Zijn klantenbeschermingsfondsen die hun doel vervullen?

Ik weet niet zeker wat er staat over de reputatie van advocaten dat klantenbeschermingsfondsen bestaan ​​om klanten te vergoeden waarvan de advocaten de intrigerende zonde van defalcation hebben gepleegd. Op een bepaalde dag heb ik de neiging om meer afgeschrikt te worden door de mensen die de olie van mijn auto of de deli-man veranderen die lijken te zijn op prijzen voor sandwiches dan ik doe door een juridisch adviseur die in mijn periferie werkt.

Het ding met advocaten is echter dat ze als klanten vasthouden, veel meer dan lunchgeld houden. Wanneer de verduistering high-end voorkomt, heet het defalcation . Meer precies, defalcation is het onjuist nemen van geld door iemand die erin staat te zijn, maar aan wie het geld niet behoort.

Wat is het verschil tussen een Client Protection Fund en een Advocaat Trust Account?

Klantenbeveiligingsfondsen zijn niet hetzelfde als advocaatvertrouwingsrekeningen (of klantenvertrouwensrekeningen), waar advocaten geld aan klanten toebrengen. De fondsen in advocaat-vertrouwensrekeningen zijn de cliënt, niet van de advocaat of van het advocatenkantoor. Niettemin kan de advocaat onttrekkingen maken uit deze rekeningen wanneer de kosten worden verdiend en de klantkosten betalen. Als een advocaat onjuist begint te dompelen in een klantenvertrouwenrekening, kan die klant uiteindelijk proberen terug te krijgen van zijn cliëntenbeschermingsfonds.

De American Bar Association heeft Model Rules for Lawyers Funds voor Client Protection gepubliceerd.

Hoe functioneren Client Protection Funds?

Een klantenbeschermingsfonds kan ook bekend staan ​​als een advocatenfonds voor klantenbescherming of als een klantenbeschermingsfonds. Een klantenbeschermingsfonds is geld, doorgaans door advocaten verstrekt door middel van beoordelingen (maar ook door vrijwillige donaties en door wetgevingskredieten), om de vorderingen van de schadevergoeding door eigen advocaten te vergoeden.

Met andere woorden, klantenbeschermingsfondsen zijn slachtoffercompensatiefondsen. Klantenbeschermingsfondsen, in het algemeen beheerd door een commissie van vrijwillige advocaten, kunnen jaarlijkse uitbetalingen in de miljoenen dollars hebben. Dat is een weerspiegeling van een heleboel pilfering door degenen die vertrouwd zijn met geld.

Denk immers aan alle manieren waarop een advocaat grote bedragen van het geld van een klant kan beheersen: door middel van behouders, natuurlijk, maar ook wanneer de afwikkelingstests binnenkomen of wanneer geld voor vastgoedtransacties in escrow worden gehouden , of wanneer het landgoed van een decedent wordt opgelost. Een advocaat is verplicht het geld van een cliënt in te dienen op een advocaat-trustrekening.

Helaas zijn niet alle advocaten eerlijk.De verleiding om in onjuiste redenen in klantenfondsen te dompelen, kan sterk zijn, vooral als een advocaat of een onderneming cashflowproblemen of een vertraging in het bedrijfsleven ondervindt. Zie, e. g. , Martha Neil, Tearful Runaway Real Estate Lawyer krijgt 5 jaar in $ 5. 9M client diefstal, ABA Journal (19 maart 2014); Clifford Ward, Ontheemde advocaat veroordeeld voor diefstal , Chicago Tribune (6 april 2013).

Hoeveel kan een geduide client terugkomen?

Niet elke klant kan vergoed worden voor elke fout. Voor specifieke details moeten afgedankte klanten zich bij hun klantenbeschermingsfonds controleren.

Er kunnen plafonds zijn op het bedrag van een te betalen voorschot, caps op het bedrag van onjuist (of we zeggen dat defalcated ) geld dat een veroordeelde klant kan worden vergoed, beperkingen op de status van de betrokken advocaat (die vaak moet worden geschorst, geschorst, anders gedisciplineerd of dood zijn), en beperkingen op het type cliënt dat beroep kan verhelpen (individueel of kleinbedrijf; grotere organisaties worden beschouwd als in staat om te beschermen zich).

Echtgenoten, advocaatpartners en samenzweerders bij de onrechtmatige advocaat kunnen doorgaans geen aanspraak op vergoeding indienen. Er moet in het algemeen een advocaat-cliëntrelatie zijn geweest of de advocaat moet zich in een fiduciaire hoedanigheid hebben ten aanzien van de eiser.

Er kunnen beperkingen zijn op het percentage van het netto fondsbalans dat aan één enkele eiser kan worden betaald.

Zelfs goedgekeurde claims kunnen proportioneel (pro rata) worden betaald of zelfs uitgesteld als een beschermingsfonds zelf niet genoeg geld heeft om alle vorderingen te betalen. Er kan een vereiste zijn dat alle andere rechtsmiddelen uitgeput moeten zijn en er zijn beperkingen op de periode waarin dergelijke claims tegen beschermingsfondsen kunnen worden gemaakt. Deze beperkingen zijn verstandig en schilderen een scherper grotere foto: veel geld wordt jaarlijks uitgegeven door klantenbeschermingsfondsen, maar de beperkingen op deze vergoedingen lijken te impliceren dat nog meer bedragen worden gestolen. Het is een interessant punt om op te merken over een systeem dat eigenlijk was ontworpen om meer vertrouwen in het juridische beroep te bevorderen.

Het eerste klantenbeschermingsfonds in de Verenigde Staten werd in 1959 in Vermont opgericht. Andere centra voor de bescherming van de klanten werden in de jaren zestig opgericht toen de advocatenkantoren zelf overgaan van kleine bedrijvingen met factureringssystemen die alleen kunnen worden beschreven als casual voor de grote bedrijven met meerdere kantoren die vandaag bestaan. Vandaag heeft elke Amerikaanse jurisdictie een klantenbeschermingsfonds.

Wat is het proces voor vergoeding?

Natuurlijk doen verkeerde klanten niet alleen petitiebeschermingsfondsen en krijgen ze snel een controle. Nadat de klant een formulier heeft ingediend en een ondersteunende documentatie levert, is er een onderzoek en voor de betrokken advocaat is er waarschijnlijk een aantal professionele problemen, in de vorm van professionele discipline, waarschijnlijk van de ernstiger soort.De out-of-money-eiser zal de resultaten van het onderzoek moeten afwachten. Om in aanmerking te komen voor vergoeding moet een claimant in het algemeen een advocaat-cliëntrelatie hebben of een fiduciaire relatie hebben met een lid van de bar. Betalingen worden beschouwd als discretionaire, of een kwestie van genade, in plaats van een kwestie van recht.

Een eiser kan een heroverweging van een geweigerde eis herzien en kan het recht hebben om te beoordelen van een definitief besluit dat de claim ontkent. Toch werken fondsen niet als verzamelbureaus voor klanten en zijn zij geen forum voor het oplossen van honorariumgeschillen. Kliëntebeschermingsfondsen vergoeden niet voor onjuistheden, zoals wanpraktijken en nalatigheden. Wat betreft de domheid of luiheid van een advocaat? Nou, dat ziet er soms veel op als opzettelijke afbraak. Net als hebzucht. Het is onjuist dat de fondsen van een cliënt druppelen, immers diefstal. Als een advocaat uit luiheid, dwaasheid of criminaliteit heeft uitgekomen, is het resultaat hetzelfde: het geld is weg en de onrechtmatige klant wil zijn geld terug krijgen.

Klanten zijn over het algemeen verplicht hun claims tegen de onrechtmatige advocaat te onderwerpen aan het klantenbeschermingsfonds.

Waarom dienen eerlijke advocaten zorg over cliëntenbeschermingsfondsen?

Het is makkelijk voor een advocaat om haar jaarlijkse beoordeling te betalen aan haar cliëntenbeschermingsfonds - gewoon rationaliseerd als kosten om zaken in de staat te doen - en denk er wat meer uit. Inactieve advocaten en gepensioneerden moeten meestal niet in de klantenbeschermingsfondsen betalen, maar weer veranderen de eisen per staat.

U kunt wellicht nadenken over of en in hoeverre uw onderneming aansprakelijk kan zijn voor een eigen defalcerende advocaat, indien een klantenbeschermingsfonds een betaling moet doen aan een verkeerde klant. Als u een advocaat bent die een beetje te cavalier is met cliëntenfondsen, hoefde uw eigen eigen cliëntenbeschermingsfonds geen uitbetaling te maken, omdat uw roekeloosheid een verzachtende factor kan zijn in een disciplinaire hoorzitting. Maar als u ontevreden bent, moet u uw staatskliëntbeschermingsfonds het geld dat u aan uw klanten heeft terugbetaald, terugbetalen voor uw afbraak voordat u teruggevoerd kunt worden naar de bar.

Advocaten die het algemene welzijn van de juridische industrie willen behouden, kunnen er rekening mee houden hoeveel geld de klantenbeschermingsfondsen in hun staat nemen, hoeveel zij uitgeven, slangen die geld worden gegenereerd en wie zou hen kunnen interesseren. In 2009 probeerde de Algemene Vergadering van Connecticut toegang te krijgen tot het klantenbeveiligingsfonds van de staat en nam er $ 2 miljoen uit om een ​​budgettekort te maken. De bar van Connecticut vocht de beweging en de gouverneur tekende later een wet in de wet die de staatswetgever verhindert dergelijke acties te ondernemen.

Het beroep bevorderen of een negatief beeld van advocaten voortzetten?

Zelfs als klantenbeschermingsfondsen zijn gericht op het beschermen van onverschillige klanten, lijken deze fondsen, enkel door hun bestaan, een zekere cynisme ten aanzien van advocaten te verlengen en het idee dat advocaten zo verstandig zijn dat hun eigen klanten speciale bescherming behoeven te versterken.Het feit dat de omvang van de uitbetalingen, beperkt als ze zijn, misschien niet weerspiegelen van de omvang van de feitelijke misdaden van advocaten is natuurlijk een beetje angstaanjagend.

Tegelijkertijd, dat de juridische industrie niet in feite haar eigen kopers voorzichtig genoeg maakt, is een belediging voor klanten en hun intelligentie. Het proces van het verkrijgen en begrijpen van juridisch advies is niet onbegrijpelijk. En toch worden klanten nog steeds gedupeerd. En hun advocaten zijn soms degenen die van hen stelen, daarom bestaan ​​er nog steeds fondsen voor klantenbescherming.