Biologische beschikbaarheid - definitie en voorbeelden

Biologische beschikbaarheid (BA) is een term die wordt gebruikt in farmacologie, voedings- en milieuwetenschappen. In farmacologie verwijst het naar de mate en snelheid waarmee een toegediend medicijn wordt geabsorbeerd door het circulatiesysteem van het lichaam, de systemische circulatie.

Biologische beschikbaarheid is een essentieel meetinstrument omdat het de juiste dosering voor niet-intraveneuze toediening van een geneesmiddel bepaalt. In klinisch onderzoek is de biologische beschikbaarheid van een medicijn een sleutelfactor die moet worden gemeten in fase 1- en fase 2-onderzoeken.

Het bepalen van de absolute biologische beschikbaarheid van een medicijn gebeurt via een farmacokinetisch onderzoek. De plasmaconcentratie van het geneesmiddel is uitgezet tegen de tijd en meet de concentratie versus de tijd na intraveneuze en niet-intraveneuze toediening. Niet-intraveneuze toepassingen omvatten oraal, rectaal, transdermaal, subcutaan en sublinguaal.

De meting van de biologische beschikbaarheid wordt weergegeven door de letter f of F indien uitgedrukt in procenten. Relatieve biologische beschikbaarheid is een maatstaf voor het beoordelen van bio-equivalentie (BE) tussen geneesmiddelen.

Om de goedkeuring van de FDA te krijgen voor een generiek geneesmiddel, moet de drugsponsor een betrouwbaarheidsinterval van 90 procent van zijn product tonen aan dat van het merkgeneesmiddel.

Biologische beschikbaarheid is een van de essentiële hulpmiddelen bij de ontwikkeling van farmaceutische geneesmiddelen, omdat bij de berekening van doseringen voor niet-intraveneuze toedieningswegen op basis van absorptie rekening moet worden gehouden met de biologische beschikbaarheid.

Het percentage van het geneesmiddel dat wordt geabsorbeerd, is een maat voor het vermogen van de geneesmiddelformulering om het geneesmiddel op de doelplaats af te leveren.

"Geabsorbeerd bedrag" wordt gewoonlijk gemeten aan de hand van een van de twee criteria, ofwel het oppervlak onder de tijd-plasmaconcentratiecurve (AUC) of de totale (cumulatieve) hoeveelheid van het geneesmiddel die wordt uitgescheiden in de urine na toediening van het geneesmiddel, "volgens de Boston University School of Medicine. "Er bestaat een lineair verband tussen" gebied onder de curve "en dosis wanneer de fractie van het geabsorbeerde geneesmiddel onafhankelijk is van de dosis, en de eliminatiesnelheid (halfwaardetijd) en distributievolume zijn onafhankelijk van de dosis en de doseringsvorm.

Alineaire relatie tussen het gebied onder de curve en de dosis kan optreden als, bijvoorbeeld, het absorptieproces een verzadigbare is, of als het geneesmiddel de systemische circulatie niet bereikt vanwege, e. g. , binding van geneesmiddelen in de darm of biotransformatie in de lever tijdens de eerste doorvoer door het portalsysteem. "

Factoren die de biologische beschikbaarheid beïnvloeden

Indien toegediend via een niet-intravankelijke route, varieert de biologische beschikbaarheid van een geneesmiddel van persoon tot persoon. Het kan worden beïnvloed door fysiologische en andere factoren, waaronder of het medicijn wordt ingenomen met andere geneesmiddelen of met of zonder voedsel, en de aanwezigheid van een ziekte die het gastro-intestinale systeem of de leverfunctie beïnvloedt.

Andere factoren die van invloed zijn op de biologische beschikbaarheid van een geneesmiddel zijn de fysische eigenschappen, de geneesmiddelformulering, zoals verlengde afgifte of onmiddellijke afgifte, het circadiane ritme van een persoon, geneesmiddelinteracties, voedselinteracties, metabolisme (het effect van enzyminductie of remming door andere geneesmiddelen en voedingsmiddelen), gezondheid van het maagdarmkanaal, leeftijd van de patiënt en het ziektestadium.

Wanneer een medicijn intraveneus wordt toegediend, heeft het een biobeschikbaarheid van 100 procent (F

als een medicijn oraal wordt ingenomen, het snel de maag bereikt, oplost en een deel ervan wordt geabsorbeerd door de dunne darm.

Vanuit de dunne darm reist het naar de hepatische poortader voordat het de systemische circulatie bereikt. Sommige factoren die kunnen voorkomen dat het geneesmiddel de systemische circulatie bereikt, zijn de eigenschappen van het geneesmiddel en de fysiologische toestand van de patiënt. Een medicijn zoals benzylpenicilline is niet bestand tegen de lage pH van de maag die het vernietigt Spijsverteringsenzymen kunnen insuline en heparine vernietigen

Geneesmiddelen die zeer hydrofoob zijn, worden mogelijk niet gemakkelijk geabsorbeerd omdat ze onoplosbaar zijn in lichaamsvloeistoffen, terwijl sterk hydrofiele geneesmiddelen - die een aantrekking hebben voor vloeistoffen - kan lipidenrijke celmembranen niet passeren.