Olie Schalie: definitie, reserves, extractie

Definitie: Oliehoudende leisteen is een type sedimentair gesteente dat rijk is aan kerogeen. Deze stof is geen vloeibare aardolie, maar organische stof van prehistorische zeeplanten en dieren. Kerogen kan in olie worden omgezet als het lang genoeg wordt verhit. Oliehoudende leisteen moet niet worden verward met leisteenolie, wat eigenlijk olie is die opgesloten zit in lagen schaliegesteente.

Oliehoudende leisteen is nog niet commercieel levensvatbaar. Het congres stelde echter de exploratie van olieschalie als nationale prioriteit voor in de "Oil Shale, Tar Sands, and Other Strategic Unconventional Fuels Act of 2005". Als gevolg hiervan worden de uitdagingen bij het produceren van olie uit de kerogeenrijke schalie overwonnen door nieuwe technologieën.

Dit heeft het potentieel om van de VS een olie-exporterende natie te maken, waardoor de afhankelijkheid van buitenlandse olie wordt geëlimineerd.

Oliehoudende leisteenreserves

Terwijl oliehoudende leisteen wordt gevonden over de hele wereld, heeft de VS de grootste reserve, geschat op tussen de 3 en 3 biljoen vaten, in de formatie Green River in Colorado, Utah, en Wyoming. Zelfs als slechts 800 miljard vaten kunnen worden teruggevonden, is dit nog steeds drie keer groter dan de 262. 6 miljard vaten in de oliereserves van Saudi-Arabië. Amerikaanse olieschaliereserves kunnen in Amerikaanse oliebehoeften voorzien, ongeveer 20 miljoen vaten per dag, gedurende 100 jaar. (Bron: "American Oil Find bevat meer olie dan OPEC", ABC News, 13 november 2012. "Oil Shale Guide," U. S. Bureau of Land Management.)

Bijna driekwart van de olieschaliereserves is eigendom van de Amerikaanse overheid, dankzij de Pickett Act uit 1910. Dit reserveerde reserves in Californië en Wyoming om olie te leveren voor de Amerikaanse marine, die overging van kolen naar olie om zijn schepen van stroom te voorzien.

De marine ontwikkelde het Marine Petroleum en Oil Shale Reserves-programma tot 1925. Het werd uitgebreid door president Roosevelt voor de Tweede Wereldoorlog. Het eerste strategische reservaat van het land, Elk Hills in Californië, produceerde olie voor de marine en werd vervolgens voor $ 3 aan Occidental Petroleum verkocht. 65 miljard in 1998 - de grootste privatisering in de geschiedenis van de Verenigde Staten.

De leisteenreserves zijn echter nog steeds eigendom van het U. Bureau of Land Management. (Bron: "Oil Shale Reserves," Daily Reckoning,)

Oil Shale Extraction

Normaal kost de natuur miljoenen jaren van druk en hitte om de kerogeen in olieschalie om te zetten in ruwe olie. De mens kan dit proces versnellen door de schalie in open putten te delven. Het wordt vervolgens verwarmd in een proces dat retort wordt genoemd. De olie moet dan worden gescheiden van de steen en worden verzameld. Dit proces is duur, creëert open putten die vanuit de ruimte zichtbaar zijn en resulteert in tonnen giftig zand dat veilig moet worden afgezet.

Shell heeft een proces ontwikkeld om de ondergrondse schalie te verwarmen die dit natuurlijke proces versnelt. Dit in-situ conversieproces verwarmt de schalie gedurende twee tot drie jaar tot 650 - 750 graden Fahrenheit.Hierdoor komt de kerogeenolie en -gas vrij, die vervolgens naar de oppervlakte worden gepompt. (Bron: "Oil Shale Overview," Institute for Energy Research.)

Oliehoudende leisteenextractie is duurder om te produceren dan conventionele olie, maar het is nog steeds kosteneffectief bij de huidige olieprijzen. Het kost $ 40- $ 80 per vat om te herstellen, waardoor het bijna de moeite waard is met ongeveer $ 100 per vat. Het is energie-intensief, maar niet meer dan de winning van schalieolie en andere "strakke" olie.

Het is waar dat 25% van de geproduceerde energie moet worden gebruikt om het volgende vat uit te pakken. Deze verhouding wordt echter al gebruikt met conventionele stoomextractie van "zware" olie. Bovendien is het eindproduct veel lichter en schoner dan de meeste ruwe olie.

Milieugroeperingen maken zich meer zorgen over de hoeveelheid water die nodig is om oliehoudende leisteen te produceren. Dit is van bijzonder belang in het Westen. Tussen één en drie watereenheden zijn nodig om één eenheid olieschalie te produceren. Dit is echter ruwweg een tiende van het water dat nodig is om biobrandstoffen te produceren, waarvoor zwaar geïrrigeerd maïs als basismateriaal nodig is. (Bron: Jeremy Boak, directeur van Centre for Oil Shale Technology and Research, Colorado School of Mines)

Hoewel veelbelovende, interne extractie nog steeds enorme technologische problemen moet oplossen. De grootste is ervoor te zorgen dat de olie niet uitlekt in de omliggende grondwaterspiegel.

De beste manier om dit te doen, is het water rond de winplaats bevriezen. U kunt gemakkelijk zien dat het vasthouden van water rondom een ​​gebied dat is verwarmd tot 750 graden een technische en dure uitdaging is.

Last but not least kan schalieoliewinning de leefomgeving van wilde dieren bedreigen, luchtvervuiling verhogen en giftig afval produceren. Het broeikaseffect is ook een probleem. Elke eenheid geproduceerde olieschalie genereert maximaal 20 eenheden CO2, in vergelijking met 4 eenheden CO2 voor elke eenheid ruwe olie. Daarom is de belangrijkste bepalende factor de verbetering van de winningstechnologie in plaats van de olieprijs. (Bronnen: Natural Resources Defense Council, Oil Shale by the Numbers, augustus 2008; Interview met Gavin Longmuir, een consultant bij International Petroleum Consultants Association, Inc. Hij heeft meer dan 25 jaar ervaring als petroleumingenieur in de wereldwijde olie-industrie, gespecialiseerd in de ontwikkeling van toekomstige olievelden, economische evaluaties van exploratiemogelijkheden en beoordeling van nieuwe technologieën.)