Flash fictie: wat maakt een succesvol kort-kort verhaal?

Voor een verhaal om een ​​compleet verhaal te zijn, hebben we maar een klein element nodig in het verhaal dat moet worden opgelost. Dit element kan klein zijn. Het is vaak ongelukkig. Het kan ons met miljoenen vragen verlaten, maar het antwoordt op een.

Wat is opgelost binnen een verhaal is niet altijd iets dat extern, maar intern is. Vaak worden schrijvers verteld dat hun hoofdpersoon op het een of andere manier van het begin van het verhaal moet veranderen, en meestal nemen mensen dit om te betekenen dat er iets enorm moet gebeuren (zie eerdere artikelen over dood, ziekte, zombies, enz.).

Maar dit is niet waar. Een emotie kan veranderen. De manier waarop iemand iets ziet kan veranderen. Een stemming kan veranderen. Een karakter kan simpelweg beslissen om thee te maken.

Veel van mijn studenten zijn opgelucht wanneer ik me zeg dat ze niet op het plot moeten richten en alleen maar een klein moment willen richten. Evenzo zijn veel studenten blij wanneer ik 1-2 pagina's van fictie of flashfictie toewijzen, omdat ze denken dat hoe minder ze moeten schrijven, hoe makkelijker het zal zijn.

Dit is echter niet het geval. Schrijven flashfictie (ook aangeduid als microfictie, korte fictie, postfictie en plotselinge fictie) betekent niet dat je gewoon 1-2 pagina's schrijft. Dezelfde "regels" gelden voor een succesvol stuk flashfictie zoals ze in langere verhalen doen. Dit betekent dat de schrijver veel minder tijd heeft om een ​​geloofwaardige wereld te creëren voordat hij er iets aan probeert op te lossen. Dit is vaak veel moeilijker.

Een van de meesters van flashfictie is de schrijver Lydia Davis, auteur van The Thirteenth Woman en Other Stories, Break It Down, en Variëteiten van Verstoring onder andere boeken.

Haar verhalen zijn samen gepubliceerd in The Collected Stories van Lydia Davis.

Haar verhaal hieronder is een voorbeeld van hoe weinig moet veranderen om het verhaal volledig te kunnen maken.

FEAR

Bijna elke ochtend komt er een bepaalde vrouw in onze gemeenschap die uit haar huis loopt met haar gezicht wit en haar overjas vlakt wild. Ze roept uit, 'Emergency, emergency' en een van ons loopt naar haar en houdt haar tot haar angsten zijn kalm. We weten dat ze het opmaakt; niets is echt met haar gebeurd. Maar we begrijpen het, want er is nauwelijks een van ons die op een gegeven moment niet verhuisd is om net wat ze gedaan heeft te doen, en elke keer heeft het onze kracht en zelfs de kracht van onze vrienden en families genomen om rust ons

Davis heeft een fictief waardige moment gekozen: de vrouw die uit haar huis komt, schreeuwt elke dag 'Emergency, Emergency'. Ze heeft de waarheid van dit moment erkend en de relatability: zeker zijn er veel momenten elk van ons voelt dat we niet kunnen dragen wat de afvoer van ons leven kan zijn.Ze wijst hierop op en laat ons iets zien wat we al weten, maar op een nieuwe manier. Het idee dat de buren deze vrouw helpen, maar dat ze empathisch voelen tegen haar, dat ze de wil en behoeften van iedereen vertegenwoordigt, maakt de tevredenheid emotioneel. Het verdriet is toegegeven dat het leven te veel is, maar dat de meesten van ons het niet kunnen zeggen. Het verdriet is dat iemand elke dag zo zegt, maar dat is niet beter. Het verdriet is dat we allemaal op deze manier voelen, maar in onze huizen stil blijven, en niemand vertellen.