Ghost Weight Interview met Bob Erie

In 2014 heb ik de gelegenheid gehad om met Bob Erie, CEO van E-World Online en E-World Recyclers, te interviewen met betrekking tot het vexing probleem van spookgewicht, zoals het gaat om e-waste en elektronica recycling, een uitdaging waar de industrie nog steeds geconfronteerd is met. Dit onderwerp is een echte betekenis voor de inspanningen van de maatschappij om oude elektronica van stortplaatsen te helpen afleiden en verantwoordelijk te maken voor recyclen.

(Opmerking: In 2015 is Bob Erie, volgens persbericht, in december 2014 door een Grote Jury voor de samenzwering aangeklaagd, handelend in valsgoederen, vervalsing van records en liegend voor de overheid.

< Hij werd vervolgens gearresteerd, op borgtog vrijgelaten en schuldig gemaakt aan de aanklachten. De zaak is nog in afwachting van een definitief oordeel. ")

V: Zorgt e-Stewards of R2-certificering dat een recycler geen spookgewicht meldt?

A: Helaas ben ik niet op de hoogte van een wettelijke vereiste binnen de e-Stewards of de R2-certificering die ervoor zorgt dat een recycler is of dat hij spookgewicht meldt. Terwijl beide programma's mechanismen hebben die zijn ontworpen om een ​​soort van

massasaldo systeem op te sporen (het gewicht dat uit een faciliteit wordt verzonden - theoretisch gelijk moet zijn aan het gewicht dat in een faciliteit wordt verzonden) dat massabalansysteem geen kruisreferentie heeft van hoeveel van dat gewicht werd verkocht aan of toegewezen aan de verantwoordelijkheid van een OEM, zoals het betrekking heeft op de wetgevingen of overheidsprogramma's van uitgebreide producentenverantwoordelijkheid (EPR).

Het is ook belangrijk om precies te begrijpen wat 'spookgewicht' is. De term

Ghost Weight betekent geen gewicht dat nooit bestond en betekent niet dat het gewicht opgemaakt of vervaardigd is. Laten we een hypothetische situatie nemen:

Een OEM benadert een bepaalde recycler om "programma gewicht" of "kwalificerende pond" te kopen voor een bepaalde staat. Hij heeft 5 miljoen pond nodig om zijn doel te bereiken.

• De recycler die hij benadert is R2 of e-Stewards gecertificeerd, en hij is van mening dat hij dat verzoek voor 5 miljoen pond kan voldoen

Deze OEM kijkt eenvoudig naar documentatie te kopen waarin wordt verklaard dat de recycler de 5 miljoen pond CED's (gedekte elektronische apparaten) heeft ontvangen, verwerkt en gerecycleerd dat deze OEM zijn verantwoordelijkheid in die staat moet nakomen.

• Dat recyclerverkoop is het gewicht door een papierwerkspoor of documentatie aan die OEM te verstrekken.
• Deze documentatie laat zien dat de recycler 5 miljoen pond heeft ontvangen en verwerkt.
• De fabrikant betaalt de recycler voor de 5 miljoen pond en iedereen is blij, toch?
• WRONG! Dit is een formule voor ramp en oneerlijkheid en laat veel vragen onbeantwoord. Zoals hoe weet die fabrikant:

Waar kwam de 5 miljoen pond vandaan?

• Was het allemaal CED's zoals gedefinieerd door die staat?
• Was het allemaal gerecycled?
• kwam het allemaal uit die staat?
• Waar ging het?
• Verkoopt de recycler de 5 miljoen pond aan een andere OEM nadat hij het voor de eerste OEM (Double Dipping) verkocht of het gewicht twee keer verkoopt?
• Misschien heeft hij het 3 keer verkocht?
• Hoe weten de OEM's en / of de staatsprogramma's dat het gewicht zelfs werd verwerkt?
• Verkoopt de recycler het gewicht aan een OEM, draai dan om en verkoop het naar een andere recycler?
• Heeft die tweede recycler hetzelfde gewicht verkocht aan een andere OEM?
• Ik denk dat je nu de foto krijgt. De enige manier om deze dreiging te minimaliseren is om een ​​softwareprogramma te hebben dat alle inkomende en alle uitgaande materialen van zijn oorspronkelijke bron, helemaal door het ontmantelingsproces, en naar de downstream-leveranciers volgt - en dat is precies wat het MITS-programma doet. MITS heeft het grootste uniforme netwerk van verzamelaars en recyclers in de VS. Ze gebruiken allemaal E-World's eigen software, E-MRG Software, om hun gegevens in te voeren. E-MRG Software is het enige platform dat momenteel alle gegevens compileert van meer dan 20.000 drop-points, tienduizend verzamelaars, die 42 installaties in 26 staten invoeren en alle gegevens invoeren in één portaal.

V: Doen OEM's zelfs zorgen als recyclers aanspraak maken op spookgewicht zolang ze voldoen aan hun EPR-eisen?

Wanneer een staatsprogramma in werking treedt, kunnen de recyclers in de meeste landen niet meer opladen voor hun recyclingdiensten.

• Deze recyclers moeten nu direct met de OEM-gemeenschap omgaan om te betalen.
• De overgrote meerderheid van de fabrikanten zoekt eenvoudig de beste service, tegen de laagste prijs.
• De laagste prijs betekent niet noodzakelijkerwijs de "beste service" en vele malen - alleen om de zakelijke inzet van de OEM-groep te krijgen - recyclers zullen zich inzetten voor prijsstelling die onmogelijk is om te onderhouden.
• LME marktprijzen veranderen de hele tijd, en zo stroomt het materiaal ook. Hoewel een lage prijs kan werken bij het verzamelen van computers (vanwege de hoge residuen en grondstoffenwaarden), zal dezelfde prijs niet voor de CRT-industrie werken.
• Zoals u waarschijnlijk weet, wordt CRT-glas overal in het land gevonden met tientallen miljoenen kilo glazen verlaten. Waarom? De reden is simpel. De prijs die door recyclers voor EPR-programma's wordt aangeboden, is zeer concurrerend. Om betaald te worden, moet u een OEM bereid zijn om u te betalen, en alle OEM's willen zo weinig mogelijk betalen. Dit heeft de standaardprijs gedrukt, alleen om de materialen te krijgen. De waarheid is dat de recycler niet genoeg geld krijgt om voldoende geld te betalen om de cijfers op de juiste manier te beschikken en u ziet dat het onmogelijk is. Het is niet noodzakelijk dat dit slechte recyclers zijn. Ze hebben de materialen nodig om hun deuren open te houden en het werk te doen. Ze nemen het bedrijf tegen een lagere prijs, en ze proberen het in kritieke massa op te maken. Meer CRT's betekenen meer plastic, koper, staal, enz. Als de grondstofprijzen dalen - zoals nu - zijn er simpelweg niet genoeg geld om uit de residuen te worden gemaakt om te blijven werken, gezien de lage prijzen die zij aan de fabrikanten verbinden.