Een diepgaande uitleg van een fiscale klif

"Fiscal cliff" is de populaire steno-term die wordt gebruikt om het raadsel te beschrijven dat de Amerikaanse overheid eind 2012 had toen de bepalingen van de Budget Control Act van 2011 van kracht werden.

Onder de wijzigingen die gepland waren om middernacht op 31 december 2012 waren het einde van de tijdelijke verlaging van de loonbelasting (die resulteerde in een belastingverhoging van 2% voor werknemers), het einde van bepaalde belastingvoordelen voor bedrijven , verschuivingen in de alternatieve minimum belasting die een grotere beet zou vergen, een terugdraaiing van de "Bush belastingverlagingen" van 2001-2003, en het begin van belastingen met betrekking tot de gezondheidszorgwet van president Obama.

Tegelijkertijd werden de bezuinigingen overeengekomen als onderdeel van de schuldenplafondafspraak van 2011 - een totaal van $ 1. 2 biljoen over tien jaar - zouden volgens planning in werking treden. Volgens van Barron zijn meer dan 1 000 overheidsprogramma's - inclusief het defensiebudget en Medicare in lijn voor 'diepe automatische besparingen'. Van de twee werden de belastingverhogingen gezien als de grotere last voor de economie.

The Fiscal Cliff Deal

Drie uur voor de deadline voor middernacht op 1 januari ging de Senaat akkoord met een deal om de fiscale klif af te wenden. De versie van de Senaat passeerde twee uur na de deadline en de Tweede Kamer keurde de deal 21 uur later goed. De overheid ging technisch "over de klif", omdat de laatste details pas na het begin van het nieuwe jaar waren uitgewist, maar de wijzigingen in de deal waren met terugwerkende kracht tot 1 januari.

De belangrijkste elementen van de deal zijn: een verhoging van de loonheffing met twee procentpunten tot 6. 2% voor inkomsten tot $ 113, 700, en een omkering van de Bush belastingverlagingen voor particulieren het maken van meer dan $ 400.000 en paren die meer dan $ 450.000 verdienen (wat inhoudt dat de hoogste koers terugkeert van 35% naar 39. 5%).

De beleggingsopbrengsten worden ook beïnvloed, met een verhoging van de belasting op inkomsten uit beleggingen van 15% tot 23. 8% voor indieners in de hoogste inkomensgroep en een 3,8% surtax op beleggingsinkomsten voor personen die meer verdienen dan $ 200, 000 en paren die meer dan $ 250.000 verdienen. De deal geeft de Amerikaanse belastingbetaler ook meer zekerheid over de alternatieve minimum belasting en een aantal populaire belastingverminderingen - zoals de vrijstelling voor rente op gemeentelijke obligaties - blijven gehandhaafd.

Het Congressional Budget Office schat dat het huidige plan $ 330 omvat. 3 nieuwe uitgaven in de komende tien jaar, en het zal het tekort met $ 3 verhogen. 9 biljoen in die periode ondanks het verhogen van de belastingen op 77. 1% van de Amerikaanse huishoudens. Bloomberg meldt: "Meer dan 80 procent van de huishoudens met een inkomen tussen $ 50, 000 en $ 200.000 zou hogere belastingen betalen." Onder de huishoudens die hogere belastingen moeten betalen, zou de gemiddelde stijging $ 1, 635 zijn, aldus het beleidscentrum.Een verlaging van de loonbelasting van 2 procent, vastgesteld tijdens de economische groeivertraging, wordt toegestaan ​​vanaf (31 december). "De verhoging van de loonbelasting met twee procentpunten zal naar verwachting ongeveer $ 120 miljard uit de economie halen, zou een negatieve impact van ongeveer een tiende van een procent van de groei van het bbp hebben.

Heeft de deal iets bereikt?

De fiscal cliff agreement is tot op zekere hoogte goed nieuws, hoewel het niet mag worden genegeerd dat wetgevers 507 dagen (sinds de schuldplafondovereenkomst van augustus 2011) om dit probleem aan te pakken, maar het ging nog steeds door tot de laatste uren voordat ze een oplossing bereikten - een onnodige, zelf toegebrachte last voor de economie en de financiële markten. de overeenkomst richtte zich uitsluitend tot de inkomstenkant (belastingen) maar stelde elke discussie over bezuinigingen uit - de zogenaamde "sekwestratie" - tot 1 maart.

Ook is het belangrijk om in gedachten te houden dat hogere belastingen het belangrijkste element van de klif, en belastingen gaan in feite omhoog als onderdeel van de deal. Hoewel het probleem daarom "opgelost" is (in die zin dat de deadline is verstreken), is een deel van de zorgen met betrekking tot de klif inderdaad tot wasdom gekomen. En op de langere termijn deed de klifdeal weinig om de schuldenlast van het land aan te pakken.

Het 2012 Fiscal Cliff Debat

In de omgang met de fiscale klif hadden de Amerikaanse wetgevers de keuze uit drie opties, waarvan er geen bijzonder aantrekkelijk waren:

• Ze hadden het beleid kunnen laten beginnen voor het begin van 2013 - met een aantal belastingverhogingen en bezuinigingen die naar verwachting zwaar op de groei zouden wegen en mogelijk de economie terug in een recessie zouden duwen - van kracht worden. De positieve kant: het tekort zou aanzienlijk zijn gedaald onder de nieuwe reeks wetten.
• Ze hadden een aantal of alle geplande belastingverhogingen en bezuinigingen kunnen annuleren, wat het tekort zou hebben vergroot en de kansen vergroot dat de Verenigde Staten een soortgelijke crisis tegemoet zouden gaan als in Europa. De keerzijde hiervan is natuurlijk dat de schuld van de Verenigde Staten zou zijn blijven groeien.
• Ze hadden een middenweg kunnen kiezen en kozen voor een aanpak die de begrotingskwesties in beperkte mate zou aanpakken, maar dat zou een bescheidener impact op de groei hebben. Dit is uiteindelijk de koers die de wetgever heeft gekozen in de overeenkomst die op 31 december 2012 werd bereikt.

De fiscale klif was een zorg voor beleggers en bedrijven, omdat de zeer partijdige aard van de politieke omgeving een compromis moeilijk haalbaar maakte. De wetgevers hadden meer dan een jaar de tijd om dit probleem aan te pakken, maar het Congres - vastgeroest in politieke impasse - stelde tot het laatste moment de zoektocht naar een oplossing uit in plaats van het probleem rechtstreeks op te lossen.

Republikeinen wilden over het algemeen bezuinigen en belastingverhogingen vermijden, terwijl de Democraten een combinatie zochten van bezuinigingen en belastingverhogingen. De waarschijnlijke uitkomst van deze veranderingen is dat de economische groei bescheiden zal zijn, maar het land zal niet worden geconfronteerd met de ernstige economische neergang die het zou hebben als alle wetten met betrekking tot de fiscale klif in werking zouden zijn getreden.

The Worst-Case Scenario

Als de huidige wetten die gepland waren voor 2013 wet waren geworden, zou de impact op de economie dramatisch zijn. Hoewel de combinatie van hogere belastingen en bezuinigingen het tekort met naar schatting $ 560 miljard zou verminderen, schatte het CBO ook dat het beleid het bruto binnenlands product (bbp) met vier procentpunten in 2013 zou hebben verlaagd, waardoor de economie in een recessie (negatieve groei). Tegelijkertijd voorspelde het dat de werkloosheid met bijna een vol procentpunt zou stijgen, met een verlies van ongeveer twee miljoen banen.

Een Wall St. Journal-artikel van 16 mei 2012 schatte de volgende impact in dollar: "In totaal zou volgens een analyse van JP Morgan econoom Michael Feroli $ 280 miljard uit de economie worden getrokken door de ondergang. van de belastingverlagingen door Bush; $ 125 miljard van het verstrijken van de Obama loonbelasting vakantie; $ 40 miljard na afloop van de WW-uitkering; en $ 98 miljard uit bezuinigingen op de budgetcontrolewet. In totaal zijn de belastingverhogingen en bezuinigingen ongeveer 3. 5% van het BBP, met de Bush belastingverlagingen maken ongeveer de helft van dat. "Temidden van een toch al kwetsbaar herstel en een verhoogde werkloosheid, was de economie niet in een positie om dit soort shock te vermijden.

De term 'klif' was misleidend

Het is belangrijk om in gedachten te houden dat hoewel de term 'klif' begin 2013 een onmiddellijke ramp was, dit geen binaire gebeurtenis (twee uitkomsten) was die zou zijn geëindigd in een volledige oplossing of een totale mislukking op 31 december. Er waren twee belangrijke redenen waarom dit het geval is:

1) Als alle wetten van kracht werden zoals gepland en van kracht bleven, zou het resultaat ongetwijfeld zijn wees een terugkeer naar een recessie. De kans dat een dergelijke deal niet zou worden bereikt, was echter gering, ondanks de tijd die nodig was om overeenstemming te bereiken.

2) Zelfs als de deal niet vóór 31 december plaatsvond, had het Congres de opties om de geplande wetten met terugwerkende kracht te wijzigen in 1 januari na de deadline.

Met dit als achtergrond, is het belangrijk om in gedachten te houden dat het concept van "over de klif gaan" grotendeels een creatie van de media was, want zelfs een mislukking om een ​​deal te bereiken op 31 december heeft nooit gezorgd dat een recessie en een crash op de financiële markt optreden.