Hoe verzekeringsprijzen worden geregeld

Als koper van zakelijke verzekeringen heeft u zich misschien afgevraagd wie de tarieven bepaalt die u betaalt voor commercieel beleid. Kan verzekeraars de tarieven aanrekenen die zij kiezen of zijn de tarieven vastgesteld door toezichthouders? Zijn verzekeraars gereguleerd door de staten of de federale overheid? Dit artikel beantwoordt die vragen.

Verzekeringsprijzen worden gereguleerd door de staat

Verzekeringsmaatschappijen worden gereguleerd door de staten. Elke staat heeft een regelgevende instantie die toezicht houdt op verzekeringszaken.

Dit lichaam heet vaak de afdeling Verzekeringen, maar sommige staten gebruiken andere namen. Voorbeelden zijn het Bureau van de Commissaris voor Verzekeringen (Washington) en de afdeling Financieel Reglement (Oregon). De verzekeringsafdeling wordt geleid door een commissaris. Afhankelijk van de staat kan de verzekeringskommissaris aangewezen of verkozen worden.

Alle staten regelen de tarieven die in sommige soorten verzekeringen worden gebruikt. De mate van regelgeving verschilt sterk van staat tot staat. Sommige staten oefenen zeer strakke controle uit terwijl anderen heel weinig opletten. De meeste staten vallen ergens in het midden.

Waarom niet federale regelgeving

Veel verzekeringsmaatschappijen doen zaken over de overheidslijnen. Een paar doen zaken in vrijwel alle staten. Waarom worden verzekeraars niet gereguleerd door de federale overheid? Het antwoord ligt in een wet die in 1945 is aangenomen, genaamd de McCarran-Ferguson Act. Deze wet geeft staten de bevoegdheid om verzekeraars te regelen. De wet werd aangenomen in reactie op een besluit van het Amerikaanse Hooggerechtshof van vorig jaar.

De rechtbank heeft besloten dat het verzekeringsbedrijf de interstate handel vormde. Dit betekende dat de federale overheid het recht had om de verzekering te regelen.

De beslissing van het Hooggerechtshof dreigt de verzekeringsindustrie op te heffen door de staatscontrole uit te schakelen. De wet van McCarran-Ferguson herstelt de macht aan de staten.

Het geeft staten het recht om verzekeraars te belasting en te regelen. De wet bevat echter drie belangrijke uitzonderingen:

Verzekeraars zijn onderhevig aan federale anti-trustdaden, voorzover ze niet onder de wet van het recht zijn geregeld.
De federale overheid kan verzekeringswetten passeren die de wetten van de overheid vervangen.
Verzekeraars zijn onderworpen aan federale wetgeving die hen uitsluiten van boycotten, dwang of intimidatie.

In 2010 heeft het Congres de Dodd-Frank-wet goedgekeurd, die veel nieuwe regels voor financiële instellingen heeft opgelegd. De wet heeft het Federaal Verzekeringsbureau (FIO) opgericht. Dit agentschap is onderdeel van het ministerie van Financiën van de Verenigde Staten. Het werd gecreëerd om de verzekeringsindustrie te controleren om ervoor te zorgen dat het financieel stabiel is. De FIO is alleen een raadgevend orgaan. Het heeft geen regelgevende autoriteit over verzekeraars.

Doel van de tariefverordening

Er zijn verschillende redenen waarom staten de verzekeringsprijzen regelen.Een daarvan is ervoor te zorgen dat de tarieven niet overdreven zijn. Bij afwezigheid van regelgeving kunnen verzekeraars de te hoge tarieven heffen en die teveel winst genereren. Een tweede doel is het tegenovergestelde, om ervoor te zorgen dat de tarieven niet te laag zijn. Een verzekeraar die te lage tarieven heft, kan veel beleid verkopen, maar ontbreekt aan de middelen om vorderingen te betalen. De tarieven moeten voldoende zijn zodat verzekeraars solvent blijven.

Een derde doel van de verzekeringsregeling is het voorkomen van oneerlijke discriminatie. Verzekeringswaarborgers mogen discrimineren ten gunste van sommige verzekeringskopers over anderen, maar de redenen moeten geldig zijn. Onderworenden kunnen bijvoorbeeld een hoger of lager tarief op basis van de claimsgeschiedenis van een polishouder opleggen. Een bedrijf dat geen voorafgaande auto-claims heeft aangegaan, kan minder betalen voor een commercieel autobeleid dan een soortgelijk bedrijf dat veel automatische verliezen heeft opgelopen. De onderschrijvers kunnen ook discrimineren op basis van de aard van het risico. Een verzekeraar kan meer opladen om een gebouw te waarborgen dat geen brandsprinklers heeft dan een soortgelijk gebouw dat volledig besprenkeld is.

Verzekeraars zijn uitgesloten van discriminatie tegen polishouders op basis van factoren die niet verband houden met de verzekerde risico's. Voorbeelden zijn ras, religie en nationale herkomst.

Bepaalde kenmerken kunnen gebruikt worden om bepaalde soorten verzekeringen te beoordelen, maar niet andere. Bijvoorbeeld, veel staten staan verzekeraars in staat om leeftijd, geslacht en burgerlijke staat te beoordelen bij de beoordeling van persoonlijke automatische dekking. Deze factoren zijn niet relevant voor commerciële automatische beoordeling.

Soorten wetsbepalingen

Alle staten hebben enige controle over de tarieven die door verzekeraars worden gebruikt. Echter, de verzekeringspremie wetten verschillen sterk van staat tot staat. Sommige staten hebben strikte wetten die voorafgaand aan alle tarieven vereisen. Anderen hebben lichte wetten die geen voorafgaande goedkeuring vereisen. Velen vereisen voorafgaande goedkeuring van sommige tarieven.

Er zijn zes basis soorten verzekeringspremie wetten.

Voorafgaande goedkeuring Verzekeraars dienen tarieven aan te geven aan de staatscertificatenautoriteit en wachten op goedkeuring voordat ze worden gebruikt. In sommige staten kan de verzekeraar ervan uitgaan dat de tarieven zijn goedgekeurd indien het binnen een bepaalde tijdsperiode (zoals 90 dagen) niet anders van de verzekeringsafdeling is gehoord.
Bestand en gebruik Verzekeraars moeten hun tarieven indienen bij het regelgevend agentschap, maar kunnen ze direct gebruiken na het indienen van hun gegevens.
Gebruik en bestand Verzekeraars kunnen meteen nieuwe tarieven gebruiken, maar moeten ze binnen een bepaalde periode met de regelaar indienen.
Gewijzigde Pre-Approval Verzekeraars moeten alleen voorgoedkeuring verkrijgen voor tariefveranderingen die het gevolg zijn van een verbetering of verslechtering van de verlieservaring van de verzekeraar.
Flex Rating Verzekeraars moeten goedkeuring vragen voor tariefveranderingen die een bepaald percentage overschrijden. Bijvoorbeeld, verzekeraars kunnen een voorafgaande goedkeuring krijgen als zij hun tarieven verhogen of verlagen met meer dan 5%.
No Filing Verzekeraars zijn niet verplicht om tarieven in te dienen of goedkeuring te krijgen van de regulator.

Veel staten gebruiken een combinatie van deze wetten. Bijvoorbeeld, een staat kan verzekeraars vereisen om voorafgaande goedkeuring te krijgen van de tarieven die in persoonlijke lijnen worden gebruikt, maar verzekeringsmaatschappijen toestaan om de "file and use" tarieven te gebruiken die in commerciele lijnen worden gebruikt.De meeste wetgevingswetten maken staatsregulators in staat om tarieven die reeds zijn ingediend te weigeren. Bijvoorbeeld, een verzekeringskommissaris kan een verzekeraar verzekeren van het gebruik van tarieven die zijn ingediend onder een "use and file" wet op basis dat de tarieven ontoereikend zijn.

De zes hierboven beschreven classificatiewetten worden vaak verdeeld in twee categorieën: wetsvoorkeurwetten en competitiewaarde. Concurrerende beoordelingswetten is een collectieve term die alle beoordelingswetten bevat dan die welke tarieven vereisen, vooraf te keuren.

Momenteel hebben slechts een paar staten voorafgaande goedkeuringswetten die van toepassing zijn op alle soorten verzekeringen. Ongeveer een derde van de staten heeft geen voorafgaande goedkeuringswetgeving. De overgebleven staten hebben een mix van voorafgaande goedkeuring en competitieve beoordelingswetten. Over het algemeen gelden de tarieven die in de zakelijke verzekering worden gebruikt, minder regelgeving dan die welke in de persoonlijke verzekering worden gebruikt.

Problemen met voorafgaande goedkeuring

Eerdere goedkeuringswetten zijn gebaseerd op het concept dat overheidsinterventie nodig is om te verzekeren dat de tarieven voldoende zijn maar niet overdreven zijn. In het verleden hebben veel staatswetgevers dit concept ondersteund. In de afgelopen decennia hebben de wetgevers echter ontdekt dat wetsvoorkeurwetten ernstige problemen kunnen veroorzaken.

Voor een ding is een rating systeem gebaseerd op voorafgaande goedkeuring kostbaar. Zowel verzekeraars als staatsautoriteiten moeten personeel inzetten om ervoor te zorgen dat tarieven worden ingediend en beoordeeld overeenkomstig de wet. Verzekeraars die in meerdere staten opereren hebben een extra last, aangezien de aanvraagvereisten van staat tot staat verschillen. De kosten van verzekeraars en overheidsinstellingen worden doorgegeven aan verzekeringsmaatschappijen. Zo zijn de tarieven vaak hoger in voorafgaande goedkeuringslanden dan in die met concurrentiewaarde.

In de tweede plaats maken voorafgaande goedkeuringswetten tarieven die kunstmatig laag zijn. Regelgevers verzetten vaak rentestijgingen die door verzekeraars worden gevraagd, waardoor de vertragingen vertraging veroorzaken. Als de tarieven te laag zijn, lijden verzekeraars financiële verliezen. Wanneer de tarieven uiteindelijk stijgen, komt de financiële toestand van verzekeraars terug. Het resultaat is winsten en verliezen.

Voorafgaande goedkeuringswetten kunnen ook een krimpende verzekeringsmarkt creëren. Wanneer de tarieven te laag zijn om de verliezen en kosten van verzekeraars te dekken, verlaat sommige verzekeraars de staat. Anderen zijn onwillig om binnen te komen. Het resultaat is de beperkte beschikbaarheid van verzekeringen. Service en productkeuze kunnen ook lijden. Als de tarieven te laag zijn, hebben verzekeraars weinig aansporing om nieuwe producten te ontwikkelen of de service te verbeteren.

Ten slotte kunnen voorafgaande goedkeuringswetten leiden tot een instroom van gemiddelde risicokopers in toegewezen risicoplanen. Deze plannen moeten een laatste uitweg zijn. Ze zijn ontworpen voor high-risk kopers die geen beleid kunnen verkrijgen van een standaard verzekeraar. Toch, wanneer verzekeringen niet beschikbaar zijn bij "reguliere" verzekeraars, worden gemiddelde risicokopers gedwongen in toegewezen risicoplanen.

Voordelen van concurrerende beoordeling

Door de problemen die verband houden met de voorgoedkeuringswetten, hebben veel landen hun regelgevingsproces gemoderniseerd door een competitieve beoordeling in te stellen.Concurrerende beoordelingswetten zijn gebaseerd op het idee dat concurrentie prijzen die niet te hoog of te laag zijn, zullen produceren. Deze wetten zijn in veel landen succesvol omdat de verzekeringsindustrie sterk gevarieerd is. Er zijn tal van verzekeringsmaatschappijen, en niemand is groot genoeg om de markt te beheersen. Volgens het Insurance Information Institute, waren er in 2015 meer dan 2500 vastgoed- en ongevallenverzekeraars in de Verenigde Staten.

Concurrerende ratingwetgeving biedt een aantal voordelen aan verzekeringsmaatschappijen. Een is lagere tarieven. Verzekeraars hebben meer kans om hun tarieven te verlagen als ze weten dat ze ze later snel kunnen verhogen om te compenseren voor verliezen. Ten tweede is de financiële prestatie van verzekeraars consistenter onder een competitief beoordelingssysteem. Wanneer winsten en verliezen voorspelbaar zijn, zullen andere verzekeraars de staat binnengaan. Naarmate het aantal verzekeraars toeneemt, stijgt de concurrentie tussen verzekeraars ook. Dit helpt de prijzen laag. Concurrerende druk stimuleert ook verzekeraars hun dienstverlening te verbeteren en hun producten te diversifiëren om klanten aan te trekken.

Ten slotte creëert de competitieve rating minder vraag naar toegewezen risicoplanen. Wanneer verzekeraars nieuwe klanten zoeken, kunnen de meeste verzekeringskopers dekking krijgen op de standaardmarkt. Toegewezen risicoplanen kunnen functioneren zoals bedoeld, en zullen niet concurreren met standaard verzekeraars.