Al Gore's Nobel Peace Prize Acceptance Speech

Milieuzorg is een van de fundamentele zorgen voor maatschappelijk verantwoordelijke investeerders. Op 10 december 2007 ontving de voormalige vice-president Al Gore de Nobelprijs voor de vrede voor zijn werk op de wereldwarmtecrisis.

Zijn acceptatie spraak die hieronder volgt, sprak over de urgentie dat de wereld moet optreden en ons vermogen om te veranderen.

"Ik heb een doel hier vandaag. Het is een doel dat ik al vele jaren heb geprobeerd te dienen.

Ik heb gebeden dat God mij een manier zou tonen om te bereiken Soms, zonder waarschuwing, klopt de toekomst op onze deur met een kostbare en pijnlijke visie op wat zou kunnen zijn. Een honderd en negentien jaar geleden las een rijke uitvinder zijn eigen doodsboom, die verkeerd is gepubliceerd voor zijn dood. Als hij de uitvinder gelooft, was hij net dood, een krant bedroeg een hard oordeel over het leven van zijn leven, waardoor hij de "koopman van de dood" ondanks zijn uitvinding-dynamiet werd gemarkeerd. Door deze veroordeling schudde de uitvinder een noodlottige keuze om de oorzaak van Vrede.

Zeven jaar later creëerde Alfred Nobel deze prijs en de anderen die zijn naam hebben.

Zeven jaar geleden las ik mijn eigen politieke dodelijkheid in een oordeel Dat leek me hard en verkeerd - zo niet vroegtijdig. Maar dat onwelkome uitspraak bracht ook een kostbaar als een pijnlijke gave: een op mogelijkheid om nieuwe, nieuwe manieren te zoeken om mijn doel te dienen.

Onverwacht, die zoektocht heeft me hier gebracht. Hoewel ik bang ben, kunnen mijn woorden niet overeenkomen met dit moment, ik bid dat wat ik in mijn hart voel, duidelijk genoeg wordt meegedeeld dat degenen die me horen zeggen, "We moeten handelen."

De voornaamste wetenschappers met wie het de grootste eer van mijn leven is om deze prijs te delen heeft voor ons een keuze gemaakt tussen twee verschillende termijnen - een keuze die voor mijn oren de woorden van een oude profeet echoert : "Leven of dood, zegeningen of vloeken." Daarom kies het leven, dat zowel u en uw zaad mogen leven. "We, de menselijke soort, worden geconfronteerd met een planetaire noodgeval - een bedreiging voor het overleven van onze beschaving die onheilspellend en destructief potentieel verzamelt, zelfs als we hier verzamelen. Maar er is ook hoopvol nieuws: we hebben de mogelijkheid om deze crisis op te lossen en de slechtste, maar niet alle, gevolgen ervan te vermijden, als we dapper, beslissend en snel handelen.

Ondanks een groeiend aantal eerbiedwaardige uitzonderingen, zijn nog te veel van de leiders van de wereld nog steeds het best beschreven in de woorden Winston Churchill heeft toegepast op degenen die de bedreiging van Adolf Hitler negeerden: "Ze gaan door in vreemde paradoxen, besloten alleen maar onbeslist te zijn , opgelost om onbeslis te zijn, vast te houden aan drijfvermogen, vast voor vloeibaarheid, almachtig om impotent te zijn.'

Dus vandaag hebben we nog eens 70 miljoen ton verontreiniging door de aarde verwarmd in de dunne schil van de sfeer rondom onze planeet, alsof het een open riool was. En morgen zullen we een wat groter bedrag dumpen, met de cumulatieve concentraties die nu meer en meer hitte van de zon opvangen.

Als gevolg hiervan heeft de aarde koorts. En de koorts stijgt. De deskundigen hebben ons verteld dat het geen overgang is die op zichzelf zal genezen. We hebben gevraagd om een ​​tweede opinie, en een derde en een vierde. En de consistente conclusie, herzien met toenemend alarm, is dat iets fundamenteel verkeerd is.

We zijn wat fout is, en we moeten het goed maken. > Op 21 september, toen het noordelijk halfrond van de zon was gekanteld, meldden wetenschappers met ongekende nood dat de ijskap van het noordpoolgebied "van een klip af valt". Een studie schat dat het in de zomer in minder dan 22 jaar helemaal weg zou zijn geweest Een andere nieuwe studie, die later door de Amerikaanse marine onderzoekers wordt gepresenteerd is week, waarschuwt dat het kan gebeuren in zo weinig als 7 jaar.
Zeven jaar van nu af.

In de afgelopen maanden is het moeilijker en moeilijker om de tekenen te onderschrijven die onze wereld uit kilter draait. Grote steden in Noord- en Zuid-Amerika, Azië en Australië zijn bijna leeg omdat ze door droge droogtes en smeltende gletsjers zijn.

Desperate boeren verliezen hun levensonderhoud. Volkeren in de bevroren Arctische en in de laagliggende Pacific-eilanden plannen evacuaties van plaatsen die ze al lang thuis hebben gebeld. Ongekende wildbranden hebben een half miljoen mensen uit hun huizen in één land gedwongen en hebben een nationale noodgeval veroorzaakt die de overheid bijna in de andere bracht. Klimaatvluchtelingen hebben migreren naar gebieden die al bewoond zijn door mensen met verschillende culturen, religies en tradities, waardoor het potentieel voor conflicten wordt vergroot. Sterker stormen in de Stille Oceaan en de Atlantische Oceaan hebben de hele steden bedreigd. Miljoenen zijn verplaatst door massale overstromingen in Zuid-Azië, Mexico en 18 landen in Afrika. Naarmate de temperatuur extremen zijn toegenomen, hebben tienduizenden hun leven verloren. We verbergen onschadelijk onze bossen en verteren steeds meer soorten tot uitsterven. Het heel web van het leven waarop we afhankelijk zijn, wordt gescheurd en geruild.

We wilden nooit deze vernietiging veroorzaken, net zoals Alfred Nobel nooit deed dat dynamiet gebruikt werd om oorlog te voeren. Hij had gehoopt dat zijn uitvinding de menselijke vooruitgang zou bevorderen. We hebben hetzelfde waardige doel gedeeld toen we grote hoeveelheden kolen begonnen te branden, dan olie en methaan.

Zelfs in Nobel's tijd waren er enkele waarschuwingen van de waarschijnlijke gevolgen. Een van de allereerste winnaars van de prijs in de chemie maakte zich zorgen: 'We verdamper onze kolenmijnen in de lucht.' Na het uitvoeren van 10.000 vergelijkingen met de hand bereikte Svante Arrhenius dat de gemiddelde temperatuur van de aarde met veel graden zou toenemen als we de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer verdubbelden.

Zeventig jaar later begon mijn leraar, Roger Revelle, en zijn collega Dave Keeling de toenemende CO2-niveaus van dag tot dag nauwkeurig te documenteren.

Maar in tegenstelling tot de meeste andere vormen van vervuiling is CO2 onzichtbaar, smaakloos en geurloos. Dat heeft geholpen om de waarheid te houden over wat het aan het klimaat buiten het zicht en uit de geest doet. Bovendien is de catastrofe die ons nu bedreigt, ongekend - en we verwarren vaak de ongekende met het onwaarschijnlijke.

We vinden het ook moeilijk om de enorme veranderingen aan te passen die nu nodig zijn om de crisis op te lossen. En wanneer grote waarheden werkelijk ongemakkelijk zijn, kunnen hele samenlevingen, tenminste voor een tijd, ze negeren. Maar zoals George Orwell ons denkt: 'Vroeger of later stoot een valse geloof tegen de vaste werkelijkheid, meestal op een slagveld.' In de jaren sinds deze prijs voor het eerst werd toegekend, is de gehele relatie tussen de mensheid en de aarde radicaal getransformeerd. En nog steeds zijn we grotendeels onbewust gebleven aan de impact van onze cumulatieve acties.

Inderdaad, zonder het te realiseren, zijn we begonnen oorlog te voeren op de aarde zelf. Nu zijn we en het klimaat van de aarde opgesloten in een relatie die bekend is met oorlogsplanners: "Wederzijds verzekerd vernietiging". Meer dan twee decennia geleden berekende wetenschappers dat de kernoorlog zoveel puin zou kunnen gooien en in de lucht kunnen roken dat het zou blokkeren het levensgevende zonlicht uit onze atmosfeer, waardoor een 'kernwinter' wordt veroorzaakt. Hun welsprekende waarschuwingen hier in Oslo hielpen het wereldwil om de kernwapenrace te stoppen.

Nu wetenschap ons waarschuwt dat als we de verontreiniging van de opwarming van de aarde niet snel verminderen die zo veel van de hitte opvangt, onze planeet normaal uit de atmosfeer straalt, lopen we het gevaar om een ​​permanente 'koolstofzomer' te creëren.

Zoals de Amerikaanse dichter Robert Frost schreef, "Sommigen zeggen dat de wereld in vuur zal eindigen, sommigen zeggen in ijs." Of hij merkt op, "zou voldoende zijn." Maar ook niet ons lot is nodig. Het is tijd om vrede te maken met de planeet.

We moeten onze beschaving snel met behulp van de urgentie mobiliseren en oplossen die voorheen alleen is gezien wanneer naties mobiliseerden voor de oorlog. Deze voorgaande strijd om overleving werden gewonnen toen leiders woorden vonden op het 11e uur dat een machtige opwelling van moed, hoop en bereidheid gaf om te offeren voor een langdurige en dodelijke uitdaging.

Dit waren geen troostende en misleidende verzekeringen dat de bedreiging niet echt of dreigend was; dat het anderen maar niet onszelf zou beïnvloeden; dat gewone leven zou zelfs kunnen leven in de aanwezigheid van buitengewone bedreiging; die voorzienigheid zou kunnen vertrouwen om voor ons te doen wat we niet voor ons zouden doen.

Nee, dit waren oproepen om de gemeenschappelijke toekomst te verdedigen. Zij roepen op de moed, vrijgevigheid en kracht van hele volkeren, burgers van elke klasse en conditie die bereid waren om te staan ​​tegen de dreiging die ooit werd gevraagd. Onze vijanden in die tijden hebben berekend dat vrije mensen niet zouden leiden tot de uitdaging; ze waren natuurlijk catastrofaal verkeerd.

Nu komt de dreiging van klimaatcrisis in gevaar - een bedreiging die echt, stijgend, dreigend en universeel is. Nogmaals, het is de 11e uur.De straffen om deze uitdaging te negeren zijn enorm en groeiend, en op een bepaald punt zou het onhoudbaar en onherstelbaar zijn. Vooralsnog hebben we de macht om ons lot te kiezen, en de overige vraag is alleen dit: hebben we de wil om krachtig en tijdig op te treden of zullen we door een gevaarlijke illusie gevangen blijven?

Mahatma Gandhi ontwaakte de grootste democratie op aarde en vormde een gedeelde oplossing met wat hij "Satyagraha" noemde - of "waarheidskracht." In elk land heeft de waarheid - eens bekend - de kracht om ons vrij te stellen .

De waarheid heeft ook de kracht om ons te verenigen en de afstand tussen "mij" en "wij" te overbruggen, het creëren van de basis voor gemeenschappelijke inspanningen en gedeelde verantwoordelijkheid.

Er is een Afrikaans spreekwoord dat zegt: "Als je snel wilt gaan, ga alleen. Als je ver wilt gaan, ga samen." We moeten ver weg gaan.
We moeten het verstand verlaten dat individuele, geïsoleerde, privéacties het antwoord zijn. Zij kunnen en helpen. Maar ze zullen ons niet ver genoeg nemen zonder collectieve actie. Tegelijkertijd moeten we ervoor zorgen dat we bij het mobiliseren wereldwijd niet de oprichting van ideologische overeenstemming en een nieuwe lock-step 'ism' uitnodigen. Dat betekent dat principes, waarden, wetten en verdragen worden aangenomen die creativiteit vrijmaken en initiatief op elk niveau van de maatschappij in veelvoudige antwoorden die tegelijkertijd en spontaan voortkomen.

Dit nieuwe bewustzijn vereist het uitbreiden van de mogelijkheden die inherent zijn aan de gehele mensheid. De vernieuwers die een nieuwe manier zullen ontwikkelen om de energie van de zon voor pennies te benutten of een motor die negatief is voor koolstof, kan in Lagos of Mumbai of Montevideo wonen. We moeten ervoor zorgen dat ondernemers en uitvinders overal ter wereld de kans hebben om de wereld te veranderen. Wanneer we verenigen voor een moraal doel dat kennelijk goed en waar is, kan de spirituele energie die ons loslaat, ons transformeren. De generatie die in de jaren veertig het fascisme over de hele wereld versloeg, kwam erop om te voldoen aan hun geweldige uitdaging, dat zij de morele autoriteit en de lange termijn visie hadden verworven om het Marshall-plan, de Verenigde Naties en een nieuw niveau van mondiale samenwerking te lanceren en vooruitzichten dat verenigd Europa en de opkomst van democratie en welvaart in Duitsland, Japan, Italië en veel van de wereld bevorderden. Een van hun visionaire leiders zei: "Het is tijd dat we door de sterren stonden en niet door de lichten van elk overgeplaatst schip." In het laatste jaar van die oorlog gaf u de vredesprijs aan een man uit mijn geboortestad van 2000 mensen, Carthage, Tennessee. Cordell Hull werd beschreven door Franklin Roosevelt als de "Vader van de Verenigde Naties." Hij was een inspiratie en held voor mijn eigen vader, die Hull volgde in het Congres en de Amerikaanse Senaat en in zijn inzet voor wereldvrede en wereldwijde samenwerking.

Mijn ouders spraken vaak over Hull, altijd in tinten van eerbied en bewondering. Acht weken geleden, toen je deze prijs aankondigde, was de diepste gevoel die ik me voelde toen ik de kop in mijn geboortepapier zag die simpelweg opmerkte dat ik dezelfde prijs had gewonnen die Cordell Hull had gewonnen.Ik ben dat moment, wist ik wat mijn vader en moeder zouden hebben gevoeld als ze leefden.

Net zoals de generatie van Hull de morele autoriteit heeft gevonden om de wereldcrisis van het fascisme op te lossen, kunnen we onze grootste kans vinden om de klimaatcrisis op te lossen. In de Kanji-tekens die in zowel Chinees als Japans gebruikt worden, wordt 'crisis' geschreven met twee symbolen, de eerste betekenis 'gevaar', de tweede 'kans'. Door het gevaar van de klimaatcrisis te zien en te verwijderen, hebben we de gelegenheid om de morele autoriteit en visie te krijgen om onze eigen capaciteit enorm te verhogen om andere crises te oplossen die te lang zijn genegeerd.

We moeten de verbindingen tussen de klimaatcrisis en de armoede, honger, HIV-aids en andere pandemieën begrijpen. Aangezien deze problemen verbonden zijn, moeten ook hun oplossingen zijn. We moeten beginnen met de gemeenschappelijke redding van de mondiale omgeving het centrale organisatorische principe van de wereldgemeenschap.

Vijftien jaar geleden maakte ik dat geval op de 'Earth Summit' in Rio de Janeiro. Tien jaar geleden presenteerde ik het in Kyoto. Deze week zal ik de afgevaardigden in Bali aanraden om een ​​dapper mandaat voor een verdrag aan te nemen dat een universele globale cap op emissies vaststelt en gebruik maakt van de markt voor emissiehandel om middelen efficiënt te verdelen naar de meest effectieve kansen voor snelle reducties.

Dit verdrag moet in het begin van 2010 over de gehele wereld worden bekrachtigd en in werking getreden - twee jaar eerder dan momenteel beoogd. Het tempo van ons antwoord moet versneld worden om het versnelde tempo van de crisis zelf aan te passen.

Staatshoofden moeten vroeg volgend jaar ontmoeten om na te gaan wat er in Bali is bereikt en de persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen om deze crisis aan te pakken. Het is niet onredelijk om, gezien de zwaartekracht van onze omstandigheden, te vragen dat deze staatshoofden om de drie maanden bijeenkomen totdat het verdrag is voltooid.

We hebben ook een moratorium nodig op de bouw van elke nieuwe genererende faciliteit die steenkool verbrandt zonder de capaciteit om koolstofdioxide veilig te vallen en op te slaan.

En vooral, we moeten een

prijs

op koolstof zetten - met een CO2-belasting die vervolgens naar de mensen teruggevorderd wordt, volgens de wetten van elke natie, op een manier die verschuift de belastingdruk van werkgelegenheid naar vervuiling. Dit is veruit de meest effectieve en eenvoudigste manier om oplossingen voor deze crisis te versnellen.

De wereld heeft een alliantie nodig - vooral van die landen die het zwaarst in de weegschaal wegen waar de aarde in balans is. Ik groet Europa en Japan voor de stappen die ze de afgelopen jaren hebben genomen om de uitdaging aan te pakken en de nieuwe regering in Australië, die de klimaatcrisis de eerste prioriteit heeft opgelost.

Maar de uitkomst zal beslissend worden beïnvloed door twee naties die nu niet genoeg doen: de Verenigde Staten en China. Terwijl India ook snel belangrijker wordt, zou het absoluut duidelijk moeten zijn dat het de twee grootste CO2-emitters is - met name mijn eigen land - dat de moedigste bewegingen moeten maken of voor de geschiedenis aansprakelijk moeten zijn voor hun niet-handelen .

Beide landen moeten stoppen met het gedrag van anderen als excuus voor stalemate en in plaats daarvan een agenda ontwikkelen voor wederzijds overleven in een gedeelde wereldomgeving.

Dit zijn de laatste jaren van beslissing, maar ze kunnen de eerste jaren zijn van een felle en hoopvolle toekomst als we doen wat we moeten. Niemand mag geloven dat een oplossing zonder inspanning wordt gevonden zonder kosten, zonder verandering. Laten we ons erop wijzen dat als we de tijd vergaten en opnieuw spreken met morele autoriteit, dan zijn dit de harde waarheden: de vooruitgang is moeilijk. De buitenste grens van wat we momenteel geloven is haalbaar is nog steeds verre van wat we eigenlijk moeten doen. Bovendien, tussen hier en daar, over het onbekende valt de schaduw.

Dat is nog maar een andere manier om te zeggen dat we de grenzen moeten uitbreiden van wat mogelijk is. In de woorden van de Spaanse dichter Antonio Machado, "Pathwalker, is er geen pad. U moet het pad maken als u loopt."

We staan ​​op de meest noodlottige vork in dat pad. Dus ik wil eindigen zoals ik begon met een visie van twee futures - elk een tastbare mogelijkheid - en met een gebed dat we met duidelijke duidelijkheid de noodzaak zullen kiezen om tussen die twee termijnen te kiezen en de urgentie om nu de juiste keuze te maken .

De grote Noorse dramaturg, Henrik Ibsen, schreef: 'Eén van deze dagen komt de jongere generatie aan mijn deur.' 'De toekomst klopt nu aan onze deur. Maak geen fout, de volgende generatie

zal

ons een van de twee vragen stellen. Ofwel zullen ze vragen: "Wat dacht je, waarom heb je het niet gehandeld?"

Of zij zullen in plaats daarvan vragen: "Hoe heb je de morele moed gevonden om op te lossen en met succes een crisis op te lossen die zoveel gezegd was dat het onmogelijk was om oplossen? "

We hebben alles wat we nodig hebben om te beginnen, behalve misschien de politieke wil, maar de politieke wil is een hernieuwbare bron. Dus laten we het vernieuwen en samen zeggen: "We hebben een doel. We zijn veel. Daarom zullen we opstaan ​​en we zullen handelen."