De hysterie achter Listeria: over het ijsje herinnert

Ik herinner me de eerste keer dat ik Eddie Murphy op de stand gehouden had. Er was een scène waarin hij zijn ijs in een honddop laat vallen, erop opgehaald, met zijn hand geborsteld, "Sprinkles, just sprinkles".

Ik dacht dat die sprinkles het ergste waren dat je op ijs kon hebben, maar toen leken de recente uitbraken me anders.

Drie herinneringen waarbij Listeria in ijs was betrokken, vond plaats in dezelfde periode van zes maanden:

• Snoqualmie Gourmet (WA) in december 2014
• Blue Bell (TX) in april 2015
• Jeni's Ice Cream in april 2015 (OH)

Een dozijn is ziek geworden en Drie zijn gestorven door Blue Bell-producten.

Hoe komt dit gevaar uit iets zo geliefd als ijs?

LISTERIA

Het antwoord is Listeria. Listeria monocytogenes is een voedselgedragen pathogeen die kan groeien bij gekoelde temperaturen en overleven onder bevriezing. U kunt het niet zien, ruiken of voelen. En het heeft de zuivelindustrie al lang achtervolgd.

Alle Listeria-behoeften zijn een beetje water en een kleine voeding - daarom komt listeria vaak in de riolering en moeilijk te bereiken plaatsen van voedselfabrikanten. Listeria kan fataal zijn voor zwangere vrouwen, kinderen, ouderen en de immuunproblemen.

WAAROM ROOM?

Listeria kan worden geëlimineerd door middel van pasteurisatie zoals gedaan in de ijsindustrie. Dus waarom zien we het in gepasteuriseerde voedingsmiddelen?

Er is er geen uitleg voor.

Verontreiniging gebeurt wanneer de omstandigheid en het ontbreken van controles botsen. Verontreiniging gebeurt niet in de productie van ijs - het komt eigenlijk voor na pasteurisatie.

Listeria komt in de verwerkingsomgeving, waar vocht en voedsel op oppervlakken zoals vloeren en afvoermengsels vermengen.

Hardware zoals cartwheels en werknemerslaarzen verplaatsen Listeria via een fabriek op contactvlakken zonder voedsel, en spat en indirect contact met verontreinigde oppervlakken leiden tot vervuiling van oppervlakken die in contact komen met voedsel.

Herinner mijn product? Je kan niet serieus zijn.

De meest voorkomende reactie van voedselondernemers en personeel als het gaat om een ​​herroeping is ongeloof. Blue Bell CEO, Paul Kruse, schreef onlangs: "Onze gehele geschiedenis heeft over het maken van het allerbeste en hoogste kwaliteit ijs gedaan en we zijn van plan dit probleem op te lossen. "

De eigenaar van Snoqualmie Gourmet Ice Cream vertelde Food Safety News," Het kwam als een schok voor ons allemaal. "

Geen bedrijf wil ooit herroepen, en toch gebeurt het. Hoe kunnen deze bedrijven niet weten dat Listeria in hun fabriek was?

De realiteit is dat er niets moet worden gebroken, er moet iets misgaan. Voor veel voedselbedrijven is het investeren in voedselveiligheid een vorm van merkbescherming.Maar als er geen sprake is van voedselgedraagde ziekte of het bedrijf geen etiket claims in verband met allergenen maakt, zien sommige bedrijfseigenaars het punt om te investeren in het ontwikkelen en onderhouden van een voedselveiligheidsplan gewoon niet.

Ik heb veel managers ontmoet die ervoor kiezen om de afwezigheid van gegevens te gebruiken om hun praktijken als veilig te valideren.

Een manager van de voorbereidende levensmiddelenafdeling in een supermarkt vertelde me: "We hebben nog niet iemand vermoord, dus we doen iets goed. " Waargebeurd verhaal. Een andere plant manager vertelde me: "Mijn ouders eten het altijd en ze gaan prima. "

Het zou een leugen zijn om te zeggen dat deze voedselbedrijven en plantbeheerders zich niet zorgen maken over voedselveiligheid.

Ze geven om. Ze zijn gewoon niet overtuigd dat ze meer moeten doen en veel van hen hebben de training niet beter om te weten. Bovendien maken lage marges en seizoensproductiviteit het uitdagend om grote begrotingsbeslissingen te nemen die niet-inkomsten genererende activiteiten ondersteunen tot het te laat is. e, een herroeping

Doorgaan> Lees wat er in de veilige voedselproductie is en waarom het investeren in luchtdichte sanitaire processen cruciaal is voor voedselfabrikanten.

Over de gast Auteur: Michael Kalish en zijn broer Charlie hebben hun adviesbureaus voor voedselveiligheid in 2012 opgericht met de bedoeling om voedselveiligheid toegankelijk en betaalbaar te maken voor kleine en middelgrote levensmiddelenbedrijven. Ze gebruiken team-gebaseerde strategieën en betaalbare technologieën om de obstakels te elimineren die HACCP-ontwikkeling, implementatie en onderhoud zo hard en tijdrovend gemaakt hebben.

Zie pagina 1 voor de achterverhaal over alle ijssignalen als gevolg van Listeria.

Wat maakt voedselveiligheid zo duur?

Het testen is duur.

• De FDA heeft het minimale aantal testplaatsen aanbevolen voor een listeria-plan van een kleine verwerker van kleine voedingsmiddelen, 40 watten per maand (5 voedingscontact oppervlak en 5 contactpersoneel per week). Elke swab kost ongeveer $ 35 per stuk. Uitgaande van het feit dat er geen positieve resultaten zijn gevonden die verdere tests zouden opleveren, zou de jaarlijkse kosten van milieutesten $ 16, 800.00 zijn. Met positieve resultaten kunnen de kosten van milieutesten gemakkelijk verdrievoudigen.
• Willekeurige testen van producten en ingrediënten zijn duur en onbetrouwbaar.

Training is ook duur.

• Formele voedselveiligheidsopleiding voor personeel is duur en biedt zelden bedrijven effectieve tools, vaardigheden en ondersteuning om een ​​team te bouwen dat een lean en responsief voedselveiligheidssysteem kan ontwikkelen en implementeren.
• Lage lonen en een hoge omzetgraad maken het moeilijk om een ​​team te behouden.
• Ontwikkeling van voedselveiligheidsprogramma's kan zeer duur zijn.
• De meeste oplossingen daarbuiten zijn gebaseerd op dure software systemen die zijn ontworpen voor grote bedrijven. Deze kunnen kosten meer dan $ 8.000 in terugkerende jaarlijkse kosten.
• Handmatig ontwikkelde voedselveiligheidssystemen kunnen zeer belastbaar zijn om te produceren en te onderhouden.
• De meeste werknemers van het voedselbedrijf zijn niet technisch vaardig en kunnen dus niet betalen voor betaalbare technologieën.

De toekomst van ijs en voedselveiligheid

Met deze herinneringen zal de ijssector in de rest van de voedingsindustrie moeten aansluiten bij de herziening van traditionele kwaliteitsborgingssystemen.

Het is tijd dat ijsplanten periodiek hun sanitaire programma's effectief valideren, hun omgeving activeren voor indicaties van slechte hygiëne, en investeren in opleiding (en behoud van) gekwalificeerde teams van werknemers.

Het goede nieuws is dat deze overgang naar het ontwikkelen van een voedselveiligheidsplan niet duur moet zijn.

Bij voedselveiligheidsgidsen is onze sleutel tot het economisch ontwikkelen van voedselveiligheidsontwikkeling:

1. Creëer realistische mijlpalen in het kader van een grotere routekaart voor voedselveiligheid
2. Personeel voorzien van technologische training om de communicatie over de afdelingen te verbeteren en bewust te maken van problemen die van invloed zijn op soortgelijke planten
3. Een plan voor het beheren van positieve (en negatieve) milieutestresultaten

In een persbericht over het ijsmachine verklaarde Blue Bell dat ze het volgende zouden doen:

• Het uitbreiden van ons alweer robuust systeem dagelijks schoonmaken en saniteren van apparatuur
• Het uitbreiden van ons systeem van swabbing en het testen van onze plantomgeving met 800 procent om meer oppervlakken op te nemen
• Steekproeven dagelijks naar een toonaangevend microbiologielaboratorium voor het testen
• Extra training van de werknemers

Dit is een geweldig teken. Bijna zo goed als stronkjes.

Over de Gast Auteur: Michael Kalish en zijn broer Charlie hebben hun adviesbureaus voor voedselveiligheid in 2012 opgericht met als ambitie om voedselveiligheid toegankelijk en betaalbaar te maken voor kleine en middelgrote levensmiddelenbedrijven. Ze gebruiken team-gebaseerde strategieën en betaalbare technologieën om de obstakels te elimineren die HACCP-ontwikkeling, implementatie en onderhoud zo erg moeilijk en tijdrovend maakte.