Collateralized Debt Obligations of CDO's

Collateralized debt obligations, of CDO's, hebben de economie enkele jaren geleden vernietigd. Ze maken een comeback. Wat zijn ze? Hoe werken ze?

De korte versie: een collateralized debt obligation wordt gecreëerd wanneer een financiële instelling, zoals een bank, de schulden van veel leners op zich neemt, ze samenvoegt in een "pool", die pool verdeelt in verschillende categorieën op basis van het risico dat 'tranches' wordt genoemd en verkoopt deze tranches vervolgens aan beleggers zoals hedgefondsen.

De lange versie: wordt beschouwd als een belangrijke oorzaak van de kredietcrisis, collateralized debt obligations , of kortweg CDO's, is een type belegging dat bekend staat als asset-backed securities of ABS zoals ze vaak worden genoemd op Wall Street. De waarde van een collateralized debt obligation komt van een onderliggende portefeuille (verzameling) van vastrentende beleggingen zoals hypotheken, bedrijfsobligaties, gemeentelijke obligaties, of wat dan ook dat Wall Street besloot in een specifieke CDO te verpakken.

Om gecompliceerd te zijn, zijn collateralized debt obligations onderverdeeld in groepen die tranches worden genoemd. Het woord tranch komt uit het Frans voor "slice" of "pieces" en vertegenwoordigt een ander deel van hetzelfde portfolio. Een senior tranch in een collateralized debt obligation , bijvoorbeeld, zou recht hebben op de veiligste positie. Als de onderliggende activa in de collateralized debt obligation slecht zouden beginnen te worden - bijvoorbeeld huiseigenaren zouden niet langer hun hypotheekbetalingen doen - zouden de meest junior tranches eerst de verliezen absorberen.

Stel dat u een bank bezit met de naam North Star Bank Corporation. Je pakt een groep van $ 500 miljoen woninghypotheken met vergelijkbare kenmerken samen in een nieuwe collateralized debt obligation - op Wall Street zou je het een prozaïsche naam geven, zoals de CDO van de HomeStar-serie van North Star Bank Corporation.

U gebruikt een zogeheten waterval-hoofdstructuur en deelt de zakelijke schuldverplichting in vijf tranches:

Tranche A van de CDO - Absorbeer de eerste 20% van de verliezen op de door zekerheden gedekte schuldverplichting portfolio

Tranche B van de CDO - Absorbeert de tweede 20% van de verliezen op de collateralized debt obligation portefeuille

Tranche C van de CDO - Absorbeert de derde 20% van de verliezen op de collateralized debt obligation portefeuille

Tranche D van de CDO - Absorbeert de vierde 20% van de verliezen op de collateralized debt obligation-portefeuille

Tranche E van de CDO - Absorbeert de vijfde en laatste 20% van de verliezen op de collateralized debt obligation-portefeuille.

Als u de bank was, zou u waarschijnlijk Tranche E van de CDO voor uzelf willen houden, omdat dit de veiligste is. Zelfs als de helft van de leners niet betaalt, krijg je nog steeds je geld terug en blijft je investering gezond. U zou waarschijnlijk de collateralized debt obligation tranches A, B, C en mogelijk zelfs D kunnen verkopen, omdat u van tevoren veel contanten en kosten zou kunnen genereren om weer aan het werk te gaan in uw bank of uitbetaal aan uw aandeelhouders als dividenden.

Dus hoe kunnen deze een wereldwijde financiële inzinking veroorzaken? Banken, verzekeringsgroepen, hedge funds en andere instellingen hebben veel geleend geld gebruikt om te beleggen in collateralized debt obligations .

Tegelijkertijd begonnen de mensen die deze samenpakten activa van lagere kwaliteit te accepteren, gevoed door de hausse in de huizenmarkt, omdat de tijden goed waren en het geld vrij vloeide.

Toen de huizenprijzen daalden, zakte de economie, en konden de mensen hun rekeningen niet betalen, het hele ding ging omhoog als een stapel hooi bedekt met benzine. Een deel van de reden was een regel die we mark to market noemen.

De theorie achter mark-to-market en collateralized debt obligations is dat accountants willen dat beleggers een idee krijgen van de waarde van de activa van een bedrijf als ze alles in de huidige marktomstandigheden moesten verkopen. Het probleem is dat veel banken of instellingen hun activa niet zullen verkopen tijdens totale meltdowns omdat ze over de middelen beschikken om deze effecten te behouden en in sommige gevallen blijven kopen.

Toen de kredietcrisis begon, moesten bepaalde instellingen die in de problemen kwamen hun slechte CDO's verkopen tegen brandveilige prijzen. Dit vereiste, volgens de geldende boekhoudregels, dat alle anderen massale verliezen boekten, zelfs als ze tot dan toe geen verliezen hadden geleden. Banken moeten een bepaald percentage van het eigen vermogen aanhouden voor het bedrag aan leningen die ze aan klanten uitlenen. Die afschrijvingen, zelfs als ze alleen op papier waren, verminderden het bedrag dat de banken konden uitlenen op basis van die eigenvermogensratio's.

Hierdoor is wat in financiële kringen bekend is geworden als een dodenspiraal of negatieve feedbackloop. Het probleem begon zich te voeden, omdat afschrijvingen meer afschrijvingen opleverden. Dit leidde ertoe dat banken vreesden dat hun concurrenten failliet zouden gaan, dus stopten ze ook om geld aan elkaar uit te lenen.