Leren over Living Wills for Banks

In het dagelijks gebruik zijn levende testamenten voorschotse medische richtlijnen die door individuen worden gegeven in afwachting van een noodsituatie waarbij ze ernstig ziek of gewond kunnen zijn en niet voor zichzelf kunnen spreken. Ze leggen doorgaans de voorwaarden vast waaronder het individu, als ernstig ziek en niet in staat is om zelf te spreken, ervoor kiest om niet te worden herleefd. Zij noemen ook gewoonlijk een zorgverlener, iemand die bevoegd is om namens de gehandicapte persoon te handelen die de levende wil heeft uitgegeven.

- 9 ->

Het doel van een levende wil voor banken

In de afgelopen jaren hebben regulatoren over de hele wereld als gevolg van de financiële crisis van 2008 de zogenaamde levende testamenten geëist opgesteld door banken en financiële instellingen van diverse andere soorten. Een levende wil voor een bank of een andere financiële instelling betekent een rampenplan dat op de plank staat als deze entiteit insolvent wordt en moet worden gesloten, verkocht en / of opgeknapt.

Een van de vaak besproken aspecten van een dergelijk plan is dat het veel eenvoudiger bedrijfsstructuren vereist dan vaak wordt gebruikt door grote multinationale financiële instellingen om belastingen te minimaliseren en / of de regelgevende lasten te beperken. Als dat het geval is, kan de herstructurering van financiële instellingen om woonwoonten te vergemakkelijken hun winstgevendheid ernstig verminderen, waardoor hun vermogen om krediet te bieden en misschien ook paradoxaal genoeg hun financiële sterkte te beperken beperkt.

De gevolgen van het hebben van een gedetailleerde levensbelang

Een andere ironische twist is dat ratingbureaus hebben aangetoond dat het bestaan ​​van een gedetailleerde levenswil een downgrade kan veroorzaken in de beoordeling van een onderneming. De reden is dat met een levende wil het makkelijker kan zijn voor regelgevers om een ​​instelling te laten falen als het in ernstige financiële moeilijkheden komt.

Inderdaad, veel redenen voor levende wil is om de incidentie van financiële bedrijven te verminderen die "te groot zijn om te falen."

De passage van Dodd-Frank Financial Reform Bill

De financiële hervorming van Dodd-Frank wetsontwerp van 2010 mandaat dat bank holding bedrijven met meer dan $ 50 miljard in activa moet voorbereiden levende testamenten en hen te leggen met financiële toezichthouders. Op het moment van de passage werden meer dan 100 banken en andere financiële bedrijven geraakt. Een aantal buitenlandse financiële bedrijven met beperkte voetafdrukken in de Verenigde Staten hebben vrijstelling gevraagd op grond daarvan dat zij niet onder de wet zouden worden beschouwd op basis van hun wereldwijde omvang. De grootste 9 bankinstellingen in de Verenigde Staten moesten hun woonwilstellingen uiterlijk 1 juli 2012 indienen. Deze banken omvatte:

• JPMorgan Chase
• Citigroup
• Goldman Sachs
• Morgan Stanley
• Bank of Amerika
• Barclays
• Deutsche Bank
• Credit Suisse
• UBS

Samenvattingen van de plannen van deze banken dienen ter inzage te worden gesteld door leden van het grote publiek.Hoogtepunten van deze levende testamenten omvatten (per 'Banks Preparing for the End', The Wall Street Journal , 26 juni 2012):

• De plannen moeten jaarlijks bijgewerkt worden.
• Regelgevers kunnen meer frequente revisies eisen.
• Troebel banken kunnen gedwongen worden om meer kapitaal op te wekken of om de groei te beperken.
• De FDIC kan, in overleg met de Federal Reserve, een ontsteld bank opschieten.

Minder banken kregen een deadline van 31 december 2013 voor het indienen van hun eigen woonwensen.

Ook bekend als: Gebeurtenissenplannen of besluitplannen voor insolvente banken of financiële instellingen.

Historische Achtergrond: Als Bear Stearns of Lehman Brothers woonden op hun plaats voordat ze in 2008 insolvent werden, geloven sommige waarnemers dat hun operaties op een ordelijke manier zouden kunnen worden afgesloten zonder de algemene, mondiale financiële en economische crisis die zich in plaats daarvan heeft voorgedaan. Met name de groei van financiële instellingen die "te groot om te falen" worden geacht zonder risico's van een brede financiële en economische ineenstorting te hebben geleid, leidde tot het concept van zogenaamde levende testamenten voor deze bedrijven als een regelgevend initiatief om dergelijke crises te vermijden in de toekomst.