Angst voor redundantie is een rotte motivator

Als het gaat om reclame, ontwerp en creativiteit in het algemeen, is een woord dat uit het lexicon moet worden verbannen, redundantie.

Angst op zich is niet slecht in reclame. Terwijl creativiteit nooit mislukking zou moeten vallen, moet er een gezonde dosis angst zijn die in het art director en copywriter team wordt ingezet om goed werk te doen. Anders kunnen ze zelfgenoegzaam worden, en beginnen met middelmatige ideeën uit te gooien.

Maar, bang voor het verlies van hun baan, dat is iets anders helemaal. Als het agentschap onlangs een klant heeft verloren, betaalt u het personeel aan om ze op de hoogte te houden van de situatie. Dit zijn mensen met levens en gezinnen. Zij verdienen de waarheid.

Maar slechter dan ontslagen die door het verlies van klanten door het agentschap worden gedwongen, is iets veel meer onderhand en onnodig - reorganisatie.

In 1957 heeft historikus Charlton Ogburn hierover gezegd:

" We hebben hard opgeleid, maar het lijkt erop dat elke keer dat we begonnen te worden in teams we zouden gereorganiseerd worden. Vermoedelijk werden de plannen voor onze dienstverband gewijzigd. Ik zou later in het leven leren dat, misschien omdat we zo goed zijn in het organiseren, we neigen als een natie om elke nieuwe situatie te herhalen door te reorganiseren; en een prachtige methode kan het zijn om de illusie van vooruitgang te creëren terwijl er verwarring, inefficiëntie en demoralisatie wordt veroorzaakt. “

In principe, wanneer u een bedrijf reorganiseert, zorgt u voor chaos, angst en een enorm verlies in moreel. Reorgs, zoals ze heet, komen altijd met ontslagen en ontslagen. Dus, als de fluisteren de waterkoelers raken over een mogelijke reorganisatie die de snoek treedt, moet het management manieren om het te benaderen: adresseer het of negeer het.

De laatste is helaas de gekozen methode, en het instills en een groot gevoel van onzekerheid en angst in iedereen die in het gebouw werkt.

Nu zegt niemand dat bedrijven niet het recht hebben om te reorganiseren als er iets fundamenteel verkeerd is. Als het essentieel is, dan moet het gedaan worden. MAAR, het moet goed worden behandeld.

Als u bijvoorbeeld weet dat een werknemer binnen zes maanden zijn of haar baan zal verliezen, heeft u de plicht om hen zo spoedig mogelijk te laten weten. Het vinden van een andere baan in deze markt, en in dit beroep, kan in ieder geval snel zes maanden duren. Ja, die persoon kan eerder eerder dan later een baan vinden en vertrekken voordat je klaar bent met ze. Maar dat is alleen eerlijk. Ze zullen in ieder geval geen goed werk doen als ze bang zijn dat ze ontslagen worden. Veel beter om hen te vertellen als je dat weet, en wees een goede manager.

Als u de situatie echter niet uitcheekt, zal de angst en onzekerheid door het agentschap verspreid worden als een kanker. Binnenkort zullen iedereen bang zijn.Je hebt mensen waarop je afhankelijk bent en die geen kans hebben hun baan te verliezen, hun taken aan de ene kant zetten, zodat ze baanjagen kunnen starten.

Gossip wordt giftig. Elke bijeenkomst die u belt zal hartkloppingen en hoge angst veroorzaken.

De hele organisatie zal ophouden met effectief functioneren. En alles omdat er een gerucht is dat er een reorg komt.

Dus, vooruit, hier is wat je moet doen.

Als u van plan bent uw afdeling of het hele bedrijf te verzorgen, bel een vergadering en laat de mensen zo snel mogelijk weten. Ja, je moet met HR praten als je bedrijf groot genoeg is om een ​​HR-afdeling te waarborgen.

Praat met de personen die je van plan bent te verplaatsen, te promoten, te demoteer of, vooral, laat los. Ze verdienen het.

En tenslotte, als er geen plannen zijn om te verzorgen of uw plannen minimaal zijn, laat iedereen het ook weten! Een simpele e-mail kan de truc doen.

Hoe eerder je het adresseert, hoe dan ook, hoe beter je het zal zijn. Angst voor redundantie zal mensen nooit motiveren om een ​​beter werk te doen; nogal Het tegenovergestelde.