De waarheid over de monsters < Verbreekt en ontgrendelen van de waarheid over monsters, deel twee

Welkom terug. Het is Ron Mexico opnieuw. Vandaag gaan we onze discussie voortzetten over pre-teen metal sensation Unlocking the Truth en hun huidige industry woes. Laatste keer hebben we in het algemeen over hun platenovereenkomst gepraat. Vandaag gaan we goed en fout praten. Dat is juist. Hoe juist is het verkeerd als we de rechten van kinderen bespreken? Oké, dat maakte geen zin. Laten we het opnieuw proberen.

Voor degenen die ons net hebben aangesloten, heeft Unlocking the Truth een recordcontract met Sony afgelopen jaar ondertekend na het glorieuze straatpersoneel van New York City. Nee, niet internets Beroemdheden zoals Dallas Penn en Rafi Kam, maar beroemde mensen op het web. Ze waren allemaal 11 en 12 jaar oud toen dit plaatsvond, wat de vraag vraagt, wie kijkt uit voor deze kinderen?

Is het Sony?

Als er iemand is die ik zou vertrouwen op het welzijn van mijn pre-teenzonen, is het een belangrijk plaatje. Ik bedoel, opnameplaatjes produceren verantwoorde inhoud die over het algemeen wordt beschermd tegen het vallen in ongepaste handen. Zij leggen die maatschappelijke verantwoordelijkheid boven de winst in bijna elk geval waaraan ik kan denken. Ik ken kinderen die praktisch op grote labelmuziek werden opgeheven. En bedankt de hemel daarvoor.

We leven in een tijd waarin muziek zelf een eigen geldwaarde herbeeft en de optekeningsetiketten scrambelen om zichzelf in de weg te ruimen van een aankomende geldmonson.

De regendans is aan. Waarom zou iemand verwachten dat kunstenaars die niet naar de tafel brengen, eerbiedig worden behandeld? Beter nog, waarom verwachten kinderen die geen gelijkwaardigheid op tafel nemen om met respect te worden behandeld? Vertrouwen op Sony om de Waarheid's muzikale integriteit te ontgrendelen en de beste belangen is het verlaten van het verlaten van uw steakbroodje met een coyote terwijl u een pop uit de hoekwinkel gaat kopen.

Is het beheer?

Hier worden dingen lastig. Deze jongens hebben een momager. En wacht even, momager weet of zorgt niet voor het soort muziek dat ze maken! Dat kan niet een goede combinatie zijn, kan het? Ik zou het niet zeggen. Dit gaat in tegen mijn persoonlijke filosofie over muziekindustrie werk. De beruchte B. I. G. stelde voor dat familie en zaken gescheiden blijven. Dat is niet eens mijn probleem hier. Ouderlijke betrokkenheid is essentieel wanneer kinderen betrokken zijn bij elke zakelijke streven. Mijn probleem is dat het ontgrendelen van de waarheid's manager geen vijf metalen bands zou kunnen noemen als haar leven erop hangt. Door de eigen toelating van de band begrijpt ze hun weg niet goed of geniet ze niet. Dus hoe kan ze erop rekenen hoe ze hun catalogus en fan base moeten bouwen? Weet zij op welke markten zij moeten spelen?Weet ze welke locaties het best geschikt zijn voor een metalen band? Door de eigen toelating van de band zou ze niet weten hoe deze vragen te beantwoorden zonder te vertrouwen op iemand anders. Hoe eng een gedachte is het dat je je eigen kinderen met jezelf verlaat, een eng gedachte is? Ik laat je daar voor een minuut kauwen.

Is het jij?

Sony gaf geen zorgen over deze jongens totdat je dat deed. Niemand heeft een cheque gesneden of ondersteuning aangeboden totdat er virale visuele bewijzen waren dat de publieke reactie op het gebied van het ontsluiten van de waarheid's prestaties ronk.

Je hebt deze jongens dan geliefd. Zal je er zijn om hen te ondersteunen, aangezien ze de zekere onrust die er voor staan, doorstaan, omdat ze een weg uit de buik van het beest uitstralen? Zal je het record kopen dat ze zo wanhopig willen dat je hoort? Zal je hun shows bijwonen en merch kopen wanneer hun maatschappij uiteindelijk erachter komt waar ze zouden moeten spelen?

Op een dag in de niet zo verre toekomst zullen ze hun wens hebben. Sony zal moe zijn van dit spel en spoeg de jongens weer uit. Ze kunnen kort een debuutalbum zijn wanneer ze vertrekken, maar ze zijn vrij. Zal ze je liefdevolle omhelzing vinden? Of is de omvang van je liefde een blote fascinatie met hun achterblijfsel en lot?