Noodplannen voor vliegvelden

Heb je ooit afgevraagd hoe de noodoperaties op het vliegveld werken? Wat gebeurt er in de momenten na een vliegtuigongeluk? Nou, luchthavens hebben een gedetailleerd luchthaven noodplan (AEP) om iedereen te helpen omgaan met de nasleep van een noodgeval of een ramp.

Een typisch luchthaven noodplan bestaat uit verschillende onderdelen en wordt gewoonlijk gecreëerd en geïmplementeerd door de luchthavenmanager of een noodhulpcoördinator.

Hier is een korte beschrijving van wie betrokken is bij een noodplan van de luchthaven, en hoe het allemaal werkt:

Partijen die in een AEP kunnen worden betrokken:

Er zijn altijd verschillende partijen betrokken bij de oprichting en uitvoering van een AEP. Hier is een lijst van slechts een paar van de mensen en groepen die een AEP coördineren:

• Luchthaven Noodhulp Coördinator
• Luchthavensmanager
• Luchthaven Reddings- en Brandweerpersoneel (ARFF)
• Luchthavenbeveiligingsteam
• Luchtvaartmaatschappijen en andere luchthavensbewoners
• Luchtverkeersleiding
• Communautaire noodhulp teams
• Lokale wetshandhaving
• Lokale ziekenhuizen en andere medische teams
• Lokale of federale wederzijdse organisaties en hulporganisaties, zoals het Amerikaanse Rode Kruis en FEMA
• Mediaverkooppunten > FAA
• NTSB, in het geval dat een vliegtuigongelukonderzoek nodig is.
• FBI, in geval van terrorisme of nationale veiligheid
• Militaire agentschappen, indien beschikbaar

Vorming van een AEP

Het creëren van een AEP is geen eenvoudige taak.

In de eerste plaats moet onderzoek worden gedaan om het beste plan op basis van vele andere plannen te formuleren, zoals het stadsplan voor noodhulp, lokale voorschriften, OSHA- en EPA-plannen, regionale en federale noodhulpplannen en zelfs individuele vliegtuigplannen.

Ten tweede moet een AEP voldoen aan verschillende voorschriften van verschillende agentschappen zoals OSHA, FAA en Department of Transportation (DOT).

Dan moet er een analyse worden gedaan om gevaren van de betreffende luchthaven betrokken bij de AEP te identificeren. Een luchthaven kan bijvoorbeeld onderworpen zijn aan vulkanische activiteiten of tornado's, terwijl een ander in een risicogebied kan zijn voor een terroristische aanval.

Nadat er potentiële gevaren zijn geïdentificeerd en een risicobeoordeling is afgerond, kan een noodhulpcoördinator van de luchthaven beginnen met het ontwikkelen van plannen voor specifieke scenario's. Er zal een ander plan zijn voor een vliegtuigongeluk, bijvoorbeeld dan voor een bomdreiging.

Het opstellen van een AEP neemt meerdere vergaderingen met veel verschillende groepen mensen, en meerdere revisies voor het voltooien. Eenmaal voltooid kan AEP testen beginnen.

Training, oefeningen en oefeningen:

Een AEP wordt altijd herzien. Een van de dingen die managers en coördinatoren helpt om het best mogelijke plan te ontwikkelen, is om het plan telkens opnieuw uit te oefenen, verschillende scenario's uit te oefenen en alle beschikbare middelen te gebruiken om ervoor te zorgen dat alle partijen hun rol kennen als er een noodgeval optreedt.Er zijn een paar verschillende methoden gebruikt om het potentiële succes van een AEP te testen:

Training: Training moet diepgaand en frequent zijn. Er zijn veel mensen die vertrouwd zijn met de AEP, dus algemene trainingshandleidingen en klaslokalen zijn populaire keuzes om tegelijkertijd veel mensen te trainen. Er moet ook een gespecialiseerde training zijn voor bepaalde groepen, afhankelijk van de rol van elk. Eerste respondenten, brandweerlieden, beveiliging van de luchthaven en anderen zullen specifieke training nodig hebben over het beheren van verwondingen, menigte en media, en hoe u gevoelige informatie kunt behandelen, terwijl u de scène van de ramp beschermt.

1. Boren: Brand, bombardementen en gevaarlijke materiaalverwerking kunnen allemaal met frequente boren worden beoefend. Boren richten zich meestal op een enkel aspect van de AEP, zoals hoe iedereen te informeren, hoe het communicatieproces beveiligd moet worden, of hoe om bewijsmateriaal te verwerken.
2. Oefeningen: Een oefening kan ofwel een tafelbladoefening, een functionele oefening of een full-scale oefening zijn.
3. De oefening van het tafeltje is het meest simpel, omdat het alleen een ontmoetingsfeer en een discussie over AEP-beperkingen en verbeteringen omvat die erop gericht zijn.
   
   Een functionele oefening behelst een voorgeprogrammeerd scenario met tijdsbeperkingen en doelen voor voltooiing, maar houdt niet in elk aspect van een AEP.

   Een live oefening, ook wel een full-scale oefening genoemd, omvat een live simulatie van een noodgeval, zoals een vliegtuigongeluk. Voltooide oefeningen behelzen veel groepen, waaronder noodhulp teams, het Rode Kruis, lokale hotels, brandweerlieden, politie, luchtvaartmaatschappijen, NTSB-onderzoekers, enz.

   De reikwijdte van een live oefening hangt af van de eisen van de luchthaven (sommige vliegvelden zijn verplicht om elke drie jaar een full-scale oefening af te ronden), het type scenario dat wordt herhaald en de beschikbaarheid van geassocieerde groepen. In veel gevallen is het heel echt, zelfs met acteurs die zich voordoen als gewonde passagiers, zoals in deze full-scale oefening in Chicago.

   AEP Elementen:

Volgens een FAA-adviescirculaire betreffende de begeleiding van AEP's bevatten de elementen van een AEP gewoonlijk het volgende:

Een lijst van de betrokken partijen en de primaire verantwoordelijkheden van elke groep tijdens en na een ramp.

• Een lijst van belangrijke mensen die in geval van een noodsituatie worden aangemeld, en wat de rol van elke persoon zal zijn.
• Meldingsprocedures, met inbegrip van communicatiemethoden en de volgorde waarmee mensen worden aangemeld.
• Specifieke checklijsten voor verschillende scenario's.
• Een beschrijving van hoe en wanneer informatie wordt verspreid aan het publiek, waaronder wie met de media praat en welke informatiestukken zullen worden vrijgegeven, met speciale aandacht voor gevoelige informatie.
• Een beschrijving van evacuatie- en beschuttechnieken, evenals het beheer van lokale en federale hulpbronnen.
• Informatie over het beveiligen van het gebied, waardoor mensen in en uit gevaarlijke gebieden en gevoelige informatiegebieden worden gelaten.
• Voorlichting voor brandbestrijding, gezondheids- en medische partijen.
• Instructies voor hoe en wanneer om aanvullende middelen te verkrijgen, beheer van de luchthavenapparatuur en veiligheid.
• Luchthavenkaarten, bouwlocaties en informatie over vliegvelden.