Het verschil tussen een investeerder en een speculant

In de loop van de afgelopen decennia is de term 'investeerder' gebruikt voor iedereen die eigenaar is van een aandeel in de aandelen. Het is belangrijk dat u begrijpt dat dit niet het geval is. Wanneer een persoon een aandeel koopt, doen ze het als een van de twee mensen: een belegger of een speculant.

Wat is het verschil? Een belegger is iemand die zorgvuldig een bedrijf analyseert, beslist wat het waard is en de aandelen niet koopt, tenzij het tegen een substantiële korting op de intrinsieke waarde handelt.

Ze kunnen bijvoorbeeld zeggen dat "Bedrijf 'X' voor $ 48 per aandeel handelt, maar het is $ 62 per aandeel waard." Ze nemen hun beleggingsbeslissingen op basis van feitelijke gegevens en laten hun emoties er niet toe bijdragen. Een speculant is een persoon die om een ​​andere reden een aandeel koopt. Vaak kopen ze aandelen in een bedrijf omdat ze 'in het spel' zijn (wat een andere manier is om te zeggen dat een aandeel een hoger volume ervaart dan normaal en dat de aandelen mogelijk door instellingen worden geaccumuleerd of verkocht). Ze kopen aandelen niet op basis van een zorgvuldige analyse, maar op basis van de kans, zal deze stijgen van elke andere oorzaak dan een erkenning van de onderliggende fundamentals. Speculatie zelf is niet noodzakelijkerwijs een ondeugd, maar de deelnemers moeten absoluut bereid zijn te accepteren dat ze hun hoofd riskeren. Hoewel het op korte termijn winstgevend kan zijn (vooral tijdens bullmarkten), biedt het zelden levenslang een duurzaam inkomen of rendement.

Het moet alleen worden overgelaten aan diegenen die het zich kunnen veroorloven om alles te verliezen wat ze op het spel zetten.

Welke invloed hebben deze twee verschillende soorten activiteiten op de aandelenkoers? De speculant zal de prijzen tot het uiterste drijven, terwijl de belegger (die over het algemeen verkoopt wanneer de speculant koopt en koopt wanneer de speculant verkoopt) de markt egaliseert, dus op de lange termijn weerspiegelen aandelenkoersen de onderliggende waarde van de bedrijven.

Als iedereen die gewone aandelen kochten een belegger was, zou de markt als geheel veel rationeler gedrag vertonen dan dat het doet. Voorraden zouden worden gekocht en verkocht op basis van de waarde van het bedrijf. Wilde prijsschommelingen zouden veel minder vaak voorkomen, omdat zodra een effect ondergewaardeerd bleek te zijn, beleggers het zouden kopen, waardoor de prijs zou stijgen naar redelijkere niveaus. Wanneer een bedrijf te duur werd, zou het onmiddellijk worden verkocht. Speculanten, aan de andere kant, zijn degenen die helpen bij het creëren van de volatiliteit waar de waardeinvesteerder van houdt. Omdat ze effecten kopen die soms op weinig meer dan een bevlieging zijn gebaseerd, zijn ze geneigd om om dezelfde reden te verkopen. Dit leidt ertoe dat aandelen dramatisch worden overgewaardeerd als iedereen geïnteresseerd is en ten onrechte ondergewaardeerd als ze uit de mode raken.Dit manisch-depressieve gedrag schept de mogelijkheid voor ons om bedrijven op te halen die veel minder verkopen dan ze waard zijn.

Dit leidt tot een fundamenteel geloof bij waardebeleggers dat hoewel de aandelenmarkt op korte termijn wild van de fundamentals van een bedrijf kan afwijken, op de lange termijn de fundamentals er allemaal toe doen. Dit is de basis achter het beroemde Ben Graham-citaat: "Op de korte termijn is de markt een stemmachine, op de lange termijn, een weegmachine." Helaas wijzen sommigen dit basisprincipe van de aandelenmarkt af.

Enkele maanden geleden ontving ik een e-mail van een lezer die beweerde dat "de economische fundamenten van een bedrijf geen verband houden met de aandelenkoers." Dit is helemaal fout. Mijn reactie was een eenvoudige boodschap die luidde: "Als de basis er niet toe doet, wat als Coca-Cola nooit een andere fles cola verkocht? Hoe lang denk je dat de aandelenkoers op het huidige niveau zou blijven?" Wanneer dit in dit licht wordt gesteld, wordt de dwaasheid van de 'grondbeginselen niet van belang' duidelijk. De volgende keer dat iemand dit predikt, vraag je gewoon: "Wat gebeurt er met de voorraad als het bedrijf zijn betalingen niet kan uitvoeren en zijn leningen niet meer gebruikt?" Wanneer ze antwoorden "het gaat failliet", lach dan gewoon en loop weg. Fundamentals doen ertoe.

Helaas geloven talloze beleggers de mythe van deze heer. Het perfecte voorbeeld hiervan is de 'dot-com' boom van eind jaren negentig.

Bedrijven die geen winst genereerden en weinig of geen boekwaarde hadden, verkochten op astronomisch niveau. "Dit zou toch zeker bewijzen dat de fundamenten niets betekenen," zouden sommigen beweren. Integendeel, het bewijst ons helemaal. Slechts een paar jaar na de eerste bonanza op de aandelenmarkten, kwamen de economische realiteit van deze bedrijven terug om hen te achtervolgen. De meeste vielen 90% of meer van hun hoogtepunten, met veel meer failliet gaan, uiteindelijk minder waard dan het papier waarop hun aandelencertificaten waren gedrukt.

Deze pagina is onderdeel van Investing Les 2 - Wat ervoor zorgt dat aandelen worden overwogen of ondergewaardeerd.