Gebruik van Force in Law Enforcement and Corrections

Binnen een loopbaan in het strafrecht trekt misschien geen ander gebied of andere actie het publiek kritisch onder de loep, en soms zelfs boos, dan een gebruik van geweld. Rechtshandhavings- en correctiemedewerkers zijn noodzakelijk gemachtigd om verschillende vormen van fysieke controle in te zetten om hun werk uit te voeren. De omstandigheden, het niveau en de mate waarin deze kracht wordt gebruikt, is echter vaak het onderwerp van serieus debat.

Wetshandhavingsgeschiedenis en het gebruik van geweld

Hoewel het idee van wetshandhaving een lange geschiedenis heeft, is moderne politiewerk zoals we die nu kennen een relatief recente maatschappelijke instelling.

De geschiedenis van de professionele politie is minder dan twee eeuwen oud.

Vóór de oprichting van permanente wetshandhavingsinstanties was er grote bezorgdheid bij het publiek over het verlenen van macht en autoriteit aan wat zij vreesden dat een andere bezettingsmacht zou worden, en er is dus altijd een gering wantrouwen geweest tussen de samenleving op groot en degenen die zijn beëdigd om hen te dienen en te beschermen. Hoewel ze de bevoegdheid hebben gekregen om geweld te gebruiken wanneer dat nodig is, is het publiek lang op zijn hoede geweest voor misbruik van deze macht.

Desalniettemin waren er in een meer ruig en aflopend tijdperk meer ruige tactieken nodig. Officieren hadden niet zoveel force-opties tot hun beschikking als nu, en de maatschappij had niet dezelfde afkeer van harde gerechtigheid als nu het geval lijkt te zijn.

Veranderende tijden, veranderend temperament

Naarmate de maatschappij is gevorderd en geëvolueerd, neemt de houding van het publiek ten opzichte van misdaad en straf toe, evenals de wetshandhaving en politietactieken.

In de loop van de tijd begon het publiek mildere en afgemeten reacties op misdaad te eisen in plaats van brute kracht.

Verhoogd onderzoek

Dit is in de recente geschiedenis met de verspreiding van video- en fotografische technologie geaccentueerd, eerst op televisie en vervolgens op internet. Van Rodney King en Marvin Anderson tot Andrew "Tast me niet, broer" Meyer en de nieuwste video-duivengids van YouTube, wetshandhavings- en correctiespecialisten zijn op de hoogte gebracht dat het publiek kijkt naar wat ze doen en hoe ze het doen en ze zijn helemaal niet bang om hun ongenoegen te uiten.

De extra controle heeft een lange weg afgelegd om officieren eerlijk te houden en diegenen te ontmaskeren die dat niet zijn. Als reactie op de toegenomen aandacht hebben politie, correctionele functionarissen en andere criminologische en strafrechtelijke professionals vooruitgang geboekt in beleid en technologie. Bovendien hebben rechtbanken en strafrechtelijke normen en POST-commissies richtlijnen ingevoerd om hulpverleners te helpen bij het nemen van goede beslissingen over wanneer en hoe ze geweld moeten gebruiken.

Disconnect in the Discourse

Ondanks deze evolutie in tactieken en technologie van de politie bestaat er nog steeds een scheiding tussen wat het publiek ziet, verwacht en begrijpt over training, doelen en praktijken van de politie, en hoe politie- en correctiesfunctionarissen daadwerkelijk zijn getraind om reageren op het gebruik van controlesituaties.

Doel van wetshandhaving bij gebruik van controle

Meestal, wanneer leden van het publiek het gebruik van geweld door een officier in twijfel trekken, vragen zij zich eerst af of er in de eerste plaats geweld nodig was. Evenzo hebben rechtbanken de neiging om zich eerst te concentreren op het feit of er al dan niet enige macht gerechtvaardigd was voordat ze het onderwerp buitensporig geweld aansneden.

Om deze vraag goed te bekijken, moeten we eerst het uiteindelijke doel van officieren begrijpen wanneer ze geweld toepassen.

In het algemeen is het de bedoeling om een ​​arrestatie tot stand te brengen en een potentieel gevaarlijke situatie naar een zo snel en vredig mogelijke conclusie te brengen, zonder de officier of onschuldige leden van het publiek te verwonden.

Het is duidelijk dat het de voorkeur heeft om een ​​verzet tegen te houden om zichzelf vreedzaam te laten arresteren. Wanneer dat niet gebeurt, moeten officieren echter een snelle beslissing nemen in een fractie van een seconde om al dan niet geweld te gebruiken en welke kracht ze moeten gebruiken. Tijdens dat besluitvormingsproces is het welzijn van de verdachte meestal een bijkomstigheid.

Doelstelling Redelijkheid

Omdat deze beslissingen snel moeten worden genomen, beschikken functionarissen mogelijk niet over alle informatie met betrekking tot het dreigingsniveau dat een proefpersoon daadwerkelijk stelt voordat hij vindt dat hij actie moet ondernemen. In Graham versus Connor heeft het Supreme Court van de Verenigde Staten de "objective reasonableness standard" vastgesteld om te bepalen of geweld al dan niet gerechtvaardigd was.

Objectieve redelijkheid vraagt ​​eenvoudigweg of een redelijke persoon met de vergelijkbare training, kennis en ervaring hetzelfde zou hebben gedaan in vergelijkbare omstandigheden. Bij het maken van deze vaststelling worden drie factoren toegepast: of de persoon nu een directe dreiging vormt, de ernst van de vermeende misdaad, en of de proefpersoon al dan niet probeert te vluchten of weerstand biedt aan arrestatiepogingen. Impliciet in de zogenaamde "Graham-factoren" is de vraag of de officier gerechtigd was om zijn arrestatie-autoriteit al dan niet uit te oefenen.

Het belangrijkste is dat de objectieve redelijkheidsnorm erkent dat officieren snel moeten denken en snel moeten handelen. Onder deze omstandigheden zijn de feiten waarover de officier beschikte op het moment dat ze haar besluit nam om geweld te gebruiken, waarop de officier beoordeeld wordt, in tegenstelling tot wat na het feit aan het licht zou komen.

Als een officier bijvoorbeeld een onderwerp doodt dat hem bedreigt en een pistool op hem richt, doet het er niet toe of het later blijkt dat het pistool niet is geladen. Als de officier kan uitspreken dat hij ten tijde van het incident geloofde dat zijn leven of het leven van iemand anders in gevaar was, dan zal hij gerechtvaardigd zijn geweest in het gebruik van dodelijke krachten.

Alleen de feiten

Als een officier erachter komt dat wat hij als een wapen beschouwde eigenlijk een speelgoedgeweer, een mobiele telefoon of zelfs een portemonnee was, zal de norm waarop de actie zal worden beoordeeld, komen van wat de officier destijds kende.Functionarissen hoeven niet, en vaak ook niet, om te wachten tot een proefpersoon de trekker overhaalt of probeert te steken voordat ze reageren. In plaats daarvan moeten ze de totaliteit van de omstandigheden afwegen en een beslissing nemen op basis van de feiten waarover ze op dit moment beschikken.

Redelijke keuzes

De objectieve redelijkheidsnorm bepaalt ook dat functionarissen niet noodzakelijkerwijs beperkt zijn tot de minste hoeveelheid kracht die mogelijk is. Integendeel, officieren worden opgeroepen alleen die kracht te gebruiken die binnen het bereik valt van wat als redelijk kan worden beschouwd. Dit is een belangrijk onderscheid omdat, zoals elke officier weet, er in de meeste situaties een reeks van geweldopties beschikbaar is, die allemaal een passend antwoord kunnen zijn.

Als een onderwerp bijvoorbeeld vecht en zich verzet tegen arrestatie, kan een officier kiezen voor peperspray, een elektronisch controleapparaat of hands-on controletechnieken zoals gewrichtsmanipulatie om therapietrouw te verkrijgen. Een van deze keuzes kan redelijk zijn, hoewel het publiek de taser of peperspray waarneemt als invasiever en minder noodzakelijk dan hands-on. De acties van een officier worden dan niet beoordeeld op basis van wat ze anders had kunnen doen, maar eerder op basis van wat redelijk zou kunnen zijn.

Beoordeling van dodelijke krachtsituaties

Deze norm wordt vooral belangrijk wanneer wordt gekeken naar gevallen van dodelijk geweld door politieagenten. Over het algemeen worden officieren op de politie-academie onderwezen om met dodelijke kracht dodelijke krachten te ontmoeten. Ze worden getraind en krijgen de technieken en tactieken om ervoor te zorgen dat ze thuiskomen aan het einde van hun dienst en ze besteden veel tijd aan training in het gebruik van vuurwapens.

Het is belangrijk om te beseffen dat wanneer het over het gebruik van dodelijke wapens door officieren gaat, het verwachte resultaat van de acties van een persoon niet de dood hoeft te zijn. In plaats daarvan wordt dodelijke kracht beschreven als acties die waarschijnlijk de dood of groot lichamelijk letsel veroorzaken, waaronder permanente misvorming zonder de dood te veroorzaken.

Het type wapen dat wordt gebruikt, is een belangrijke factor in het besluit van een officier om dodelijke kracht te gebruiken, maar het is niet de enige factor. Voor een politieagent is dodelijke kracht dodelijke kracht, of het onderwerp nu een mes, een bijl, een pistool of zelfs een honkbalknuppel hanteert. Al deze hebben het potentieel om een ​​leven te leiden of grote lichamelijke schade toe te brengen. In plaats daarvan moeten functionarissen in staat zijn om te rechtvaardigen dat zij dodelijk geweld gebruiken om duidelijk te maken dat de verdachte het schijnbare vermogen, de mogelijkheid en de redelijk waargenomen intentie had om een ​​handeling te doen die de dood of groot lichamelijk letsel zou kunnen veroorzaken.

Gerechtvaardigde beslissingen

Hoewel belangrijk voor wetshandhavings- en correctionele functionarissen, is deze norm vaak de bron van verwarring bij het publiek als het gaat om politiegebruik van geweld. Een voorbeeld: een officier mag een verdachte neerschieten die een mes vasthoudt. Sommige leden van het publiek zijn het misschien niet eens met de beslissing van de officier, maar suggereren in plaats daarvan dat hij een niet-dodelijk wapen zoals een taser zou hebben gebruikt om het onderwerp te ontwapenen.

Hoewel een taser mogelijk een van de vele mogelijke opties was, was het misschien niet de meest redelijke, of waarschijnlijker, dat het mogelijk een van de vele redelijke force-opties was en dus, gezien het feit dat een mes vrij is, in staat tot het veroorzaken van de dood of grote lichamelijke schade, de officier is zeer waarschijnlijk gerechtvaardigd in het gebruik van dodelijke kracht.

Officier en onderwerpfactoren

Een andere belangrijke overweging bij het evalueren van het gebruik van krachten door een officier is de officier zelf in vergelijking met het onderwerp in kwestie. Een officier die 5'2 "en 100 pond is, kan gerechtvaardigd zijn om meer geweld te gebruiken tegen een persoon die 6'2" 250 ponden is dan een langere, zwaardere en vermoedelijk sterkere officier in vergelijkbare omstandigheden.

Gebruik van geweld ingewikkelder dan de eerste keer suggereren

Dit alles toont aan dat het gebruik van geweld door correcties en politieagenten meestal veel ingewikkelder is dan een enkel nieuwsbericht of internetvideo ze in eerste instantie kan laten verschijnen. Loopbanen van rechtshandhaving staan ​​bekend als inherent gevaarlijke banen, en officieren worden vaak geplaatst in situaties waarin ze onmiddellijke levens- en sterfbeslissingen moeten nemen.

Hoewel het volkomen juist en gepast is om de acties van de politie te evalueren en te onderzoeken, vooral wanneer ze controletechnieken toepassen, is het ook erg belangrijk om een ​​beslissing te weigeren totdat alle feiten die tot het incident hebben geleid bekend zijn. Het is vooral belangrijk om deze beslissingen te beoordelen op basis van alleen die feiten die bekend waren of werden waargenomen door de officier ten tijde van het incident, in tegenstelling tot de feiten die na het incident bekend kunnen worden.

Goede handhaving van wet vereist correcte beoordeling

Evenzo is het belangrijk dat functionarissen een gezond oordeel en zorgvuldigheid gebruiken bij het bepalen of ze al dan niet geweld gebruiken en precies welke kracht ze moeten gebruiken. Het publiek houdt rechtshandhavingsfunctionarissen terecht op een hoge ethische norm. Het is dan ook de taak van officieren om zich aan die standaard te houden en altijd te handelen in het belang van het beschermen van levens en eigendommen, terwijl ze tegelijkertijd de rechten van onschuldigen beschermen en beschermen.