Explosieven gebruikt in mijnbouw: een overzicht

Zijn civiele en militaire explosieven hetzelfde? Met andere woorden, gebruiken we dezelfde explosieven in mijnbouw en oorlogvoering? Nou ja en nee.

Vanaf de negentiende eeuw AD (alhoewel de historici nog steeds onzeker zijn over de exacte datum van de uitvinding) tot medio 1800's, was zwart poeder de enige explosieve beschikbare. Een enkel type explosieven werd derhalve gebruikt als brandstof voor pistolen en voor blastwerk in elke militaire, mijnbouw en civiele techniek.

De industriële revolutie droeg nieuwe ontdekkingen in explosieven en initiatie technologieën. Een specialiseringsprincipe werkt dus tussen militaire en civiele toepassing van explosieven, dankzij de nieuwe producteneconomie, veelzijdigheid, kracht, precisie of capaciteit, die langdurig opgeslagen kunnen worden zonder significante verslechtering.

Niettemin worden militairvormige ladingen soms gebruikt bij de sloop van gebouwen en structuren en de kenmerken van ANFO (ANFO is een acroniem voor ammoniaknitraatbrandstofoliemengsel), maar oorspronkelijk ontwikkeld voor gebruik bij mijnbouw, worden ook gewaardeerd door het leger.

Lage Explosieven tegen Hoge Explosieven

Explosieven zijn chemicaliën, waardoor ze reacties opleveren. Twee verschillende soorten reacties (deflagratie en detonatie) laten onderscheid maken tussen de hoge en lage explosieven.

De zogenaamde "low-order explosives" of "low explosives", zoals Black Powder, hebben de neiging om een ​​grote hoeveelheid gassen te genereren en te verbranden bij subsonische snelheden.

Deze reactie heet deflagratie. Lage explosieven genereren geen schokgolven.

Drijfmiddel voor pistoolkogel of raketten, vuurwerk en speciale effecten zijn de meest voorkomende toepassingen voor lage explosieven. Maar hoewel hoge explosieven veiliger zijn, zijn er in sommige landen nog weinig explosieven nog steeds in gebruik voor mijnbouw toepassingen, voornamelijk om kostenredenen.

In de VS is het gebruik van zwart poeder voor civiel gebruik sinds 1966 verboden.

Aan de andere kant hebben de "high-order explosives" of "high explosives" zoals Dynamite de neiging om te detoneren, wat betekent dat ze genereren hogedruk- en hogedrukgassen en een schokgolf die ongeveer of hoger is dan de geluidsnelheid, die het materiaal afbreken.

In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, zijn hoge explosieven vaak veilige producten (vooral wat de secundaire explosieven betreffen, zie hieronder). Dynamiet kan worden gedaald, geraakt en zelfs verbrand zonder per ongeluk te exploderen. Dynamiet werd in 1866 door Alfred Nobel uitgevonden, precies voor dat doel: het veiligstellen van het nieuw ontdekte (1846) en zeer onstabiele nitroglycerine, door het mengen met speciale klei, genaamd kieselguhr.

Primaire vs Secondary vs.Tertiaire Explosieven

Primaire en secundaire explosieven zijn subcategorieën van hoge explosieven. De criteria hebben betrekking op de bron- en stimulussterkte die nodig is om een ​​bepaald hoog explosief te initiëren.

Primaire explosieven

• kunnen gemakkelijk worden ontplooid vanwege hun extreme gevoeligheid voor warmte, wrijving, impact, statische elektriciteit. Mercurius fulminaat, loodazide of PETN (of penthrite, of meer goed Penta Erythritol Tetra Nitrate) zijn goede voorbeelden van primaire explosieven die in de mijnindustrie worden gebruikt. Ze zijn te vinden in blasting caps en detonators. Secundaire explosieven
• zijn ook gevoelig, vooral om te verwarmen maar zullen de neiging hebben om te detoneren wanneer ze aanwezig zijn in relatief grote hoeveelheden. Het klinkt misschien als een paradox, maar een vrachtwagenlading dynamiet zal sneller en gemakkelijker worden verbrand in vergelijking met een enkele dynamietstok. Tertiaire explosieven
• , zoals Ammonium Nitraat, hebben een aanzienlijke hoeveelheid energie nodig om te detoneren, daarom zijn ze onder bepaalde voorwaarden officieel ingedeeld als niet-explosieve stoffen. Ze zijn niettemin potentieel extreem gevaarlijke producten, zoals blijkt uit de verwoestende ongevallen waarbij Ammonium Nitraat in de recente geschiedenis is betrokken. Een brand ontplofte ongeveer 2, 300 ton ammoniumnitraat veroorzaakte het dodelijkste industriële ongeval in de Amerikaanse geschiedenis die op 16 april 1947 plaatsvond in Texas City, Texas. Bijna 600 slachtoffers werden geregistreerd en er waren 5, 000 mensen gewond. Gevaren die verband houden met ammoniumnitraat zijn recentelijk aangetoond door het fabrieksongeval van AZF in Toulouse, Frankrijk. Op 21 september 2001 heeft een explosie plaatsgevonden in een magazijn van het Ammoniumnitraat dat 31 mensen doodt en ernstig verwondt op 2, 442, 34 van hen. Elk raam was verbroken binnen een straal van drie tot vier kilometer. Materiële schade was uitgebreid, gerapporteerd te zijn meer dan 2 miljard euro.