Laffer Curve: Uitleg van de idee achter Reaganomics

Definitie: De Laffer-curve is een theorie die aangeeft dat lagere belastingtarieven de economische groei stimuleren. Het ondersteunt het economisch beleid van de aanbodzijde, Reaganomics en the Tea Party. Econoom Arthur Laffer heeft het in 1979 ontwikkeld.

De Laffer-curve beschrijft hoe veranderingen in belastingtarieven de overheidsinkomsten op twee manieren beïnvloeden. De ene is onmiddellijk, wat Laffer beschrijft als 'rekenkundig'. Elke dollar in belastingverlagingen vertaalt zich direct naar een dollar minder overheidsinkomsten.

Het andere effect is de langere termijn, wat Laffer beschrijft als het "economische" effect. Het werkt in de tegenovergestelde richting. Lagere belastingtarieven brengen geld in handen van belastingbetalers, die het vervolgens uitgeven. Het creëert meer bedrijfsactiviteiten om aan de vraag van de consument te voldoen. Hiervoor huren bedrijven meer werknemers in, die vervolgens hun extra inkomen uitgeven. Deze impuls aan de economische groei genereert een grotere belastinggrondslag. Het vervangt uiteindelijk alle inkomsten die verloren zijn gegaan door de belastingverlaging.

Laffer Curve uitgelegd

De grafiek laat zien hoe, op de bodem van de curve, nulbelastingen resulteren in geen overheidsinkomen en dus ook geen overheid. Natuurlijk verhoogt het verhogen van de belastingen van nul de overheidsinkomsten meteen. In het begin levert het verhogen van de belastingen nog steeds een goede bijdrage aan het verhogen van de totale inkomsten, zoals blijkt uit de vlakheid van de curve. Naarmate de regering de belastingen blijft verhogen, wordt de uitbetaling van extra inkomsten minder, waardoor de curve stijgt.

Op een gegeven moment leggen hogere belastingen een zware last op de economische groei. De vraag daalt zo sterk dat de langdurige daling van de belastinggrondslag de onmiddellijke toename van de belastinginkomsten meer dan compenseert. Dat is waar de curve boomerangs achteruit. Dit is het gearceerde gedeelte op de kaart, dat Laffer de "Prohibitive Range" noemt. Voorbij dit punt resulteren extra belastingen in lagere overheidsinkomsten.

Aan de top van de curve, wanneer de belastingtarieven 100 procent zijn, zijn de overheidsinkomsten nul. Als de overheid alle persoonlijke inkomsten en zakelijke winst neemt, dan werkt of produceert niemand. Dit resulteert in het verdwijnen van de belastinggrondslag.

Als alleen het leven zo eenvoudig was als de Laffer-curve

Wat ontbreekt er in de grafiek? Numbers! Met andere woorden, de feitelijke belastingtarieven en de procentuele toename van de gegenereerde inkomsten. Als Laffer getallen op het diagram had gezet, zou de regering kunnen zeggen: "Hm, laten we het belastingtarief verhogen van 24 procent naar 25 procent om de belastinggrondslag met 2 procent te verhogen." Als u naar de grafiek kijkt, ziet het ernaar uit dat het "Blokkeerbereik" begint met ongeveer een belastingpercentage van 50 procent. Als dat het geval zou zijn, zou de grafiek vandaag onbruikbaar zijn. Waarom? De federale overheid heeft sinds 1986 niemand meer belast met 50 procent (of hoger). (Bron: "Historische belastingtarieven", belastingstichting.)

Laffer vermeed specifiek te zijn. Of belastingverlagingen de economie stimuleren (waar u op de bocht zit), hangt af van zes factoren:

1. Het type belastingsysteem dat op zijn plaats is.

2. Hoe snel de economie groeit.

3. Hoe hoog belastingen al zijn.

4. Belastinggaten.

5. Het gemak van toegang tot niet-belastbare, ondergrondse activiteiten.

6. Het productiviteitsniveau van de economie.

Al deze factoren kunnen voorkomen dat belastingverlagingen de economische groei stimuleren.

Belastingverlagingen werken alleen in het Prohibitive-bereik

Belastingverlagingen werken in de "Prohibitive Range" door het verhogen van de consumentenuitgaven en -vraag. Het stimuleert groei en aanwerving van bedrijven. Dit resulteert in hogere overheidsinkomsten op de lange termijn. Dat komt omdat het economische effect van de belastingverlaging groter is dan het rekenkundige effect. Laffer noemt nog een ander voordeel van een snelgroeiende economie. Het helpt de overheidsuitgaven aan werkloosheidsuitkeringen en andere sociale welzijnsprogramma's te verminderen.

De belastingen verlagen buiten de "Prohibitive Range", hoewel dit de economie niet voldoende stimuleert om lagere inkomsten te compenseren. In feite schaden belastingverlagingen tijdens een recessie of een periode van langzame groei de economie. Tijdens recessies dragen door de overheid gefinancierde werkloosheidsuitkeringen, sociale welzijnsprogramma's en banen de economie voldoende op om te voorkomen dat ze in een depressie terechtkomt.

Als de inkomsten nog verder worden ingeperkt door belastingverlagingen, daalt de vraag en hebben bedrijven te weinig klanten.

Om te werken, moeten belastingverlagingen leiden tot meer banen

De Laffer Curve gaat ervan uit dat bedrijven zullen reageren op hogere inkomsten uit belastingverlagingen door het creëren van banen. Sinds de financiële crisis van 2008 zijn er verschillende andere factoren naar voren gekomen, waaruit bleek dat dit niet altijd klopt. Bedrijven gebruikten geen geld van de Bush-belastingverlagingen en de TARP-reddingsoperaties om banen te creëren. In plaats daarvan spaarden ze het in, stuurden het naar aandeelhouders als dividenden, kochten hun aandelen in of investeerden overzee. Geen van deze activiteiten creëerde de Amerikaanse banen die nodig zijn om de economische impuls te geven die Laffer beschrijft.

Ook is de economie meer kapitaal- en technologie-intensief en minder arbeidsintensief geworden. Bedrijven zijn dus meer geneigd om belastingverlagingen te gebruiken om computers en andere arbeidsbesparende apparatuur te kopen dan om nieuwe werknemers aan te nemen.

Conclusie

Dr. Laffer erkent dat "de Laffer-curve zelf niet zegt of een belastingverlaging de inkomsten zal verhogen of verlagen." In plaats daarvan laat het zien dat als de belastingen al laag zijn, verdere besparingen de inkomsten verlagen zonder de groei te stimuleren. Politici die belastingverlagingen eisen, halen altijd inkomsten op lange termijn en interpreteren de Laffer Curve verkeerd.

Bijvoorbeeld Bush verlaagde belastingen in 2001 (JGTRRA) en 2003 (EGTRRA). De economie groeide en de inkomsten stegen. Aanbieders, waaronder de president, zeiden dat dit kwam door de belastingverlagingen. Andere economen wijzen op een lagere rente als de echte stimulator van de economie. De FOMC verlaagde het percentage Fed Funds van 6 procent aan het begin van 2001 tot een dieptepunt van 1 procent in juni 2003.(Bron: "Historische Fed Funds Rate", New York Federal Reserve.)