Rendementen op lange termijn Tesourie-obligaties tegen winstrendementen

In de aandeelhoudersbrief van 1987 van GEICO-aandeelhouders, Lou Simpson, een van de meest succesvolle beleggers van alle tijden, beschreef hij wat hij zocht in een potentiële investering. Ze omvatten 'Think independently', 'Investeer in high-return-bedrijven die voor aandeelhouders lopen', 'Betaal alleen een redelijke prijs, zelfs voor een uitstekend bedrijf,' 'Investeren op de lange termijn' en 'Niet overdreven diversificeren'. Hij noemde ook een concept dat we kort hebben aangeraakt en dat is de langlopende schatkistrendement en hoe het belangrijke implicaties heeft voor de waardering die u zou moeten gebruiken om de relatieve aantrekkelijkheid van een bedrijf te bepalen.

Als mens hebben we een diepe behoefte aan benchmarks; normen waarmee alle andere dingen gemeten moeten worden. Op Wall Street komt alles in vergelijking met de rendementen op lange termijn obligaties. Deze obligaties, uitgegeven door de federale overheid om fondsen te verzamelen voor de dagelijkse bedrijfsbehoeften, worden beschouwd als het "risicovrije" tarief omdat er geen redelijke kans bestaat op wanbetaling. Waarom? Congres heeft de bevoegdheid om te belasten. Als de regering haar verplichtingen niet kon nakomen, zouden onze vertegenwoordigers op Capitol Hill alleen maar de belastingopbrengsten moeten opheffen. (Natuurlijk, in een dergelijke situatie kan de inflatie wellicht beginnen te lopen, waardoor je geld terug zou krijgen, maar de werkelijke waarde van die dollars, gemeten in hoeveel hamburgers of dozen van wasmiddel dat je zou kunnen kopen zou zijn veel minder waard.) Ten tijde van dit artikel leverde de 30-jarige Schatkist 5,22% op. Voor een goede discussie over dat onderwerp, vindt u mogelijk Reading Tussen de Lijnen - Hoe de Spread Between Treasuries en TIPs gebruiken om de inflatie Outlook van de markt te beoordelen interessant.

De theorie achter deze benchmark is dat iedere investeerder in de wereld zichzelf of haarzelf eerst en vooral moet vragen: "Als ik 5,2% op mijn geld kan verdienen zonder risico te nemen, wat premie moet ik eisen voor risicovolle activa zoals aandelen? "Natuurlijk stellen de meeste mensen eigenlijk niet de vraag voor zichzelf.

In plaats daarvan kunnen ze kijken naar aandelen van Coca-Cola en bepalen dat ze tegen een prijs-winstverhouding van 23 (wat een opbrengst van 4,34% betekent) niet bereid zijn te investeren. Of zij kunnen concluderen dat Coke groeivooruitzichten heeft - terwijl de schatkist het niet doet - en het is in staat om weer te storen in geval van wijdverbreide inflatie. Mensen gaan nog steeds frisdrank drinken, zelfs in het midden van een grote depressie omdat het, zoals het bedrijf heeft opgemerkt, een "betaalbare luxe is. “

Risicopremie

Het verschil tussen de winstopbrengst van een bepaald aandeel of actief en de langlopende obligatierendement heet de risicopremie. Het zou moeten leiden tot allerlei zaken zoals uw verwachting voor inflatie, groei, de zekerheid waarmee u over de toekomstige kasstromen beschikt (dat wil zeggen de zekerheid dat u over uw toekomstige voorspellingen voor winst per aandeel gaat, des te minder van een eigen vermogen premie die u waarschijnlijk zou vragen.) In wezen is het een zeer ruwe maat om u te vertellen hoeveel relatieve winst u krijgt voor elke geïnvesteerde dollar.

Economen houden ervan om op elk gewenst moment de geschatte risicopremie voor de markt te nemen en te vergelijken met het verleden. Vaak kan dit wijdverspreide over of onderwaardering onthullen.

Denk terug aan de dot-com bubble. Op zijn hoogte had de S & P 500 een winstverhouding van meer dan 60. Dit is een opbrengst van slechts 1,67%. Op dat moment was het risicovrije tarief ongeveer 5.90%. Dat betekent dat mensen 5,90% zonder risico konden maken, maar de kans op wipeout van risicovolle, nieuw gevormde bedrijven eiste ze slechts 1,67%! Het is geen wonder dat de beleggers op lange termijn de waarschuwing konden klinken. Tijdens dergelijke speculatieve orgies wordt de reden echter vaak gemist als een Cassandra; een ongemak dat gewoon niet begrijpt dat de dingen anders zijn dan deze keer. "

Een voorbeeld van een echt voorbeeld van hoe dit u van verlies kan hebben gered.

Daarom is het frustrerend voor zeer geïnformeerde investeerders om wat nonsens te horen die door leken en analisten worden uitgesproken.

Vóór het vertrek van Robert Nardelli begin 2007, schreef ik een artikel over de problemen bij Home Depot. Het punt was (en blijft) dat beleggers woedend waren voor een enorm loonpakket, ondanks meer dan verdubbeling van de winst, dividenden, winst per aandeel, winkeltelling en diversificatie naar andere gerelateerde velden, omdat de aandelenprijs in de helft was neergestort. Met alle respect, dat komt omdat de aandelen van de retailer tijdens de bubble een domme - absoluut domme - waardering van 70 keer verdiensten hebben bereikt. Dat is een opbrengst van 1,42%. Had Nardelli en zijn team niet zo goed uitgevoerd, zou de crash terug naar de realiteit veel groter zijn dan de 50% daling. Iedereen die de voorraad koopt tegen die prijzen zou hun hoofd moeten hebben onderzocht. Toch, zoals de roker die Philip Morris schuld of de zwaarlijvige diabetes die McDonalds veracht, hadden veel van deze aandeelhouders de moed om te klagen en de CEO gekozen als een zondebok. Enron, Worldcom en Adelphia, dit was niet. Hier, zoals de lijn uit de oudheid gaat, ligt de fout niet in de sterren, maar bij ons. Had de aandeelhouders zich geconcentreerd op de relatie tussen langlopende obligaties en winstopbrengst, zouden ze zich veel financiële en emotionele hartpijn hebben kunnen redden.