Waarom kost meer dan bellen

Voor bijna elke voorraad of index waarvan de opties op een beurs handelen, zijn puts duurder dan oproepen. Verduidelijking: bij het vergelijken van opties waarvan de uitoefenprijzen even ver uit het geld (OTM) liggen, hebben de puts een hogere premie dan de gesprekken. Ze hebben ook een hogere Delta .

Dit is het resultaat van een vluchtigheidsshelling . Laten we eens kijken hoe dit werkt met een typisch voorbeeld.

SPX (de Standard & Poors 500 Stock Index) handelt momenteel in de buurt van 1891. 76 (maar hetzelfde principe geldt telkens wanneer je naar de gegevens kijkt).
De oproep uit 1940 (48 punten OTM) die binnen 23 dagen verloopt, kost $ 19. 00 (bid / ask middelpunt)
De 1840 put (50 punten OTM) die verloopt over 23 dagen kost $ 25. 00

Het verschil tussen $ 1, 920 en $ 2, 610 is vrij aanzienlijk, vooral wanneer de put 2 punten verder uit het geld is. Dit is natuurlijk een voordeel voor de bullish investeerder die voor een relatief gunstige prijs losse opties kan kopen. Aan de andere kant moet de bearish investeerder die enkele opties wil bezitten een boete betalen bij het kopen van putopties.

In een normaal, rationeel universum zou deze situatie nooit voorkomen, en die opties hierboven vermeld zouden handelen tegen prijzen die veel dichter bij elkaar lagen. Natuurlijk, de rente beïnvloedt optieprijzen (oproepen kosten meer wanneer de tarieven hoger zijn), maar met rentetarieven bijna nul, dat is geen factor voor de handelaar van vandaag.

Waarom zijn de puts opgeblazen? Of, als u wilt, kunt u zich afvragen: waarom worden telefoontjes afgeblazen?

Het antwoord is dat er een schommeling van de volatiliteit is. Met andere woorden,

Naarmate de uitoefenprijs daalt, neemt de impliciete volatiliteit toe.

Naarmate de uitoefenprijs stijgt, neemt de impliciete volatiliteit af.

Waarom gebeurt dit?

Aangezien opties op een beurs werden verhandeld (1973), merkten marktwaarnemers een enorm belangrijke situatie op: Hoewel de markten over het algemeen bullish waren, en de markt altijd terugkeerde naar nieuwe hoogtepunten op een later tijdstip, toen de markt achteruit ging, die markten. dalingen waren (gemiddeld) meer plotse en ernstiger dan de voorschotten.

Laten we dit fenomeen vanuit een praktisch perspectief bekijken: de persoon die liever altijd een aantal OTM-callopties bezit, heeft in de loop van de jaren misschien wat winnende transacties gehad. Dat succes kwam echter pas tot stand toen de markt in korte tijd aanzienlijk toenam. Meestal zijn die OTM-opties waardeloos verlopen. Over het algemeen bleek het bezitten van goedkope, verafgelegen OTM-callopties een verliesgevende propositie te zijn. En daarom is het bezitten van ver OTM-opties geen goede strategie voor de meeste beleggers.

Ondanks het feit dat eigenaars van verte OTM put-opties hun opties veel vaker onbetrouwbaar zagen verlopen dan call-owners, daalde de markt soms zo snel dat de prijs van die OTM-opties enorm steeg.En ze zweefden om twee redenen. Ten eerste is de markt gedaald, waardoor meer waardevol is. Maar even belangrijk (en in oktober 1987 bleek veel belangrijker), optieprijzen stegen omdat angstige investeerders zo graag eigen putopties wilden hebben om de activa in hun portefeuilles te beschermen, dat ze er niet om gaven (of waarschijnlijker niet begrijpen hoe opties moeten worden geprijst) en voor die opties enorme prijzen hebben betaald. Vergeet niet dat verkopers het risico begrepen en enorme premies eisten om 'dwaas genoeg' te zijn om die opties te verkopen.

Dat 'putten tegen elke prijs moet kopen' is de belangrijkste factor die de schommeling van de volatiliteit heeft veroorzaakt.

Het komt erop neer dat kopers van OTM-putopties af en toe een zeer grote winst hebben verdiend - vaak genoeg om de droom levend te houden. Maar de eigenaren van verre OTM-belopties deden dat niet. Dat alleen al was voldoende om de mindset van traditionele optiehandelaren te veranderen, met name de marktmakers die de meeste van die opties leverden. Sommige beleggers houden het aanbod van puts nog steeds als bescherming tegen een ramp, terwijl anderen dit doen met de verwachting dat ze de jackpot ooit zullen verzamelen.

Na Black Monday (19 oktober 1987) vonden beleggers en speculanten het leuk om voortdurend een aantal goedkope putopties te bezitten. Natuurlijk waren er in de nasleep niet zoiets als goedkope zet - vanwege de enorme vraag naar putopties.

Echter, naarmate de markten vorderden en de daling eindigde, keerde de algemene optiepremie terug naar de "nieuwe norm". Dat nieuwe normaal kan hebben geleid tot het verdwijnen van goedkope putten, maar ze keerden vaak terug naar prijsniveaus waardoor ze goedkoop genoeg waren om te bezitten. Vanwege de manier waarop optiewaarden worden berekend , is de meest efficiënte methode voor marktmakers om de bied- en laatprijzen voor elke optie te verhogen, het verhogen van de geschatte toekomstige volatiliteit voor die optie . Dit bleek een efficiënte methode om prijsopties te bepalen.

Een andere factor speelt een rol:

• Hoe verder de put-optie uit het geld komt, hoe groter de impliciete volatiliteit. Met andere woorden, traditionele verkopers van zeer goedkope opties stopten met de verkoop ervan en de vraag overschrijdt het aanbod. Dat drijft de prijzen nog hoger.
• Andere OTM-callopties worden nog minder en er zijn goedkope opties beschikbaar voor beleggers die ver genoeg OTM-opties willen kopen.

Hier volgt een lijst met impliciete volatiliteit voor de hierboven genoemde 23-daagse opties.

Imp Vol voor 23-daagse SPX-opties op één handelsdag

Strike-prijs	IV
1830	25. 33
1840	24. 91
1850	24. 60
1860	24. 19
1870	23. 79
1880	23. 31
1890	22. 97
1900	21. 76
1910	21. 25
1920	20. 79
1930	20. 38
1940	19. 92
1950	19. 47