Elektrische Coöperaties Vs. Commercial Utilities

De eerste succesvolle consumentencoöperatie werd in 1844 in het Verenigd Koninkrijk opgericht door een groep arbeiders die geen hoge prijzen voor minderwaardig kwaliteitsvoedsel bij een bedrijfswinkel wilden betalen. Zij hebben hun geld samengevoegd en hebben uiteindelijk voedsellijmjes in bulk gekocht, en ze verkocht aan leden-eigenaren tegen lage prijzen.

Elektrische coöperaties van vandaag in het platteland van Amerika werken op een vergelijkbare manier. Zij zijn belastingvrijgestelde non-profitbedrijven die zijn opgericht en eigendom zijn van de consumenten die profiteren van de aangeboden diensten.

Het was tijd en veel hulp van de federale overheid om het coöperatieve model te laten aanpassen, zodat landelijke Amerikanen elektriciteit in hun huizen en bedrijven zouden kunnen hebben.

Geschiedenis van landelijke elektrificatie

In het begin van de 20ste eeuw was elektriciteit alleen beschikbaar in grotere steden en langs belangrijke transportroutes. Amerikanen die op boerderijen wonen gebruikte kerosine lantaarns en kaarsen voor licht, en houtkachels om maaltijden te koken en hun huizen te verwarmen.

In 1933 heeft de Tennessee Valley Authority Act het podium voor de elektrificatie van landelijk Amerika ingesteld. De TVA-wet zorgde ervoor dat elektrische transmissielijnen op plattelandsgebieden werden gebouwd. Op dat moment had slechts ongeveer een op de 10 landelijke huizen elektriciteit. Twee jaar later in 1935 gaf president Franklin D. Roosevelt een uitvoerend bevel uit, waarin de Landelijke Elektrificatieregeling (REA) werd opgericht en de oprichting van landelijke elektrische coöperaties werd toegestaan.

Het volgende jaar financierde het agentschap leningen voor het bouwen van elektriciteitssystemen in onderbediende landelijke gebieden over de hele natie. Nieuw gevormde elektrische coöperaties lenen het grootste deel van het geld. Binnen een decennium na het einde van de Tweede Wereldoorlog had ongeveer 90 procent van de Amerikaanse boerderijen een elektrische dienst. Nu doen bijna iedereen.

De REA, opgericht als een onafhankelijk federaal agentschap, werd onderdeel van het ministerie van Landbouw van de Verenigde Staten en veranderde zijn naam in de Rural Utilities Service. De dienst biedt nog steeds leningen aan elektrische coöperaties. De National Cooperative Finance Corporation en CoBank ACB maken ook leningen aan coöperaties.

De verschillen tussen coöperaties en elektriciteitsapparatuur

Er zijn veel verschillen tussen elektrische coöperaties en commerciële voorzieningen.

• Coöperaties hebben leden-eigenaren, niet alleen klanten. De leden van de coöperatie zijn ook haar klanten.
• Coöperaties volgen een democratisch proces, niet bestuursbestuur. Elk lid kan stemmen en heeft recht om deel te nemen aan het beleidsvormingsproces. Zij kiezen ook lokale bestuursleden. Met commerciële nutsbedrijven hebben alleen aandeelhouders er sprake van in het runnen van het bedrijf.Alle leden van coöperaties kunnen deelnemen aan het vormen van beleid en het beïnvloeden van het bedrijf.
• Coöperaties richten zich op dienstverlening, geen winst. Elektrische coöperaties brengen elektriciteit naar plattelandsgebieden door omdat winstgevende elektriciteitsbedrijven onwillig zijn om gebieden te bedienen waar klanten mijl uit elkaar kunnen zijn. In steden en steden waar huizen en bedrijven dicht bij elkaar zijn, maken energiebedrijven meer geld per lijnmijl. Hoewel coöperaties niet negeren op de noodzaak om een ​​redelijke winst te maken, richten ze zich op klanten omdat de organisaties bestaan ​​om service te verlenen.
• Leden nemen financieel deel. Beleggers in commerciële bedrijven zetten hun geld in het werk en verwachten dat bedrijfsgroei een rendement oplevert. Wanneer coöperaties een marge produceren - omzet die de kosten van dienstverlening overschrijdt - het is gereserveerd als kapitaalkredieten. De reserves worden gebruikt om de infrastructuur en de faciliteiten van de coöperatie te bouwen en te onderhouden en om andere dienstbehoeften te voorzien. Elk lid krijgt een bedrag van de hoofdkredieten toegewezen op basis van hoeveel elektriciteit het lid verbruikt. Deze consumptie heet "patronage". Wanneer de raad het passend acht, kan een deel van de kapitaalkredieten aan de leden worden betaald volgens de statuten van de vennootschap. Beleggers kopen aandelen in bedrijven op basis van hun financiële vermogen en persoonlijke discretie. Maar leden van een coöperatie zijn meestal verplicht om eerst te investeren door een registratievergoeding te betalen, en dan continu kapitaal te geven door te verbruiken en te betalen voor elektriciteit.
• Coöperaties kunnen vrijgesteld zijn van federale belasting. Om de belastingvrijstelling te blijven, moeten de elektriciteitscoöperaties 85 procent van hun inkomsten van ledenklanten verzamelen voor het leveren van diensten.