maken zonder dit alles te weten.

Wat de toekomst vasthoudt voor presidentiële races

Terug in de tijd van Ronald Reagan en Bill Clinton, hebben de mediacritici zich over de zeven seconden geluidsbijten op tv gekend. Vandaag, die zeven seconden klinkt als een eeuwigheid om een ​​punt te maken.Reagan en Clinton werden beide beschouwd als meesters om op een persoonlijke manier te communiceren. Het is moeilijk om te weten hoe ze een smartphone zouden hebben behandeld.

Of het nu gaat om schoolbulletjes of politieke bullies, laat sociale media mensen schandelijke, pijnlijke en valse berichten toe. Politici hadden geen nieuw instrument nodig om te liegen, maar ze hebben het zeker gevonden. Het is moeilijk om terug te keren naar respectieve meningsverschillen over de kwesties wanneer persoonlijke aanvallen zijn wat aandacht krijgt.

Als er zeven seconden bijten te lang zijn, lijkt een tweetje met een tweedeling van 140 seconden lijkt te zijn. Dat kan betekenen dat emoticons de weg worden om de kiezers te bereiken die politici willen zwaaien.