De angstaanjagende schoonheid van ouderschap

Dit is een blog over de toevoerketen. Dat wil zeggen dat lezers hier normaal gesproken struikelen om iets te weten te komen over het verschil tussen veiligheidsvoorraden en bestelmomenten, of om te leren hoe ze hun programma's voor het tellen van cycli kunnen optimaliseren, of om een ​​voorsprong te vinden in onderhandelingen over leveranciersrelaties.

Maar af en toe vallen de mijmeringen die uit mijn verbeelding op mijn toetsenbord lekken uiteen van voorraadbeheer, klantvervulling en logistiek … tot het enige dat meer tijd in beslag neemt dan het optimaliseren van de supply chain - een vader zijn.

De overeenkomsten tussen de supply chain en het ouderschap zijn in het begin misschien niet vanzelfsprekend. Maar het optimaliseren van de supply chain vereist de focus, balans en doelgerichtheid van een moeder, vader of een koorddanser.

Ik heb betoogd dat supply chain-managers geweldige ouders maken (en nee, dat doen ze niet!). Ik heb een verhaal over een lokale wandeling met mijn gezin kunnen weven tot een soort supply chain-artikel. En ik heb mijn liefdesverdriet op mijn mouw gedragen toen mijn dochter op een avond tijdens het eten zei: "Ik krijg geen bevoorradingsketen".

Mijn vrouw en ik hebben vreselijke beslissingen genomen over het leven-is-een-metafoor voor de toevoer door beide verjaardagen van onze kinderen in de laatste zes weken van het jaar te plaatsen. Elke rookie-productieplanner weet dat u uw vraag nivelleert om de efficiëntie van uw installatie te optimaliseren.

Maar wat gingen we doen en doen? We hebben de verjaardag van onze zoon laten vallen tussen Thanksgiving en Kerstmis. Toen, drie jaar later, creëerden we een suboptimale planningsomgeving door onze dochter in de derde week van november te laten geboren worden.

Voeg aan de mix toe dat we ook Chanoeka vieren en we hebben een oogje op seizoenen in onze keten van ketenactiviteiten.

Onze kinderen gaan in principe zesenveertig weken met niets om te laten zien, maar enkele harten met bouwpapier in februari en een leuke Snickers aan het einde van oktober. En dan, door ons huis, een wervelwind van vraagstoten die het hoofd van elke planner zou doen draaien.

Mijn vrouw en ik zijn erin geslaagd om het planningjaar van onze familie in te stellen op basis van een hockeystickcurve en wat goede mensen in de supply chain prediken, is dat je nooit een planningsproces moet opzetten op basis van een hockeystickcurve.

We zijn nu tien jaar bezig met ons slecht opgebouwde experiment in de toeleveringsketen van gezinnen. Elke herfst, als een distributiecentrum voor de detailhandel, zetten we ons schrap voor de verpletterende tsunami van de vraag. En elk jaar worden we eraan herinnerd dat transformatie het enige is dat kinderen kunnen doen zonder dat je het hen vraagt.

Ja, er zijn de constanten. Het blauwe en zilveren inpakpapier van Hanukkah, de kerstboom met zijn schittering en warmte en de echo's van "gelukkige verjaardag aan jou …" hangen wekenlang in de lucht.Maar de enige echte constante is verandering, is dat niet goed?

Als ik de hand van mijn zoon vasthoud, voel ik de breedte van zijn knokkels en zie ik dat de hand van de zachte jongen die ik ooit heb vastgehouden, tot het verleden behoort. Een man is in bloei.

Mijn dochter heeft de oogrol van verveling - die verplichte preteenbenchmark - onder de knie toen ik mijn beproefde knock-knock-grap miste. (Klop, klop. Wie is daar? Controle freak hier is het gedeelte waar je zeggenschapfreak wie zegt.) Een paar avonden geleden, nadat ik tegen haar zei: "G'night.

Ik hou van je "- antwoordde ze met:" Eh, zoals, hoort het wel. "

Niets van dit is verrassend. Een kind opvoeden is als het kijken naar een bloem die groeit aan de rand van de apocalyps. Een wonder ontvouwt zich zelfs als bepaalde doem zich openbaart. Terwijl mijn jongen verandert in zijn eigen man en mijn meisje evolueert naar een onafhankelijke vrouw, verwonder ik me over deze verbeterde versies van mij en besef dat ik mijn vervangingen verzorg.

Nog niet zo lang geleden was ik hun atlas. Vandaag ben ik niet eens de coolste persoon die ze kennen. Ze knipperen in een oogwenk op mijn grijze, kalende hoofd en vragen me of mijn soep warm genoeg is. En zo gaat het.

Dit is een blog over de toevoerketen. En hoewel het leven een metafoor kan zijn voor de supply chain, is de supply chain minder wreed. Een supply chain-professional kan goed over een koord gaan en de opwinding van tijdige levering en kosten van goederenvermindering ervaren.

Maar de angstaanjagend mooie waarheid van het ouderschapstrakke koord is dat het beste dat je kunt hopen is om terug te kijken naar je kinderen die het oversteken - misschien iets meer zeker dan je - gewoon voor je onvermijdelijke val.