Natuurlijke werkloosheidsgraad: definitie, trends

Definitie: Het natuurlijke werkloosheidspercentage is een combinatie van wrijving-, structurele en overschrijdende werkloosheid. Zelfs een gezonde economie zal dit niveau van werkloosheid hebben omdat werknemers altijd komen en gaan, op zoek naar betere banen. Deze werkloze status, tot ze die nieuwe baan vinden, is het natuurlijke werkloosheidspercentage.

De Federal Reserve schat dat dit tarief tussen 4, 5 en 5 procent is.

Zowel fiscale als monetaire beleidsmakers gebruiken dat tarief als het doel voor volledige werkgelegenheid. Zij gebruiken 2 procent als de doelstelling inflatie. Zij beschouwen ook het ideale BBP-groeipercentage tussen 2 procent en 3 procent. Zij moeten proberen deze drie doelen te compenseren bij het vaststellen van rentetarieven, belastingtarieven of uitgaven.

Drie componenten van de werkloosheidsgraad van de werkloosheid

Zelfs in een gezonde economie is er om drie redenen een of ander niveau van werkloosheid.

1. Werkloosheidswerkloosheid - Sommige werknemers zijn tussen werkgelegenheid. Voorbeelden zijn nieuwe afgestudeerden op zoek naar hun eerste baan. Anderen zijn werknemers die naar een nieuwe stad verhuizen zonder een andere baan te krijgen. Sommige mensen stoppen abrupt en weten dat ze binnenkort een betere baan krijgen. Nog anderen kunnen beslissen om de personeelsleden te verlaten om persoonlijke redenen, zoals pensioen, zwangerschap of ziekte. Ze vallen uit de beroepsbevolking. Als ze terugkomen en opnieuw beginnen te kijken, worden ze als werkloos beschouwd.

2. Structurele werkloosheid - Naarmate de economie zich ontwikkelt, bestaat er een onvermijdelijke mismatch tussen de arbeidskrachten van de werknemers en de behoeften van de werkgevers. Dit gebeurt wanneer werknemers door technologie worden verplaatst, zoals bij robots overmaken van productie banen. Het komt ook voor wanneer fabrieken naar goedkopere locaties verhuizen, zoals gebeurd toen NAFTA werd ondertekend.

Toen babyboomers hun 30s bereikten, en minder kinderen hadden, was er minder behoefte aan dagverzorgers. De structurele werkloosheid blijft tot de heropleiding van werknemers is.

3. Surplus-werkloosheid - Dit komt voor wanneer de overheid gaat met minimumloonwetten of loon- / prijscontroles. Het kan ook gebeuren met vakbonden. Wanneer de lonen op een hoger niveau worden teruggezet, resulteert de werkloosheid vaak. Waarom? Om binnen hetzelfde loonbegrotingsbudget te houden, moet het bedrijf van sommige werknemers loslaten om de overgebleven werknemers de toegewezen hoger salaris te betalen.

Daarnaast zijn er zes gevaarlijke soorten werkloosheid. Ze zijn cyclisch, langdurig, echt, seizoensgebonden, klassiek en onderwerkloos.

Waarom u geen werkloosheid wilt krijgen

De enige manier waarop een economie een werkloosheidspercentage van nul procent kan hebben, is als het zwaar oververhit raakt. Zelfs dan zouden lonen waarschijnlijk stijgen voordat de werkloosheid tot absolute nul viel.

De Verenigde Staten hebben nooit nul werkloosheid ervaren. Het laagste tarief was 2,5 procent, in mei en juni 1953. Dat komt alleen doordat de economie oververhit is door de Koreaanse Oorlog. Toen deze bubble uitbarstte, schoot het de recessie van 1953 af.

Heeft de recessie de natuurlijke tarief van de werkloosheid verhoogd?

De financiële crisis van 2008 heeft een verrassende 8. 3 miljoen banen uitgewist.

Het werkloosheidspercentage steeg van 4,7 procent naar 10,1 procent op zijn hoogtepunt in 2009. Dit enorme verlies betekende dat veel werklozen op die manier zes maanden of langer bleven. Langdurige werkloosheid maakte het nog moeilijker om terug te keren naar het werk. Hun vaardigheden en ervaring werden verouderd. Betekent dit dat de recessie als erfenis een hoger natuurlijk werkloosheidspercentage zou verlaten?

Onderzoek gedaan door de Federal Reserve van Cleveland zei ja, dit kan het geval zijn. Dat komt omdat de omzet van de baan vertraagd is. In de recessie waren degenen met banen minder kans om ze te verlaten. In feite waren in 2011 de werknemers die de banen verlieten (het scheidingspercentage) zo laag als tijdens de boei voor de recessie.

De redenen waren echter anders. Tijdens de boom lieten mensen geen banen verlaten. Ze vonden ze leuk en werden goed betaald.

Werkgevers hadden een moeilijke tijd om nieuwe werknemers te vinden, zodat ze ervoor zorgen dat werknemers gelukkig waren. Tijdens de recessie waren werknemers bang om te vertrekken en te zoeken naar betere werkgelegenheid. Ze zetten op met lange uren en geen verhogingen om hun werk te behouden.

Het natuurlijke werkloosheidspercentage stijgt typisch na een recessie. De wrijvingswerkloosheid neemt toe, aangezien de werknemers hun werkzaamheden eindelijk kunnen afsluiten, er zeker van zijn dat ze beter kunnen vinden, nu de recessie is afgelopen. Bovendien is de structurele werkloosheid hoger, aangezien de werklozen al zo lang niet meer overeenkomen met de behoeften van bedrijven.

Tussen 2009 en 2012 steeg de natuurlijke werkloosheid van 4,9 procent naar 5,5 procent. Dat was hoger dan tijdens de recessie zelf. Onderzoekers groeiden zich zorgen dat de lengte en diepte van de recessie betekend dat het natuurlijke tarief zou blijven stijgen. Maar tegen 2014 was het gedaald tot 4,8 procent. (Bron: "Natuurlijk tarief van werkloosheid," Federale Federatie van St. Louis, 22 maart 2017.)