Niet-volgestorte mandaten: definitie, voorbeelden, behoefte aan UMRA

Definitie: Een niet-volgestort mandaat is wanneer een nieuw stuk federale wetgeving vereist dat een andere entiteit functies uitvoert waarvoor zij geen fondsen heeft. Congres doet dit vaak aan nationale, lokale of tribale regeringen. Niet-volgestorte mandaten kunnen ook van invloed zijn op particuliere personen en organisaties. De federale overheid creëert ook een niet-volgestort mandaat wanneer dit het vermogen van een organisatie om te betalen voor een bestaand mandaat vermindert.

Het vermindert fondsen die zijn bestemd voor het programma, verandert de vereisten voor het ontvangen van fondsen of interfereert met het vermogen van een overheid om via belastingen inkomsten te werven.

Degenen die te maken hebben met niet-volgestorte mandaten, beweren dat ze oneerlijk zijn. Het Congres zou geen wetten moeten maken voor andere instanties zonder de financiering te verstrekken. Sommige lokale leiders beweren dat het grootste deel van het budget van een staat of stad bestaat uit activiteiten die zijn ontworpen om aan federale wetten te voldoen. Ze worden een arm om het federale beleid te implementeren. Het vermindert het vermogen van nationale en lokale jurisdicties om programma's te ontwikkelen, financieren en beheren op basis van hun specifieke behoeften.

Voorbeelden

Het Congres creëerde een niet-volgestort mandaat met de Internet Tax Nondiscrimination Act van 2004. Het verbood staten om omzetbelasting te innen op internetaankopen. Staten beletten om internetdiensten en transacties te belasten. Die kosten vertegenwoordigen tussen $ 80 miljoen en $ 120 miljoen aan jaaromzet.

Wanneer het Congres het minimumloon van de Verenigde Staten verhoogt, creëert het een niet-volgestort mandaat voor bedrijven. Ze moeten zich aan de wet houden door hogere salarissen uit eigen zak te betalen. De minimumloonstijging in 1996 kost gemiddeld $ 4 miljoen per staat.

Een ander niet-volgestort mandaat is het verminderen van federale fondsen voor het beheren van voedselzegels of andere welzijnsprogramma's.

De verlaging van de administratie van voedseladministratie in 1998 voegde $ 5 miljoen toe aan de staatsbegrotingen. (Bron: "Welke niet-volgestorte mandaten? CBO-studie onthult Washington niet in de bres voor staatsbegrotingscrises," Heritage Organization, 28 mei 2003.)

Hier zijn nog drie andere voorbeelden van niet-volgestorte mandaten:

1. Het elimineren van federale matchingfondsen voor staten om de handhaving van de kinderbijslag te beheren.
2. Vereist instanties voor openbaar douanevervoer om beveiligingsmaatregelen, trainingsprogramma's en achtergrondcontroles te upgraden.
3. Vereist forensische spoorwegen om treinbesturingstechnologie te installeren.

Andere in de volksmond genoemde voorbeelden zijn niet zo duidelijk. Staten, provincies en steden moeten nationale verkiezingen organiseren. Aan de andere kant hebben de meesten van hen tegelijkertijd hun eigen verkiezingen. De extra kosten zijn minimaal.

Een ander betwist voorbeeld is de No Child Left Behind Act. Staten en schooldistricten beweren dat ze veel kosten hebben die niet worden betaald door federale financiering.Maar federale rechters oordeelden dat de staten zich konden afmelden voor het programma. Dat maakt het vrijwillig, geen mandaat. (Bron: "NCLB en betwiste controverse", New America.)

Ongefinancierde mandaathervormingswet

Het Congres luisterde naar de klachten. Op 15 maart 1995 heeft het de Unfunded Mandates Reform Act aangenomen.

De wet vereist dat het Congressional Budget Office de kosten van niet-volgestorte mandaten identificeert en schat. Dat omvat rekeningen voorgesteld door het Congres en voorschriften uitgevaardigd door federale agentschappen.

De CBO moet alle rekeningen analyseren die staats-, tribunaal- of lokale overheden meer dan $ 50 miljoen zouden kosten. De drempel voor rekeningen die van invloed zijn op de particuliere sector was $ 100 miljoen. De drempels worden jaarlijks aangepast voor inflatie. Dat betekent dat de drempel van 2016 77 miljoen dollar bedroeg voor intergouvernementele mandaten en 154 miljoen dollar voor mandaten voor de particuliere sector.

Alle commissies van het Huis en de Senaat die dergelijke rekeningen voorstellen, moeten laten zien waar de financiering vandaan zal komen. Als ze dat niet doen, wordt de rekening verwijderd tenzij een meerderheidsstem deze in leven houdt.

In maart brengt het CBO zijn jaarlijkse UMRA-rapport uit. In 2016 beoordeelde CBO 214 facturen.

Er waren 17 wetten met 35 intergouvernementele mandaten. Daarvan overtroffen slechts drie de UMRA-limiet. Er waren 24 wetten met 51 mandaten die van invloed waren op de mandaten van de particuliere sector. Een van hen overschreed het UMRA-mandaat.

UMRA lijkt te werken, omdat het aantal niet-volgestorte mandaten afneemt. Tijdens de 10 jaar van 2006 - 2015 heeft het Congres 1 858 wetten aangenomen. Daarvan hadden er 128 niet-volgestorte mandaten die de UMRA-limiet overschreden. Dat is een percentage van 7 procent. In 2016 waren er 214 acts. Vier hadden niet-volgestorte mandaten die de limiet overschreden. Het tarief was slechts 2 procent. (Bron: "Een overzicht van de activiteiten van het CBO in het kader van de niet-gefinancierde mandaathervormingswet," Congressional Budget Office, 27 maart 2017.)