Wat zijn de verschillende soorten banken?

Wanneer u aan een bank denkt, is het eerste dat u te binnen schiet wellicht de plaats waar uw betaal- of spaarrekening staat. Maar er zijn verschillende soorten banken die allemaal verschillende soorten behoeften dienen.

Misschien heb je nog nooit van al deze banken gehoord, maar elke instelling speelt waarschijnlijk een rol in je dagelijks leven. Verschillende banken zijn gespecialiseerd in verschillende gebieden, wat logisch is - u wilt dat uw lokale bank alles in het werk stelt om u en uw gemeenschap van dienst te zijn (en online banken kunnen hun ding doen zonder de overhead van het beheren van meerdere filiaallocaties).

Typen banken

Enkele van de meest voorkomende banken staan ​​hieronder vermeld, maar de scheidslijnen zijn niet altijd duidelijk. Sommige banken werken op meerdere gebieden (een bank kan bijvoorbeeld persoonlijke accounts, zakelijke accounts aanbieden en zelfs grote ondernemingen helpen geld in te zamelen op de financiële markten).

• Retailbanken zijn waarschijnlijk de banken waarmee u het meest vertrouwd bent: uw betaal- en spaarrekeningen worden bij een retailbank aangehouden, die zich richt op consumenten (of het grote publiek) als klanten. Deze banken geven u creditcards, bieden leningen aan, en zij zijn degenen met talrijke filialen in bevolkte gebieden. Meer informatie over retailbanken.
• Commerciële banken richten zich op zakelijke klanten. Bedrijven hebben controle- en spaarrekeningen nodig, net als individuen. Maar ze hebben ook meer complexe services nodig en de bedragen in dollars (of het aantal transacties) kunnen veel groter zijn. Mogelijk moeten ze betalingen van klanten accepteren, sterk afhankelijk zijn van kredietlijnen om de cashflow te beheren en kunnen ze kredietbrieven gebruiken om zaken te doen in het buitenland. Meer informatie over commercieel bankieren.

• Investeringsbanken helpen bedrijven bij het werken op de financiële markten. Als een bedrijf openbaar wil worden of schulden aan beleggers wil verkopen, gebruiken ze vaak een investeringsbank. Meer informatie over investeringsbanken.
• Centrale banken beheren het geldsysteem voor een overheid. De Federal Reserve Bank is bijvoorbeeld de Amerikaanse centrale bank die verantwoordelijk is voor het beheer van de economische activiteit en het toezicht op banken. Meer informatie over centrale banken.

• Credit Unions zijn vergelijkbaar met banken, maar het zijn non-profit organisaties die eigendom zijn van hun klanten (de meeste banken zijn eigendom van investeerders). Kredietunies bieden producten en diensten aan die min of meer identiek zijn aan de meeste particuliere en commerciële banken. Het belangrijkste verschil is dat leden van de credit union een kenmerk gemeen hebben (waar ze wonen, hun beroep, of organisaties waartoe ze behoren, bijvoorbeeld). Meer informatie over kredietverenigingen.
• Online banken werken volledig online - er zijn geen fysieke filiaallocaties beschikbaar om te bezoeken met een bankier of een persoonlijke bankier.Veel fysieke banken bieden ook online diensten aan, zoals de mogelijkheid om rekeningen en betaalrekeningen online te bekijken, maar internet-alleen banken zijn anders: ze bieden vaak concurrerende tarieven op spaarrekeningen en ze bieden vooral gratis controle aan . Meer informatie over bankieren via internet.
• Wederzijdse banken zijn vergelijkbaar met kredietverenigingen omdat ze eigendom zijn van leden (of klanten) in plaats van externe investeerders.
• Spaargeld en leningen komen minder vaak voor dan vroeger, maar ze zijn nog steeds belangrijk. Dit type bank was belangrijk bij het mainstreamen van het eigen huisbezit, met gebruik van aanbetalingen van klanten om woningkredieten te financieren. De naam sparen en lenen verwijst naar de kernactiviteit die ze uitvoeren: bespaar geld van de ene klant en maak leningen aan een andere klant. Meer informatie over spaargeld en leningen.

Niet-bancaire kredietverstrekkers

Niet-bancaire kredietverstrekkers zijn steeds populairdere bronnen voor leningen. Technisch gezien zijn het geen banken, maar je ervaring als lener kan vergelijkbaar zijn: je zou een lening aanvragen en terugbetalen alsof je met een bank werkt.

Deze instellingen zijn gespecialiseerd in kredietverlening en zijn niet geïnteresseerd in alle andere activiteiten en voorschriften die van toepassing zijn op traditionele banken. Ook wel bekend als marketplace-kredietverstrekkers, krijgen niet-bancaire kredietverstrekkers financiering van beleggers (zowel individuele beleggers als grotere organisaties).

Voor consumenten die winkelen voor leningen, zijn niet-bancaire kredietverstrekkers vaak aantrekkelijk - ze kunnen andere goedkeuringscriteria gebruiken dan traditionele banken en tarieven zijn vaak concurrerend.

Bankwijzigingen sinds de financiële crisis

De financiële crisis van 2008 veranderde de bankwereld drastisch. Vóór de crisis genoten banken van een aantal goede tijden, maar de kippen kwamen thuis om te slapen.

Banken leenden geld aan kredietnemers die het zich niet konden veroorloven terug te betalen en ermee weg te komen, omdat de huizenprijzen onder andere bleven stijgen. Ze investeerden ook agressief om de winst te vergroten, maar de risico's werden werkelijkheid tijdens de Grote Recessie.

Nieuwe regelgeving: De Dodd-Frank Act heeft daar veel van veranderd door de financiële regulering ingrijpend te wijzigen. Retailbankieren - samen met andere markten - wordt nu gereguleerd door een nieuwe, extra waakhond: het Consumer Financial Protection Bureau (CFPB). Deze entiteit biedt consumenten een centrale plek om klachten in te dienen, meer te weten te komen over hun rechten en hulp te krijgen. Bovendien zorgt de Volcker Rule ervoor dat retailbanken zich meer gedragen zoals vóór de huizenbubbel: ze nemen deposito's van klanten en investeren conservatief, en er zijn limieten aan het soort speculatieve handelsbanken die kunnen deelnemen.

Consolidatie: Er zijn minder banken - vooral investeringsbanken - sinds de financiële crisis. Investeringsbanken met grote namen faalden (met name Lehman Brothers en Bear Stearns) terwijl anderen zichzelf heruitvonden. De FDIC meldt dat er 414 bankfaillissementen waren tussen 2008 en 2011, vergeleken met drie in 2007 en nul in 2006. In de meeste gevallen wordt een mislukte bank gewoon overgenomen door een andere bank (en klanten ondervinden geen hinder zolang ze onder blijven FDIC-verzekeringslimieten).Het gevolg is dat zwakkere banken werden geabsorbeerd door grotere banken en dat je niet zoveel namen hebt om uit te kiezen.