Waarom work-life-balans voor vrouwen zuigt

Moe van de hoorzitting de term 'work-life' balans? Veel vrouwen zijn. De term is bedacht om de tegenstrijdige eisen van vrouwen te identificeren. Het werd waarschijnlijk uitgevonden door vrouwen, of, een vrouw die een boodschap wou uitbrengen: "we kunnen niet alles doen." In dat opzicht is de term enigszins seksistisch omdat het geen doelwit was of geïdentificeerd werd met mannen. Wanneer was de laatste keer dat je een man hoorde zeggen dat hij een beter evenwicht in zijn leven nodig had om de kinderen naar het park te brengen?

En waarom zoeken mannen niet naar een beter evenwicht tussen hun leven? Als ze zich meer zouden bezighouden met klusjes en het opvoeden van kinderen, zouden vrouwen misschien niet zo dun worden.

De waarheid is dat we in een veranderende maatschappij leven waar mannen feitelijk helpen dan vijftig jaar geleden. Er zijn meer alleenstaande vaders vandaag dan zelfs twintig jaar geleden (alleenstaande vaders niet vanwege weduwschap.) Mannen worden langzaam maar zeker openlijk koesterende en ondersteunende vrouwen die terug willen naar school. Maar dit wordt rustig gedaan, huishouden per huishouden - de samenleving moet nog accepteren dat mannen meer bijdragen.

Toch blijven vrouwen worstelen met wat van hen wordt verwacht - of wat zij denken

wordt van hen verwacht. Vrouwen streven ernaar om supervrouwen, supermoeders en carrièrevrouwen te zijn. Ondertussen benadrukken ze dat ze ouder worden, aankomen en concurreren met jongere vrouwen in de beroepsbevolking. De term werk-privébalans geeft niet aan wat vrouwen echt nodig hebben De uitdrukking 'balans werk-privé' roept een beeld op van een schaal (iets waar vrouwen vaak toch mee in oorlog zijn) met werk aan één kant en familie en / of andere persoonlijke relaties aan de andere kant.

In het midden is de vrouw met beide armen uitgestrekt om alles in evenwicht te brengen. De vrouw vertegenwoordigt de stabilisator die in het midden gevangen zit en verdeelde haar leven in twee delen - waar ze voelt dat ze zou moeten zijn en waar de maatschappij zegt dat ze zou moeten zijn.

Maar een vrouw is een heel wezen en de focus moet op haar als geheel gericht zijn en niet op slechts twee (belangrijke) aspecten van haar leven.

De 'dit of die' definitie van 'werk-leven' wil vrouwen definiëren als bedienden in twee volledig gescheiden rollen: arbeiders of verzorgers. Vrouwen

voeren

deze (en vele andere) rollen uit, maar ze mogen niet worden gemaakt om de belichaming van deze rollen te vertegenwoordigen. Het evenwicht tussen werk en privéleven is aan vrouwen verkocht als de sleutel tot geluk, door te suggereren dat alles wat we moeten doen, gewoon een manier is om onze rollen beter te vervullen zonder gek te worden. Het belangrijkste bericht dat (onterecht) aan vrouwen wordt verkocht, is dat als we alleen prioriteit zouden geven aan ons werk beter zouden leven, we meer tijd zouden hebben om met vrienden, familie en onszelf door te brengen. Het probleem is, het volbrengen van meer persoonlijke tijd vereist een aanzienlijke hoeveelheid werk en de term 'balans' wordt onbruikbaar.Zeer weinig mensen kunnen of willen de helft van hun tijd aan het werk en de helft van hun tijd niet werken. Er zijn veel vrouwen die geen baan buitenshuis hebben en die meer balans in hun leven nodig hebben. En, hoe zit het met de carrièrevrouwen die van hun werk houden, zodat het proberen om meer tijd (balans) koekjes thuis toe te voegen, ten nadele zou zijn?

De term werk-privébalans impliceert dat er in de eerste plaats een evenwicht moet zijn (dat is er niet) en als we het niet hebben, is er iets mis met ons.

De balans tussen werk en privéleven is nog maar één taak voor vrouwen om tijd te vinden om zich aan te passen; nog iets op onze long to do-lijst om te falen en ons slecht te voelen over het niet bereiken op een dag.

Als we denken dat we een betere balans tussen werk en privé kunnen bereiken door simpelweg meer prioriteiten te stellen, beter georganiseerd te zijn of door harder te proberen, is dwaasheid op zijn best.

Deel 2: Nog een dubbele standaard toegepast op vrouwen