Top 4 Asset Allocation Tips voor internationale beleggers

De meeste financiële professionals zijn het erover eens dat activaspreiding een van de belangrijkste beslissingen is waarmee individuele beleggers worden geconfronteerd. In feite kan het kiezen van de juiste mix van activaklassen veel effectiever zijn dan het zelf kiezen van de juiste assets. Asset-allocatie wordt zelfs nog complexer bij beleggingen buiten de Verenigde Staten, omdat er aanzienlijke verschillen zijn tussen landen en regio's over de hele wereld.

In dit artikel zullen we vier Asset Allocation Tips voor internationale beleggers bekijken om hen te helpen hun algehele risicogecorrigeerde rendementen te verbeteren.

# 1. Aandelen vs. obligaties

Conventionele activaspreiding is gericht op het optimaliseren van de mix van aandelen, obligaties en liquide middelen van een portefeuille. Jongere beleggers worden aangemoedigd om aandelen te kopen omdat ze op lange termijn een hoger rendement opleveren, terwijl oudere beleggers worden verteld om obligaties aan te houden voor een veilig en voorspelbaar inkomen in de loop van de tijd. Bepaalde geldniveaus worden in sommige gevallen ook aanbevolen om tegemoet te komen aan behoeften op de korte termijn of om kapitaal gereed te hebben voor het geval zich een kans voordoet.

Internationale beleggers moeten een soortgelijk besluit nemen in hun portefeuilles, maar er zijn enkele belangrijke verschillen tussen de binnenlandse financiële markten. Internationale obligaties kunnen bijvoorbeeld aanzienlijk risicovoller zijn dan Amerikaanse staatsobligaties of Amerikaanse bedrijfsobligaties van beleggingskwaliteit, wat betekent dat ze misschien niet geschikt zijn voor beleggers die een veilige bron van inkomsten zoeken.

Veel obligaties van opkomende markten bieden aandelenachtige rendementen met een obligatie-achtige structuur.

Beleggers moeten hun risicotolerantie zorgvuldig overwegen en naar activa zoeken die aan die vereisten voldoen, in plaats van de activaklassen te generaliseren.

# 2. Let op de valuta

De meeste binnenlandse beleggers denken niet te veel na over valuta, aangezien de meeste Amerikaanse bedrijven hun buitenlandse inkomsten omzetten in Amerikaanse dollar voordat ze inkomsten melden.

Dit betekent natuurlijk dat deze beleggers het risico lopen geld te verliezen wanneer de US dollar waarde verliest ten opzichte van andere valuta's. De meeste Amerikaanse beleggers voelen zich op hun gemak als ze dit risico nemen, omdat ze het rendement in dollars berekenen, wat betekent dat winsten en verliezen de neiging hebben om onopgemerkt te blijven.

Internationale beleggers moeten hun valutablootstelling zorgvuldig beheren op basis van hun risicotolerantie- en diversificatiedoelstellingen. Aan de ene kant kunnen beleggers besluiten de blootstelling aan vreemde valuta af te dekken met valuta-afgedekte exchange-traded funds (ETF's) om consistente resultaten te behouden. Aan de andere kant kunnen beleggers actief op zoek naar valutarisico's om de algehele diversificatie van een portefeuille te verbeteren.

Beleggers moeten beslissen hoeveel diversificatie zij in hun portefeuilles willen opnemen, evenals potentiële risico's met onstabiele vreemde valuta's.

# 3. Diversificatie Aardrijkskunde

De meeste binnenlandse beleggers maken zich niet al te veel zorgen om de locatie, aangezien S & P 500-bedrijven over het algemeen goed gediversifieerd zijn in de US en zelfs daarbuiten. Het percentage S & P 500-verkopen van internationale bronnen is tussen 2000 en 2010 zelfs gestegen van 24% tussen 6% en 35%, wat betekent dat Amerikaanse beleggers tot op zekere hoogte al gediversifieerd zijn.

Er is ook weinig bezorgdheid dat deze bedrijven vanwege hun grote omvang overdreven worden blootgesteld aan risicovolle markten.

Internationale beleggers moeten beslissen waar ter wereld ze kapitaal gaan toewijzen om de voor risico gecorrigeerde rendementen te maximaliseren. Beleggers willen bijvoorbeeld een bepaald percentage van de activa toewijzen aan markten in ontwikkelde markten, opkomende markten en grensmarkten, afhankelijk van hun doelrendement en het risiconiveau dat zij zich op hun gemak voelen. De activaklasse en marktkapitalisaties kunnen vergelijkbaar zijn, maar de risicoprofielen van deze markten lopen sterk uiteen.

Veel financieel adviseurs adviseren om de blootstelling aan opkomende markten te beperken tot 10-15% van een portefeuille, omdat ze een hoog risico inhouden.

# 4. Track Industry Exposure

De meeste binnenlandse beleggers kunnen brede blootstelling van de industrie bereiken door een investering in de S & P 500 of vergelijkbare grote indices.

De Amerikaanse economie is immers een van de grootste en meest gediversifieerde economieën ter wereld met een zeer stabiele aandelenmarkt.

Internationale investeerders moeten voorzichtig zijn om niet te investeren in landen of regio's met geconcentreerde industrieën. Het Midden-Oosten heeft bijvoorbeeld een concentratie van energiegerelateerde bedrijven en Zuid-Amerika neigt naar economieën met veel middelen. Beleggers met een overwogen positie in deze gebieden kunnen een aanzienlijke terugval ervaren als de energie- of grondstoffensector een neerwaartse trend doormaakt, ook al zijn ze gediversifieerd tussen landen.

Beleggers moeten goed kijken naar wat een land of regionale economie drijft voordat zij in de activa beleggen en ervoor zorgen dat de risico's naar behoren worden gediversifieerd.

De bottom-line

assetallocatie is een van de belangrijkste concepten voor internationale beleggers om te begrijpen bij het samenstellen van hun portefeuilles. Hoewel binnenlandse beleggers mogelijk te vinden zijn met een S & P 500-index ETF en een aantal obligaties, moeten internationale beleggers omgaan met complexere activa, valutarisico's, geografische spreiding en blootstelling van de industrie. Als u deze tips voor assetallocatie in gedachten houdt, kunt u de risicogecorrigeerde returns helpen verbeteren en onverwachte downturns voorkomen.