Hooggerechtshof impasse in achtste Circuit faillissement

Wat vele rechtbankwachters vreesden dat er in feite zou gebeuren, vond deze week plaats toen het Amerikaanse Hooggerechtshof zijn eerste vastgelopen mening uitbracht na de dood van justitie Antonin Scalia. Met een beslissing van één zin, "Het vonnis wordt bevestigd door een gelijk verdeeld hof", liet een faillissementszaak op een obscuur punt van de wet de scheidsrechters gelijk in vieren splitsen.

Hawkins v. Community Bank of Raymore

De zaak was de mening van het achtste circuit in Hawkins vs. Community Bank of Raymore .

In de zaak Hawkins bezat twee paren een vastgoedontwikkelingsmaatschappij. Toen de echtgenoten de financiering van de Gemeenschapsbank van Raymore zochten, verlangde de bank dat de vrouwen de schuld garanderen. De ontwikkelingsmaatschappij heeft faillissement ingediend en de bank heeft onder de garantie de betaling van de vrouwen gezocht. De echtgenotes dienden een rechtszaak tegen de bank in en voerden aan dat de bank hen discrimineerde op grond van de Equal Credit Opportunity Act van 1974, toen het vereiste dat zij de leningen van hun man moesten garanderen.

De Equal Credit Opportunity Act van 1974

De Equal Credit Opportunity Act was bedoeld om discriminatie van kredietverstrekkers te voorkomen op basis van ras, huidskleur, religie, nationale afkomst, geslacht, burgerlijke staat of leeftijd . Ten tijde van de inwerkingtreding ervan was de wet vooral van belang voor gehuwde vrouwen, die vaak door banken en andere lenende instellingen werden verplicht om de garantie van hun echtgenoten te verkrijgen bij het aanvragen van schulden in hun eigen naam.

De Hawkins zaak, en een andere eerder besloten door het Zesde Circuit (zie hieronder), gaat over de vraag of garanten kunnen worden opgenomen in de definitie van de aanvrager van "aanvrager".

De beslissingen van de lagere rechtbanken

De zaak Hawkins presenteert een iets andere uitdaging en gaat over de definitie van "aanvrager", de persoon die de wet moest beschermen.

In Hawkins trachtten de echtgenotes niet schulden af ​​te sluiten in hun eigen naam. In plaats daarvan werden ze door de bank verplicht om de door hun echtgenoten uitgegeven bedrijfsleningen te waarborgen. De vrouwen voerden aan dat ze binnen de definitie van 'aanvrager' in de wet vielen, en daarom discrimineerde de bank hen wanneer het vereiste dat zij de leningen van hun man moesten garanderen. Het effect van de actie van de bank, ze beweerde, maakte ze aansprakelijk voor de betaling van de leningen en beschadigde hun kredietwaardigheid. De bank voerde aan dat de wet niet van toepassing was op dit soort situaties omdat de vrouwen geen krediet in hun eigen naam vroegen, maar slechts werd gevraagd om de schuld van hun echtgenoot te garanderen.

Het proefhof was het eens met en oordeelde voor de bank. De vrouwen hebben beroep gedaan, en een drie rechter paneel van de achtste Circuit Court of Appeals regelde ook voor de bank.

Het beroep bij het hooggerechtshof

Vastbesloten voerden de echtgenotes de zaak voor het hooggerechtshof. Alle negen rechters hoorden de argumenten in de zaak op de openingsdag van de termijn van het Hof in oktober 2015. Hoewel niemand kon weten wat de rechtbank had kunnen beslissen als rechtbank Scalia het had overleefd, hadden rechters verwacht dat zij mondeling zouden ondervragen dat het Hof zou uiteindelijk ten gunste van de bank heersen.

Toen het Hof uiteindelijk zijn per curium oordeel uitdeed, betekende het effect van de impasse dat de beslissing van het achtste Circuit Court of Appeals werd bevestigd. Omdat in dit geval de beslissing per curium werd uitgevaardigd, wordt in de beslissing niet aangegeven welke rechters hebben gestemd om te bevestigen en welke anders hebben gestemd. De mening was sinds oktober over de beslissing van de rechtbank, een relatief lange tijd voor gevallen van dit type, en kan erop wijzen dat er enige heen en weer tussen de rechters was geweest toen zij hun beslissingen namen en meningen schreven. Niets daarvan is echter duidelijk in de finale per curium mening.

The Split in the Circuits

Met twaalf afzonderlijke federale Circuit Courts of Appeal, zullen redelijk regelmatig circuits circuits met vergelijkbare problemen horen en beslissen. Ook met bepaalde regelmatigheid zullen deze beslissingen in conflict komen.

Dergelijke tegenstrijdige beslissingen zullen leiden tot een ongelijke en soms oneerlijke toepassing van de wet op alle circuits. Als het conflict aanzienlijk is of het punt van de wet belangrijk is, zal het Hooggerechtshof ervoor kiezen om een ​​zaak te horen waarvan hij denkt dat het een probleem zal oplossen.

In het geval van de Equal Credit Opportunity Act en de interpretatie van "applicant", nam de Supreme Court de Hawkins-zaak aan om een ​​splitsing tussen de achtste en de zesde circuits op te lossen. In RL BB Acquisition, LLC v. Bridgemill Commons Development Group, LLC , oordeelde het hof van beroep van Sixth Circuit dat borgen "aanvragers" zijn voor het doel van de wet. Met de uitspraak van het Zesde Circuit in strijd met de beslissing in het Achtste Circuit, was het Hooggerechtshof bereid om deze splitsing op te lossen met de definitieve richtlijnen voor de interpretatie van de aanvrager. "De vier tot vier stroping zal echter weinig doen om deze splitsing van gezag op te lossen. In zijn huidige vorm zal de Hawkins -case als precedent gelden in het achtste circuit en zal de RL BB-acquisitie -case als precedent gelden in het zesde circuit totdat het Supreme Court besluit een andere te nemen zaak die dezelfde federale wet interpreteert.

Wanneer de Supreme Court Deadlocks

Er zijn geen regels of wetten die voorkomen dat een rechter in ieder geval een stem uitbrengt terwijl hij of zij lid is van het Hof. Er zijn ook geen regels die bepalen of rechters mogen deelnemen aan beslissingen als zij geen mondelinge opmerkingen kunnen maken. Vier tot vier beslissingen zijn zeldzaam, maar komen van tijd tot tijd voor, meestal als een rechter zich herneemt vanwege een belangenconflict in de zaak of omdat hij of zij niet aanwezig was om mondelinge opmerkingen te maken. In 2002, toen hij net twee maanden op de bank zat, koos hoofdrechter William Rehnquist ervoor om zich van een beslissing te onthouden omdat hij niet aanwezig was geweest voor het pleidooi.Aan de andere kant, slechts twee jaar later, leed rechter Rehnquist aan schildklierkanker en bleef hij enige tijd bij hem thuis terwijl hij herstelde na de behandeling. Zelfs toen bleef hij vanuit huis werken. Zoals de hoofdrechter deed, zullen ze vaak vertrouwen op een transcriptie van het argument en de speciale briefing door hun griffiers, naast de instructies, het bewijs en de transcripties van de oorspronkelijke procedure.