Spaar- en Leningcrisis: Definitie, Oorzaak, Kosten

Definitie: De Spaar- en Leningcrisis was de grootste bankstorting sinds de Grote Depressie van 1929. In 1989 was meer dan 1, 000 van de spaar- en leningen van de natie mislukt. Tussen 1986-1995 was meer dan de helft van de S & L's van de natie mislukt.

De crisis kostte 160 miljard dollar. Belastingbetalers betaalden 132 miljard dollar en de S & L-industrie betaalde de rest. De Federal Savings and Loan Insurance Corporation betaalde 20 miljard dollar aan deposanten van mislukte S & L's voordat het failliet ging.

Meer dan 500 S & L's werden verzekerd door staatsmiddelen. Hun mislukkingen kosten 185 miljoen dollar voordat ze instorten.

De crisis beëindigde wat ooit een veilige bron van huisleningen was geweest. Het heeft ook het idee van staatsbankverzekeringsfondsen vernietigd. (Bron: "De Spaar- en Leningcrisis en de Relatie tot Bankwezen," FDIC. Gov.)

Scandal

Het Senaat Ethiekcomité onderzocht vijf Amerikaanse senatoren voor onjuist gedrag. De "Keating Five" omvatte John McCain (R-Az.), Dennis DeConcini (D-Az.), John Glenn (D-Oh.), Alan Cranston (D-Ca) en Donald Riegle (D-Mi.).

De Vijf werden genoemd naar Charles Keating, hoofd van de Spaar- en Leningvereniging van Lincoln. Hij had hen 1 dollar gegeven. 5 miljoen totaal in campagnebijdragen. In ruil daarvoor zetten ze druk op de Federal Home Loan Banking Board om verdachte activiteiten in Lincoln te overzien. De FHLBB was het agentschap dat verantwoordelijk was voor het onderzoek naar mogelijke fraude, witwassen van geld en risicovolle leningen.

Empire Savings and Loan of Mesquite, Texas was betrokken bij illegale landwissels en andere criminele activiteiten. Empire's standaard kosten belastingbetalers $ 300 miljoen. De helft van de mislukte S & L's waren van Texas. De crisis duwde de staat in recessie. Wanneer de slechte landinvesteringen van de banken werden opgeveegd, daalden de vastgoedprijzen.

Dat steeg de vacatures voor 30 procent, terwijl de olieprijzen daalden met 50 procent. (Bron: "De S & L Crisis: Een Chrono-Bibliografie," FDIC.)

Oorzaken

De Federal Home Loan Bank Act van 1932 creëerde het S & L-systeem om huiseigenaren voor de arbeidersklasse te promoten. De S & L's betaalde lagere rentetarieven op deposito's in ruil voor lagere hypotheekrente dan de gemiddelde rente. S & L's konden geen geld lenen voor commercieel vastgoed, bedrijfsuitbreiding of onderwijs. Ze hebben zelfs geen controleaccounts aangeboden.

In 1934 creëerde het Congres de FSLIC om de S & L-deposito's te verzekeren. Het functioneerde vergelijkbaar met hoe de Federal Deposit Insurance Corporation voor commerciële banken doet. In 1980 verzekerde de FSLIC 4, 000 S & L's met een totale activa van $ 604 miljard. State-sponsored verzekeringsprogramma's verzekerd 590 S & L's met activa van $ 12. 2 miljard. (Bron: "De Spaar- en Leningcrisis en de Relatie tot Bankwezen," FDIC.)

In de jaren zeventig combineerde stagflation lage economische groei met hoge inflatie. De Federal Reserve verhoogde de rentetarieven om de dubbelcijferige inflatie te beëindigen. Dat leidde tot een recessie in 1980.

Stagflation en trage groei verwoesten S & Ls. Hun wetgevende wetgeving stelt caps op de rentevoeten voor deposito's en leningen vast. Deposanten vonden hogere rendementen in andere banken.

Tegelijkertijd verminderde de trage groei en de recessie het aantal families die om hypotheken aanvragen. De S & L's zaten vast met een afnemende portefeuille van hypotheken met lage rente als hun enige inkomstenbron.

De situatie is in de jaren tachtig verslechterd. Geldmarktrekeningen werden populairder door hogere rentetarieven op te bieden zonder de verzekering te besparen. Bij de overschakeling van de deposito's is het de bron van fondsen van de banken uitgeput. S & L-banken vroegen het Congres om de beperkingen met lage rente te verwijderen. De Carter Administration liet S & L's de rente op spaargelden verhogen. Het verhoogde ook het verzekeringsniveau van $ 40.000 tot $ 100.000 per deposito.

In 1982 verliezen S & L $ 4 miljard per jaar. Dit kwam neer op een winst van 781 miljoen dollar in 1980.

In 1982 ondertekende president Reagan de Garn-St. Germain Depository Institutions Act.

Het heeft de eliminatie van de rentekoers gestard. Het heeft ook toegestaan ​​dat de banken tot 40 procent van hun vermogen in commerciële leningen en 30 procent in consumentenkredieten hebben.

In het bijzonder heeft de wet de beperkingen op leningswaarde verhoudingen verwijderd. Dat gaf de S & L toestemming om federale verzekerde deposito's te gebruiken om risicovolle leningen te maken. Tegelijkertijd daalde de begrotingsverlagingen het regelgevend personeel bij de FHLBB. Dit verminderde zijn vermogen om slechte leningen te onderzoeken.

Tussen 1982 en 1985 steeg de activa van S & L met 56 procent. Wetgevers in Californië, Texas en Florida hebben wetten goedgekeurd waardoor hun S & L's in speculatief onroerend goed kunnen investeren. In Texas verdween 40 S & L's in omvang.

Ondanks deze wetten was 35 procent van het land S & L nog steeds niet winstgevend in 1983. 9 procent was technisch failliet. Naarmate de banken onderging, begon de FSLIC uit geld te gaan. Om die reden heeft de overheid de slechte S & L's toegestaan ​​om open te blijven. Ze bleven slechte leningen op en de verliezen bleef stijgen.

In 1987 verklaarde het FSLIC fonds insolvent met $ 3. 8 miljard. Congres schopte de blik op de weg door het in mei te herkapitaliseren. Maar dat vertraagde het onvermijdelijk.

In 1989 onthulde de nieuw verkozen president George H. W. Bush zijn bailoutplan. De hervormings-, herstel- en handhavingswet op de financiële instellingen heeft 50 miljard dollar verstrekt om mislukte banken te sluiten en verdere verliezen te stoppen. Het heeft een nieuw overheidsagentschap opgericht, genaamd Resolution Trust Corporation om bankaandelen te verkopen. De opbrengsten werden gebruikt om de deposanten te betalen. FIRREA heeft ook S & L-regelgeving gewijzigd om verdere slechte investeringen en fraude te voorkomen.