De geschiedenis van de criminologie - Ouden naar de Renaissance

Zolang er mensen zijn geweest, is er sprake van misdaad. Criminologie als discipline is de studie van misdaad en het criminele element, de oorzaken ervan en de onderdrukking en preventie ervan. De geschiedenis van de criminologie is in veel opzichten de geschiedenis van de mensheid.

Zoals de menselijke samenleving zich in de loop van duizenden jaren heeft ontwikkeld, zo heeft ook ons ​​begrip van de oorzaken van de misdaad en de reacties van de samenleving daarop. Zoals vaak het geval is, vindt de geschiedenis van de moderne criminologie zijn wortels in de oudheid.

Oude opvattingen over misdaad en straffen

Door de geschiedenis heen hebben mensen misdaden gepleegd tegen elkaar. In de oudheid was de algemene reactie er een van wraak; het slachtoffer of de familie van het slachtoffer zou een passende reactie op de misdaad tegen hen geven.

Vaak waren deze responsen niet gemeten of proportioneel. Als gevolg hiervan zou de oorspronkelijke crimineel vaak zelf ervaren dat hij het slachtoffer was geworden door acties tegen hem of haar die volgens hen niet overeenkwamen met de gepleegde misdaad. Bloedwraak ontwikkelde zich vaak die soms generaties lang kon duren.

De eerste wetten en codes

Hoewel misdaad zeker een probleem is voor alle samenlevingen, vormde de reactie op misdaden in vroege samenlevingen hun eigen problemen. Wetten die duidelijk omschreven misdaden en overeenkomstige straffen werden vastgesteld om zowel de misdaad te onderdrukken als om een ​​einde te maken aan de bloedwraak die resulteerde in de wraak van de slachtoffers.

Deze vroege pogingen zorgden er nog steeds voor dat het slachtoffer van een misdaad de straf kon uitvaardigen, maar wilden duidelijk maken dat een reactie op een bepaalde misdaad gelijk moet zijn aan de ernst van de misdaad zelf. De Code van Hammurabi is een van de vroegste en misschien wel de bekendste pogingen om een ​​vaste strafschaal voor misdaden vast te stellen.

De principes uiteengezet in de code kunnen het beste worden omschreven als de "wet van vergelding. "

Religie en misdaad

In de westerse cultuur werden veel van de vroege ideeën over misdaad en straf bewaard in het Oude Testament van de Bijbel. Het concept wordt het gemakkelijkst herkend als de uitdrukking "oog om oog". In de vroege samenleving werd criminaliteit, net als de meeste andere dingen, bekeken in de context van religie. Criminele handelingen beledigden de goden of God. Het was in deze context dat wraakacties gerechtvaardigd waren, als een middel om de goden te sussen voor de belediging die hen door de misdaad werd aangedaan.

Vroege wijsbegeerte en misdaad

Een groot deel van ons moderne begrip van de relatie tussen misdaad en straf kan herleid worden tot de geschriften van de Griekse filosofen Plato en Aristoteles, hoewel het voor veel van hun concepten meer dan een millennium zou duren om wortel schieten.<> Plato was een van de eersten om te theoretiseren dat misdaad vaak het gevolg was van een slechte opleiding en dat straffen voor misdaden moeten worden beoordeeld op basis van hun schuldgraad, rekening houdend met de mogelijkheid van verzachtende omstandigheden.

Aristoteles ontwikkelde het idee dat reacties op criminaliteit moeten proberen toekomstige handelingen te voorkomen, zowel door de crimineel als door anderen die geneigd zijn om andere misdaden te begaan.

Het meest in het bijzonder, dat straf voor misdaad als afschrikmiddel voor anderen zou moeten dienen.

Seculier recht en samenleving

De eerste maatschappij die een uitgebreide wetboek ontwikkelde, inclusief strafcodes, was de Romeinse Republiek. De Romeinen worden algemeen beschouwd als de ware voorlopers van het moderne rechtssysteem en hun invloeden zijn nog steeds zichtbaar, omdat de Latijnse taal in veel van de juridische terminologie wordt bewaard.

Rome nam een ​​meer seculier beeld van de misdaad en zag criminele handelingen als een belediging van de samenleving in tegenstelling tot de goden. Daarom nam het de rol aan van het bepalen en leveren van straf als een regeringsfunctie, als een middel om een ​​geordende samenleving te handhaven.

Misdaad en straffen in de Middeleeuwen

De introductie en verspreiding van het christendom in het westen bracht een terugkeer naar een religieus verband tussen misdaad en straf teweeg.

Met het verval van het Romeinse rijk leidde een gebrek aan een sterke centrale autoriteit tot een stap terug in de houding tegenover criminaliteit.

Strafbare feiten begonnen te worden beschouwd als werken en invloeden van de duivel of Satan. Misdaden werden gelijkgesteld met zonden.

In tegenstelling tot de oudheid, waar vaak straffen werden uitgevoerd om de goden te sussen, werden straffen nu uitgevoerd in de context van 'Gods werk doen'. Harde straffen waren bedoeld om de misdadiger van de zonde te zuiveren en hen te bevrijden van de invloed van de duivel.

Grondslagen voor de moderne kijk op criminaliteit

Tegelijkertijd introduceerde het christendom de verdiensten van vergeving en mededogen, en begonnen de opvattingen over misdaad en straf te evolueren. De rooms-katholieke theoloog Thomas van Aquino gaf deze noties het beste weer in zijn verhandeling "Summa Theologica. '

Er werd geloofd dat God een' natuurwet 'had ingesteld, en misdaden werden geacht de natuurlijke wet te overtreden, wat betekende dat iemand die een misdaad had begaan ook een daad had gedaan die zich van God scheidde.

Het begon duidelijk te worden dat misdaden niet alleen het slachtoffer maar ook de crimineel pijn doen. Criminelen, die het verdienen om gestraft te worden, moesten ook medelijden hebben, omdat ze zich buiten de genade van God hadden geplaatst.

Hoewel deze ideeën waren afgeleid van religieuze studies, prevaleren deze concepten vandaag in onze seculiere opvattingen over misdaad en straf.

Ga voor meer informatie over de geschiedenis van de criminologie naar "A History of Modern Criminology."