Het verbreken en ontgrendelen van de waarheid over monsters

Hey daar. Het is Ron Mexico opnieuw. Over het enige schrijven dat ik vandaag de dag doen, zijn gastplekken op Heather McDonald's meest fabelachtige Music Careers-kolom.

Dit is de eerste van een twee-delige analyse serie over de noodzaak van de middelbare school metalen band New York City Unlocking the Truth. Vandaag concentreren wij zich op hun deal.

Breaking a Monster , een documentaire over de toestand van de band, debuteerde op dit jaar's SXSW (uitgesproken Zuid-zuidwesten).

Sinds de show heeft bijna iedereen met een blog er een schommel op gezet. Als er niets anders is, hebben de jongeren veel aandacht besteed aan hun professionele situatie. Grappig hoe dat werkt.

Dingen zijn niet altijd wat ze zien

Ontgrendelen van de Waarheid is een les in het onconventionele. Ze zijn een metalen band die bestaat uit drie Afrikaanse-Amerikaanse kinderen die voor het eerst op de straten van New York de bekendheid hebben gekregen. Nadat ze beroemdheden werden voor hun instrumentale shreddery, kregen ze uiteindelijk een opname contract van media-gigantische Sony. Zoals u zou moeten weten van de aandacht van Heather's wijze woorden over de jaren heen, zijn recordcontracten alleen voordelig als ze zin hebben in uw plan. Dat wil zeggen, je moet een plan hebben en je partnerschap met een plaatje moet je helpen het uit te voeren. De deal moet niet de eerste stap zijn in een konijngat waar je een Cheshire Suit ontmoet die je leven beheert en alleen verschijnt wanneer het tijd is voor je iets eng te doen.

Volgens de vele andere blogs die de situatie al bestrijken, vinden de jongeren zich ontnugterd met de handel en de richting van de industrie, niet lang nadat de inkt op het contract droogt. Klinkt bekend?

De band kreeg veel druk in 2014 nadat het werd gemeld dat ze voor $ 1 hadden getekend. 8 miljoen.

Dat is nogal een haul voor drie zesde graders zonder geschiedenis van verkoop of tourinkomsten, toch? Nou, zoals u ook moet weten van het lezen van deze blog, is dat nummer geen vooruitbetaling. Om te beginnen is het een multi-album deal (naar verluidt zes) en de $ 1. 8 miljoen dollar is opgebroken in meerdere recoupabele voorschotten op basis van eerdere prestaties. [Bijvoorbeeld: je krijgt een $ 300, 000 voorschot op je volgende record als deze 200.000 eenheden verkoopt.] Ze hebben geen geld in Sony of stoten ze in hun universiteitsfondsen. Zodra die naam op de stippellijn staat, is het tijd om de dans te doen.

Discord, Disorientation, and Dismay

De documentaire presenteert een ball van verwarring. Belangrijke labelhandelingen zijn moeilijk voor iedereen die niet aan het milieu is gewend. Zelfs de scherpste volwassenen worden aangemoedigd een sterk management en een gerenommeerde juridische vertegenwoordiging te hebben voordat ze alles met een platenetiket ondertekenen.Dit geldt vooral in het steeds veranderende muzikale klimaat van vandaag. Dit is niet te zeggen dat platenlabels puur kwaad zijn. [Alhoewel ik zich houden aan de Industry Rule 4, 080 van A Tribe Called Quest.] Ze zijn bedrijven die net als elke winst proberen te winnen. Artiesten komen om dezelfde reden naar etiketten. Echter, labels kunnen en gebruiken het huisvoordeel voordeel en legalese tot hun voordeel bij het omgaan met rookies.

De jongens kwamen in de deal met de naïeve verwachting dat ze alleen verantwoordelijk zouden zijn voor het uitrollen. In een perfecte wereld, zo zullen de dingen werken. Maar omdat grote recordbedrijven grootschalige zaken willen doen, is muziek niet altijd de eerste prioriteit. De jongeren werden onmiddellijk ontmoet met marketingregelingen die de wagen voor het paard zetten. Ze werden geleid in een presentatie dat ze een pop-vriendelijke jongensband zouden zijn die instrumenten afspeelde, in plaats van het instrumentaal-alleen hardcore afval dat in de eerste plaats de hoofden van Times Square draaide. Redelijk genoeg, zoals Sony duwde, trokken de jongens. En hier zijn we bij de altijd populaire impasse ondertekende artiesten zich bevinden.

Breaking Free

Als de jongens ongelukkig zijn, hebben ze al het debuutrecord opgenomen dat de hoogte is van hun werk en ambities van hun jonge leven.

Als ze dergelijke opnames hebben gemaakt, zijn ze eigendom van Sony en zullen ze op een of andere manier teruggekocht moeten worden. Als de Waarheid ontgrendelen wil vrijkomen van "het monster," moeten ze misschien een pond vlees dienen om Sony te kunnen krijgen om hun contractueel verplicht herstel te krijgen. Omdat een recordlabel niet de bevoegdheid heeft om artiesten naar de schuldenvacht te sturen zoals ze in de vroegere dagen deden, resulteert dit impasse meestal in een wederzijdse aflevering van manieren waarop die opnames in een Disney-achtige kluis blijven, nooit meer te horen. Of, tenminste nooit gehoord, totdat de jongens elders op de hoogte zijn gekomen en Sony besluit om te profiteren van een snazzy album van het vroegste werk van UTT.

De jongens hebben een wettelijke vertegenwoordiging. Ze zijn geen slouches. Alsnog hebben ze terughoudend veel geleerd over de muziekindustrie waar ze zich in hebben geworpen toen ze gewoon een paar pre-tieners waren die willen rocken. Zij weten dat er een lange en bittere strijd kan zijn. Maar deelnemen aan een documentaire over hun ervaring en het voor te stellen aan hun ijverige fans en supporters, zou hun een beetje klein moment kunnen geven om te krijgen wat ze willen.

Dit kan allemaal een gelukkige fabricage van Sony zijn. We konden gewoon kijken naar de Paranormale Activiteit faux-reality entertainment van record promotie. Oké, ik denk niet dat dat het geval is, maar ik zou het tegenwoordig niet tegen iemand gaan. Iedereen scoort voor manieren om te merken, de aandacht vestigen en op een of andere manier een scherpe publieke focus in een paar dollar draaien.