De veranderende rol van wetstoepassing

Lees bijna elke politiepublicatie - vooral die van en voor de politie - en u zult ongetwijfeld pagina's vinden die vol met vermaningen zijn om de mentaliteit van de strijder te omarmen. Het idee is officieren aan te moedigen om klaar te zijn voor een uitdaging in de strijd tegen de criminaliteit. Bezoek bijna elke politieacademie, en je zult veel van hetzelfde horen.

Warriors on the Thin Blue Line

We trainen onze politieagenten om krijgers te zijn, klaar te zijn voor een gevecht en bijna elke bedreiging aan te pakken.

Onze officieren staan op de dunne blauwe lijn klaar om hun gemeenschap te beschermen. In feite is die dikke blauwe lijn dikwijls een strijdlijn die we hebben getroffen tussen wetgevende burgers en de criminelen die hen zouden schaden.

Maak geen fout: wetstoepassing is een gevaarlijke baan. Er is weinig vraag dat politieagenten op een moment klaar moeten zijn om hun innerlijke krijger te bereiken. Er zijn echter sommigen die suggereren dat het huidige opleidingsmodel en inderdaad cultuur onder de politieafdelingen wetstoepassing opzetten voor een botsingskursus met de burgers die hun officieren zijn beëdigd om te beschermen. Artikelen en zelfs boeken zoals Radley Balko's Rise of the Warrior Cop hebben zorgen gemaakt over wat de waargenomen militarisatie van de politie betekent voor wetshandhaving en burgers.

Publiek toezicht op politiepraktijken

In de moderne geschiedenis van de politie is de relatie tussen de wetshandhaving en het publiek dat ze bedienen vaak onrustig.

Als het concept van een uniforme politiemacht in de vroege jaren 1800 door Sir Robert Peel in de eerste plaats werd gespeeld, werd hij met veel verzet ontmoet door vrees voor wat in hoofdzaak een staande leger in de stad zou zijn; Er werden vergelijkingen gemaakt met de politie als staatsbeheerde bezettingsmacht. Het probleem van het wetten afhandelen met behoud van rechten is helemaal niet nieuw.

De publieke controle van politieagenten en politieafdelingen neemt steeds meer toe, en technologie maakt deze controle alleen makkelijker. Ambtenaren zijn al lang op een hoge ethische standaard gehouden, en zoveel meer zo nu. Zelfs de Rodney King-tragedie in de vroege jaren negentig was een schijnbaar bijzondere gebeurtenis door de beperkte media-uitzendingen en relatief moeilijke opnamemethoden die destijds beschikbaar waren.

Flits naar de leeftijd van het internet en directe toegang tot alles, en iedereen met een smartphone kan gemakkelijk en direct een officieel wangedrag - of perceptie daarvan - blootstellen aan duizenden, zo niet miljoenen mensen. En er zijn veel mensen die niets van doelbewuste goadingofficieren denken en de envelop zo ver mogelijk duwen terwijl ze in hun rechten blijven, met het doel om de onwetendheid van de politie bloot te stellen met betrekking tot de zeer wetten die ze moeten afdwingen en de rechten die ze zijn beëdigd om te handhaven.

Meer ontzettend is dat onderzoek door George Washington University, professor in sociologie Ronald Weitzer, onder meer aangeeft dat het vertrouwen van de publieke opinie in de rechtshandhaving aanzienlijk en negatief wordt beïnvloed wanneer hoogprofielincidenten van wangedrag van de politie worden bekendgemaakt.

Met steeds meer kansen om de politie slecht op te nemen, is het noodzakelijk om te zorgen dat officieren het juiste ding doen om de juiste redenen te allen tijde, zodat het publieke vertrouwen in de politie niet zo laag is als officieren kunnen langer hun werk verrichten.

Eroding Trust, Eroding Effectiveness

Helaas helpen officieren zich niet zo vaak in dergelijke gevallen. In plaats van gemeten, doordachte en intelligente reacties te tonen, worden officieren (tenminste degenen die beroemd zijn op YouTube) een uitdaging voor hun gezag zien als een bedreiging die moet worden gedempt of geëlimineerd. Deze bravado doet zowel burgers als officieren pijn en dient alleen om het publieke vertrouwen in wetshandhaving te verminderen.

Peelian Principles

De wantrouwen van de politie is niets nieuws. In het begin van de moderne politieagent heeft Peel en anderen richtsnoeren voor de politie aangeboden, waarbij zij het belang van hun relatie tot de gemeenschap opmerken.

Deze begeleidende principes, die algemeen bekend staan als de Peelian Principles, zijn concepten die het publiek vandaag nog eist. Volgens Peel:

De politie bestaat erin om orde te behouden en misdaad te voorkomen.
De goedkeuring en vertrouwen van het publiek is van vitaal belang om de politie hun missie te kunnen uitvoeren.
Het uiteindelijke doel van een politieagent is om vrijwillig naleven van de wet van het publiek dat zij dienen.
Politieambtenaren en afdelingen moeten zich zowel aan de wet houden als onwrikbaar zijn bij de tenuitvoerlegging daarvan; ze zouden zich moeten onthouden van de publieke opinie, maar in plaats daarvan zich bezighouden met het bevorderen en doen van wat altijd wel is.
Gebruik van kracht en controle zijn de laatste uitweg, niet de eerste reactie. Andere overtuigingen moeten uitgeput zijn alvorens geweld wordt gebruikt.
Beambten zijn ook burgers en leden van hun gemeenschappen; ze komen uit, zijn een onderdeel van en zijn verantwoordelijk voor de gemeenschappen die ze dienen.
De doeltreffendheid van een politiebureau mag niet worden gemeten door het aantal arrestaties of andere wetshandhavingsactiviteiten die zijn genomen, maar door de afwezigheid van misdrijven en delinquente gedragingen in de gemeenschap.

De gekwetste strijder

Politieafdelingen over de hele wereld gebruiken deze principes nog steeds in hun slogans en hun missieverklaringen. Het duurt echter niet lang voor nieuwe ambtenaren zichzelf te zien zien als afgescheiden van, eerder dan een deel van hun gemeenschappen.

Officieren en zelfs politie-rekruten kunnen heel snel en makkelijk door hun regelmatige contact met criminelen en ne'er-do-wells worden gestoord. Wanneer dit gebeurt, kan die 'krijgerzin' die zo goed functioneert om de ambtenaar op het baan te beschermen, snel een wedge tussen de politie en hun burgers kunnen rijden.

Guardians of Democracy: Terug naar Basics

Daar komt het concept Guardian Policing binnen. In zekere zin is het een terugkeer naar die oorspronkelijke Peelian Principles. Het idee is om officieren te onderwijzen om zichzelf niet als soldaten te zien in een oorlog tegen misdrijven, maar als voogden die zijn aangewezen om rechten te beschermen en te handhaven. Voor sommigen kan het een verschil zijn zonder onderscheid. In de praktijk betekent het wel slimmere politieagenten die de kracht, de wilskracht en de sterkte van het karakter eerst tonen en brachten en dwingen tweede - en dan alleen wanneer het absoluut noodzakelijk is.

Kampioen door de Blue Courage: het hart en de geest van de wachtorganisatie en wetshandhavingsleiders zoals de voormalig King County Sheriff Sue Rahr, uitvoerend directeur van de Washington State Criminal Justice Training Commission, leidt het wachtconcept aan recruiten om kritisch denken aan te passen, empathie en gezond verstand in hun interacties met de dagelijkse burgers en verdachte criminelen. Het trainingsconcept is tot nu toe in de staten Washington en Arizona uitgevoerd, en hoewel de resultaten nog niet te zien zijn, zijn de verwachtingen hoog.

Hoge verwachtingen voor de toekomst van de politie

Die verwachtingen zijn dat als ambtenaren zich als voogd en beschermers van de mensen zien - alle mensen - en hun rechten, zullen ze elke persoon die zij ontmoeten met respect en waardigheid behandelen vanwege alle mensen. Op hun beurt, wanneer mensen - zelfs criminelen - voelen dat ze respectvol en eerlijk worden behandeld, de kans krijgen om zich uit te drukken en met de ambtenaren rustig te communiceren, zullen officieren, klachten, geweld en letsels aan zowel ambtenaren als onderwerpen afnemen.