Wat is een beleggingsbank?

Toen de kredietcrisis zich voordeed, hoorde ik veel beleggers die de vraag stelden: "Wat is een investeringsbank en hoe verschilt die van een gewone handelsbank?" Tenzij je in de financiële wereld werkt, is de term 'investeringsbank' waarschijnlijk niet aanwezig geweest in je dagelijkse leven tot de wereldwijde meltdown van 2008-2009 begon. Als je jezelf dezelfde vraag stelt, leg ik in dit artikel de basisdefinitie voor je uit, geef je een kort overzicht van wat een investeringsbank doet, begrijp je de redenen waarom investeringsbanken zo belangrijk zijn voor de economie, leer je jij hoe investeringsbanken hun geld verdienen, en je vertellen waarom ze hebben bijgedragen tot het veroorzaken van een van de grootste financiële meltdowns in de geschiedenis.

Wat is de definitie van een beleggingsbank?

Kort gezegd: een investeringsbank lijkt niet op de hoekinstelling waarmee u werkt, om een ​​zakelijke lening te krijgen of om uw salaris te storten. In plaats daarvan is een investeringsbank een speciaal type financiële instelling die voornamelijk in hoge financiering werkt door bedrijven toegang te bieden tot de kapitaalmarkten (bijvoorbeeld de aandelenmarkt en de obligatiemarkt) om geld in te zamelen voor expansie of andere behoeften. Als Coca-Cola Enterprises voor $ 10 miljard aan obligaties wilde uitgeven om nieuwe bottelarijen in Azië te bouwen, zou een investeringsbank het helpen om kopers te vinden voor de obligaties en het papierwerk afhandelen, samen met een team van advocaten en accountants.

Soms komen investeringsbanken met nieuwe oplossingen om moeilijke problemen op te lossen. Enkele tientallen jaren geleden had holdingmaatschappij Berkshire Hathaway slechts één aandelenklasse. Vanwege het feit dat de controlerende aandeelhouder, miljardair Warren Buffett, had geweigerd de aandelen te splitsen, waren de aandelen gegroeid van $ 8 naar $ 35, 400; ver buiten het bereik van de gemiddelde belegger.

Geldbeheerders creëerden beleggingsfondsen om dergelijke aandelen te kopen en vervolgens aandelen in zichzelf uit te geven, tegen een vergoeding, om het bedrijf toegankelijk te maken voor gewone gezinnen. Buffett vond het niet leuk dat deze tussenpersonen wilde beloften doen over de potentiële opbrengsten die hij kon genereren wanneer hij er niets mee te maken had, dus om hun zaken te ontnemen, werkte hij samen met zijn investeringsbank om een ​​dual-class kapitaalstructuur te creëren.

In mei 1996 had Berkshire Hathaway een IPO voor de aandelen van klasse B, die op 1/30 van de waarde van de aandelen van klasse A (de oude aandelen) verhandelden, maar slechts 1 / 200ste van de aandelen hadden stemrechten. Het Klasse A-aandeel kon op elk moment worden geconverteerd in het Klasse B-aandeel, maar u kon het Klasse B-aandeel niet omzetten in Klasse A-aandelen. Hierdoor konden beleggers iets doen wat neerkwam op een doe-het-zelfaandelenplits, terwijl ze goedkopere aandelen wild beschikbaar maakten.

Later, toen Berkshire Hathaway de spoorweg Burlington Northern Santa Fe kocht, splitste de raad van bestuur de Klasse B-aandelen op zodat deze nu 1/1, 500 van de Klasse A-aandelen vertegenwoordigen.Dit resulteerde in de toevoeging van het bedrijf aan de S & P 500.

Niets van het zou mogelijk zijn geweest als investeringsbanken hun magie niet werkten. Wanneer ze goed gereguleerd en zorgvuldig beheerd worden, voegen ze veel waarde toe aan de beschaving.

De twee kanten van een investeringsbank: kopen en verkopen

Investeringsbanken zijn vaak verdeeld in twee kampen: de koopkant en de verkoopkant. Veel investeringsbanken bieden zowel koopkant- als sell-side-diensten. De verkoopzijde verwijst meestal naar de verkoop van aandelen van nieuw uitgegeven beursintroducties, het plaatsen van nieuwe obligatie-uitgiften, het inschakelen van marktmakende diensten of het helpen van klanten bij het faciliteren van transacties.

De koopkant daarentegen werkt samen met pensioenfondsen, beleggingsfondsen, hedgefondsen en het beleggerspubliek om hen te helpen hun rendement te maximaliseren wanneer ze handelen in of beleggen in effecten zoals aandelen en obligaties.

Drie hoofdkantoren van een Investeringsbank

Veel investeringsbanken zijn onderverdeeld in drie categorieën die te maken hebben met frontoffice, middle office of backofficediensten.

• Front Office Investment Bank Services : Frontofficediensten bestaan ​​meestal uit investment banking, zoals het helpen van bedrijven bij fusies en overnames, bedrijfsfinanciering (zoals het uitgeven van miljarden dollars aan handelspapier om de dagelijkse activiteiten te financieren) , professioneel beleggingsbeheer voor instellingen of vermogende particulieren, merchant banking (wat gewoon een goed woord is voor private equity, waarbij de bank geld steekt in bedrijven die niet in de openbare handel worden verhandeld in ruil voor eigendom), onderzoeksrapporten over investeringen en kapitaalmarkten opgesteld door professionele analisten, hetzij voor intern gebruik of voor gebruik voor een groep zeer selectieve klanten, en strategievorming inclusief parameters zoals assetallocatie en risicogrenzen.
• Middle Office Investment Bank Services : Middle Bank Investment Banking-diensten omvatten naleving van overheidsvoorschriften en beperkingen voor professionele klanten zoals banken, verzekeringsmaatschappijen, financiële divi sions, etc. Dit wordt soms beschouwd als een backofficefunctie. Het omvat ook kapitaalstromen. Dit zijn de mensen die geld in en uit het bedrijf zien komen om te bepalen hoeveel liquiditeit het bedrijf nodig heeft, zodat het niet in financiële problemen komt. Het team dat verantwoordelijk is voor kapitaalstromen kan die informatie gebruiken om transacties te beperken door de koop / handelsmacht voor andere divisies te verminderen.
• Backoffice Investment Bank Services : De back-officeservices omvatten de moeren en bouten van de zakenbank. Het behandelt dingen zoals handelsbevestigingen, zorgt ervoor dat de juiste effecten worden gekocht, verkocht en afgerekend voor de juiste bedragen, de software en technologieplatforms die handelaren toestaan ​​hun werk te doen zijn state-of-the-art en functioneel, de creatie. van nieuwe handelsalgoritmen, en meer. De backoffice-banen worden vaak als unglamorous beschouwd en sommige investeringsbanken besteden uit aan speciaalzaken zoals custodial bedrijven.Niettemin laten ze het hele ding draaien. Zonder hen zou niets anders mogelijk zijn.

Activiteiten van typische investeringsbanken

Een typische investeringsbank neemt deel aan enkele of alle van de volgende activiteiten:

• Verhoog het eigen vermogen (bijvoorbeeld door een IPO te lanceren of een speciale klasse van preferente aandelen te creëren die kan worden geplaatst met geavanceerde beleggers zoals verzekeringsmaatschappijen of banken)
• Verhoog schuldenkapitaal (bijv. uitgifte van obligaties om geld in te zamelen voor een uitbreiding van de fabriek)
• Verzeker u van obligaties of lanceer nieuwe producten (bijvoorbeeld credit default swaps) > Neem deel aan handel voor eigen rekening waarbij teams van interne geldmanagers het eigen geld van het bedrijf beleggen voor zijn privérekening (de beleggingsbank gelooft bijvoorbeeld dat goud zal stijgen, zodat zij speculeren in goudfutures, callopties verwerven bij goudmijnondernemingen, of aankoop goudrechts voor opslag in veilige kluizen).
• Tot de laatste decennia mochten investeringsbanken in de Verenigde Staten geen deel uitmaken van een grotere commerciële bank omdat de activiteiten, hoewel uiterst winstgevend als ze goed werden beheerd, veel meer risico's opleverden dan de traditionele leningen van geld door commerciële banken . Dit was niet het geval in de rest van de wereld. Landen als Zwitserland hadden zelfs vaak vermogensbeheerrekeningen waarmee beleggers hun hele financiële leven konden beheren vanuit één enkele rekening die bank-, bemiddelings-, kasbeheer- en kredietbehoeften combineerde.

De meeste problemen waarover u in het kader van de kredietcrisis en massale bankfaillissementen hebt gelezen, werden veroorzaakt doordat de interne investeringsbanken speculeerden zwaar te speculeren met leverage op collateralized debt obligations (CDO's). Deze verliezen moesten worden gedekt door de houdstermaatschappijen van de moederbank, hetgeen enorme waardeverminderingen en de noodzaak van verwaterende uitgiften van aandelen veroorzaakte, waarbij in sommige gevallen de gewone aandeelhouders grotendeels werden uitgewist. Een perfect voorbeeld is de eerbiedwaardige Union Bank of Switzerland, of UBS, die verliezen rapporteerde van meer dan 21 miljard CHF (Zwitserse franken), waarvan het merendeel afkomstig was uit de investeringsbank. Het legendarische instituut werd gedwongen om zowel aandelen als verplichte converteerbare effecten uit te geven, waardoor de bestaande aandeelhouders werden verwaterd, ter vervanging van de meer dan 60% van het eigen vermogen dat tijdens de meltdown werd vernietigd.