Historische toepassingen van antimoonmetalen

In tegenstelling tot veel kleine metalen is antimoon al millennia gebruikt door mensen.

Antimoongeschiedenis

Vroege Egyptenaren hebben ongeveer 5000 jaar geleden vormen van antimoon in cosmetica en medicijnen gebruikt. Antieke Griekse artsen voorgeschreven antimoonpoeders voor de behandeling van huidstoornissen, en tijdens de middeleeuwen was antimoon van belang voor de alchemist die het element een eigen symbool gaf. Er is zelfs gesuggereerd dat de dood van Mozart in 1791 het gevolg was van een overdreven consumptie van antimoongebaseerde medicijnen.

Volgens sommige van de eerste metallurgieboeken die in Europa werden gepubliceerd, waren de chemische methoden voor het isoleren van antimoonmetalen waarschijnlijk meer dan 600 jaar geleden door Italiaanse chemici bekend.

Een van de vroegste metallische toepassingen van antimoon kwam in het midden van de 15e eeuw, toen het werd toegevoegd als een verhardingsmiddel in gietmetaal drukwerk gebruikt door Johannes Gutenberg's eerste drukpersen.

In de 1500s werd naar verluidt antimoon toegevoegd aan legeringen die gebruikt werden om kerkbellen te produceren, omdat het een aangename toon resulteerde in het slaan.

In het midden van de 17e eeuw werd antimoon eerst toegevoegd als een verhardingsmiddel voor tin (een legering van lood en tin). Britannia metal, een legering die vergelijkbaar is met tin, die bestaat uit tin, antimoon en koper, werd kort daarna ontwikkeld, eerst omstreeks 1770 in Sheffield, Engeland geproduceerd.

Meer smeedbaar dan tin, die in vorm moest worden gegoten, was Britannia metaal de voorkeur omdat het in lakens kon worden gerold, gesneden en zelfs gelaten.

Britannia metal, dat nog steeds gebruikt wordt tot deze dag, werd aanvankelijk gebruikt om theepotten, mokken, kandelaars en urnen te maken.

Omstreeks 1824 werd een metallurgist genaamd Isaac Babbitt de eerste Amerikaanse producent van tafelgerei gemaakt van Britannia metal. Maar zijn grootste bijdrage aan de ontwikkeling van antimoonlegeringen kwam pas tot 15 jaar later, toen hij met legeringen begon te experimenteren om wrijving in stoommotoren te verminderen.

In 1939 creëerde Babbitt een legering bestaande uit 4 delen koper, 8 delen antimoon en 24 delen tin, die later gewoon bekend zou zijn als Babbitt (of Babbitt metaal).

In 1784 ontwikkelde Britse generaal Henry Shrapnel een loodlegering die 10-13 procent antimoon bevat, die in sferische kogels kon worden gevormd en in 1784 in artilleriehallen gebruikt werd. Als gevolg van het aannemen van Shrapnel's technologie van de Britse militairen in de 19e eeuw , de antimoon werd een strategisch oorlogsmetaal. 'Shrapnel' (de munitie) werd veel gebruikt tijdens de Eerste Wereldoorlog, waardoor de wereldwijde productie van antimoon meer dan verdubbeld werd tot een piek van 82.000 ton in 1916.

Na de oorlog heeft de automobielindustrie in de VS gestimuleerd nieuwe vraag naar antimoonproducten door het gebruik van loodbatterijen waar het gelegeerd is met lood om het roosterplaatmateriaal te verharden.Lood-zuur batterijen blijven het grootste eindgebruik voor metallisch antimoon.

Andere historische antimoongebruiken

In de vroege jaren 1930 gaf de gemeentelijke regering in Guizhou-provincie, zonder goud, zilver of ander edelmetaal, munten uit antimoonleiderlegeringen. Een half miljoen munten werden naar verluidt gegoten, maar zacht en gevoelig voor verslechtering (om niet te vergeten, giftig), de antimoonmuntstukken kwamen er niet op.

Bronnen

Pewterbank. com. Britannia Metal is Tin .
URL: // www. pewterbank. com / html / britannia_metal. html
Wikipedia. Babbitt (metaal) .
URL: // nl. wikipedia. org / wiki / Babbitt_ (legering)
Hull, Charles. Pewter . Shire Publicaties (1992).
Butterman, WC en JF Carlin Jr. USGS. Mineraal Commodity Profile: Antimoon . 2004.
URL: // pubs. USGS. gov / of / 2003 / of03-019 / of03-019. pdf