Wat is een onbetrouwbare verteller in fictie schrijven?

In fictie, zoals in het leven, is de onbetrouwbare verteller een personage dat niet te vertrouwen is. Of het nu gaat om onwetendheid of eigenbelang, deze verteller spreekt met vooroordelen, maakt fouten of zelfs leugens. Een deel van het plezier en de uitdaging van deze verhalen voor de eerste persoon is om de waarheid uit te werken en te begrijpen waarom de verteller niet rechtlijnig is. Het is ook een hulpmiddel dat een schrijver gebruikt om een ​​aura van authenticiteit in zijn werk te creëren.

De term is afkomstig van Wayne C. Booth's 1961 'Rhetoric of Fiction', en hoewel het een sleutelcomponent is van het modernisme, zijn onbetrouwbare verhalen te vinden in klassiekers als 'Wuthering Heights', zowel in Lockwood en Nelly Dean en Jonathan Swift's 'Gulliver's Travels'.

De onbedoeld onbetrouwbare

Veel verhalen die in first person-perspectief worden verteld, worden verteld door een kind of een buitenstaander die gelooft dat hij de volledige waarheid vertelt maar die, de lezer snel leert, zich niet volledig bewust is van de omstandigheden rondom hen. Dit is bijvoorbeeld het geval met de protagonist van J. D. Salinger's 'The Catcher in the Rye', evenals jonge vertellers zoals Scout in "To Kill a Mockingbird" van Harper Lee.

De onbedoeld onbetrouwbare verteller nodigt de lezer uit verder te denken dan het schrijven en volwassen waarnemers te worden. Wat is er echt aan de hand in het leven van Holden Caulfield? Is hij echt de enige "niet-nep" in een wereld van leugenaars?

Wat ziet Scout echt als ze het gedrag van haar leraren, klasgenoten en vader beschrijft? Dit apparaat geeft de lezer inzicht en perspectief in het personage dat de verteller is.

De opzettelijk onbetrouwbare

Hoewel onbedoeld onbetrouwbare vertellers vertederend en naïef kunnen zijn, zijn opzettelijk onbetrouwbare vertellers vaak beangstigend.

Typisch hebben zulke karakters sinistere motieven, variërend van schuldgevoelens, zoals in het geval van Nabokovs 'Lolita', tot krankzinnigheid, zoals in het geval van Edgar Allen Poe's korte verhaal 'The Tell-Tale Heart'.

de meest interessante gebruiken van een opzettelijk onbetrouwbare verteller zijn in het mysteriegrobleem. Waarom zou de verteller van een mysterieverhaal opzettelijk onbetrouwbaar kunnen zijn? Hoogstwaarschijnlijk omdat hij of zij iets te verbergen heeft. Dergelijke verhalen zijn vooral intrigerend omdat, wanneer ze goed zijn gedaan, de lezer zich totaal niet bewust is van het ware karakter van de verteller.

Een onbetrouwbare verteller maken

Het doel van een onbetrouwbare verteller is dat u een werk van fictie maakt met meerdere lagen waarin er concurrerende niveaus van waarheid zijn.

Soms wordt de onbetrouwbaarheid van de verteller onmiddellijk duidelijk. Er kan bijvoorbeeld een verhaal worden geopend waarbij de verteller een onomwonden of bedrieglijke bewering doet of toegeeft dat hij ernstig geestesziek is.

Een meer dramatisch gebruik van het apparaat vertraagt ​​de openbaring tot bijna het einde van het verhaal. Een dergelijk draai-einde dwingt lezers om hun standpunt en ervaring van het verhaal te heroverwegen.

Om dit schrijfmechanisme effectief te laten zijn, moet de lezer meer dan één niveau van waarheid kunnen onderscheiden.

Hoewel je verteller een onbetrouwbare bron van informatie voor de lezer kan zijn, is het absoluut essentieel dat jij, de schrijver, de realiteit achter de misleidende woorden begrijpt en uiteindelijk onthult. Het is essentieel dat de lezer niet alleen de onbetrouwbaarheid van de verteller herkent, maar ook de werkelijkheid die wordt verborgen.