Eurozone schuldencrisis: oorzaken, gevolgen en gevolgen

De schuldencrisis van de eurozone was in 2011 de grootste bedreiging ter wereld. Dat is volgens de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling. Dingen kwamen er in 2012 nog erger. De crisis begon in 2009 toen de wereld de eerste keer realiseerde dat Griekenland de schuld zou kunnen verzetten. In drie jaar is het geëxpandeerd in het potentieel voor de overheidsschuldenwaarden van Portugal, Italië, Ierland en Spanje. De Europese Unie, onder leiding van Duitsland en Frankrijk, worstelde deze leden te ondersteunen.

Zij begonnen bailouts van de Europese Centrale Bank en het Internationaal Monetair Fonds. Deze maatregelen houden niet veel van de levensvatbaarheid van de euro zelf.

Hoe de krisis van de eurozone je beïnvloedt

Als die landen zouden hebben gewerkt, zou het slechter zijn geweest dan de financiële crisis in 2008. Banken, de voornaamste houders van de soevereine schulden, zouden grote verliezen opleveren. Kleiner banken zouden ineengestort hebben. In paniek zouden ze op elkaar lenen. Het Libor-tarief zou in 2008 schieten zoals het deed in 2008.

De ECB had veel overheidsschuld. Standaard zou zijn toekomst in gevaar hebben gebracht. Het bedreigde het overleven van de EU zelf. Ongecontroleerde staatsschuldenstandaarden kunnen een recessie of zelfs een wereldwijde depressie veroorzaken.

Het zou slechter kunnen zijn dan de schuldencrisis in 1998. Als Rusland mislukt, hebben ook andere opkomende markten landen gedaan. Het IMF stapte in. Het werd ondersteund door de macht van de Europese landen en de Verenigde Staten.

Deze keer zijn het niet de opkomende markten, maar de ontwikkelde markten die in gevaar zijn voor de wanbetaling. Duitsland, Frankrijk en de Verenigde Staten, de belangrijkste backers van het IMF, zijn zelf zeer dankbaar. Er zou weinig politieke eetlust zijn om aan die schuld toe te voegen om de enorme bailouts die nodig zijn te financieren.

Wat was de oplossing?

In mei 2012 ontwikkelde de Duitse kanselier Angela Merkel een zevenpuntsplan.

Het ging tegen de nieuwverkozen Franse president Francois Hollande's voorstel om euro's te creëren. Hij wilde ook bezuinigingsmaatregelen terugzetten en meer economische stimulans creëren. Merkel's plan zou:

1. Launch quick-start programma's om business startups te helpen.
2. Ontspan bescherming tegen onrechtmatig ontslag.
3. Introduceer "minijobs" met lagere belastingen.
4. Combineer leerlingen met beroepsonderwijs gericht op jeugdwerkloosheid.
5. Maak speciale fondsen en belastingvoordelen om staatsbedrijven te privatiseren.
6. Bepaal speciale economische zones zoals die in China.
7. Beleggen in hernieuwbare energie.

Merkel vond dit gewerkt om Oost-Duitsland te integreren. Ze zag hoe bezuinigingsmaatregelen het concurrentievermogen van de gehele eurozone zouden kunnen versterken.

De zevenpuntsinstallatie volgde op 8 december 2011 een intergouvernementeel verdrag goedgekeurd.De EU-leiders hebben afgesproken om een ​​fiscale eenheid te creëren die evenredig is aan de Monetaire Unie die al bestaat. Het verdrag heeft drie dingen gedaan. Ten eerste handhaaft het de begrotingsbeperkingen van het Verdrag van Maastricht. Ten tweede, het heeft de kredietverstrekkers gerustgesteld dat de EU achter de staatsschuld van de leden zou staan. Ten derde heeft het de EU toegestaan ​​om als een geïntegreerde eenheid te fungeren. Specifiek zou het verdrag vijf wijzigingen creëren:

1. De landen van het eurogebied zouden juridisch een budgettaire kracht geven aan gecentraliseerde EU-controle.
2. Leden die de 3% -decapaciteitsgraad hebben overschreden zouden financiële sancties zouden hebben. Eventuele plannen om de overheidsschuld uit te geven moeten vooraf worden gerapporteerd.
3. De Europese financiële stabiliteitsfaciliteit werd vervangen door een permanent bailoutfonds. Het Europees stabiliteitsmechanisme is in juli 2012 van kracht. Het vaste fonds verzekerde kredietverstrekkers dat de EU achter zijn leden zou staan. Dat verlaagde het risico op wanbetaling.
4. Stemregels in het ESM zouden toelaten dat noodbeslissingen worden goedgekeurd met een 85 procent gekwalificeerde meerderheid. Hierdoor kan de EU sneller handelen.
5. Eurozone landen zouden nog eens 200 miljard euro aan het IMF uit hun centrale banken lenen.

In mei 2010 volgde een bailout. EU-leiders beloofden 720 miljard euro of 928 miljard dollar om te voorkomen dat de schuldencrisis een andere Wall Street-flitsongeluk veroorzaakte.

De bailout herstelde het vertrouwen in de euro, die tegen een 14 maanden laag tegen de dollar ging.

De Verenigde Staten en China hebben ingegrepen nadat de ECB zei dat het Griekenland niet zou redden. LIBOR steeg toen banken net zoals in 2008 begonnen te panikken. Alleen deze keer vermeden banken elkaar's giftige Griekenland-schuld in plaats van hypothecaire effecten.

Wat zijn de gevolgen?

In de eerste plaats hebben het Verenigd Koninkrijk en een aantal andere EU-landen die geen deel uitmaken van de eurozone bij het verdrag van Merkel gebarsten. Zij waren bezorgd dat het verdrag zou leiden tot een "tweetalige" EU. Eurozone-landen kunnen alleen voor hun leden preferentiële verdragen oprichten. Zij zouden EU-landen uitsluiten die de euro niet hebben.

Ten tweede moeten de landen van de eurozone overeenkomen met bezuinigingen in de uitgaven. Dit kan hun economische groei vertragen, zoals in Griekenland. Deze bezuinigingsmaatregelen zijn politiek ongewild. Kiesers zouden nieuwe leiders kunnen brengen die de eurozone of de EU zelf kunnen verlaten.

Ten derde wordt een nieuwe financieringsvorm, de Eurobond, beschikbaar. Het ESM zou worden gefinancierd met 700 miljard euro in euro obligaties. Deze zijn volledig gegarandeerd door de landen van de eurozone. Net als de Amerikaanse Treasurys kunnen deze obligaties worden gekocht en verkocht op een secundaire markt. Door te concurreren met Treasurys kunnen de eurobonds leiden tot hogere rentetarieven in de Verenigde Staten. (Bron: "Zal New Deal de problemen van Europa oplossen?" CNN, 9 december 2011.)

Wat is er bij Stake?

Beleggingsbureaus zoals Standard & Poor's en Moody's wilden dat de ECB alle schulden van alle eurozone-leden opstijgt en waarborgt. Maar de EU-leider, Duitsland, verzette zich tegen een dergelijke beweging zonder verzekeringen. Het vereiste debiteurlanden om de nodige maatregelen te treffen om hun fiscale huizen in orde te brengen.Duitsland wil geen blanco eurocontrole schrijven om beleggers te geruststellen. Duitse kiezers zouden niet te gelukkig zijn om hogere belastingen te betalen om de borgtocht te financieren. Duitsland is ook paranoïd over potentiële inflatie. De mensen herinneren zich al te goed aan de hyperinflatie van de jaren twintig.

Investeerders hebben zich zorgen gemaakt over bezuinigingsmaatregelen die een economische opleving zullen hebben. Debiteurlanden hebben die groei nodig om hun schulden te betalen. De bezuinigingsmaatregelen zijn op lange termijn nodig, maar op korte termijn schadelijk. (Bron: "S & P zegt dat de eurozone nog een schok nodig heeft," Reuters, 12 december 2011. "Euro Crisis Pits Duitsland en Amerika in Tactical Fight", CNBC, 12 december 2011.)

Oorzaken

waren geen straffen voor landen die de schuldquote hebben overtreden. Deze ratio's werden vastgesteld door de Maastrichtse criteria van de EU. Waarom niet? Frankrijk en Duitsland besteden ook boven de limiet. Zij zouden hypocriet zijn om anderen te sanctioneren totdat ze hun eigen huizen in orde hebben. Er waren geen tanden in sancties behalve uitzetting uit de eurozone. Die harde straf die de kracht van de euro zelf zou verzwakken. De EU wilde de macht van de euro versterken. Dat legde druk op EU-leden niet in de eurozone. Zij omvatten het Verenigd Koninkrijk, Denemarken en Zweden om het aan te nemen. (Bron: "Griekenland sluit aan bij de eurozone," BBC News, 1 januari 2001. "Griekenland om mee te doen aan Euro," 1 juni 2000.)

Ten tweede, landen van de eurozone profiteren van de macht van de euro. Zij hebben genoten van de lage rentetarieven en het verhoogde investeringsvermogen. Het grootste deel van deze kapitaalstroom was van Duitsland en Frankrijk naar de zuidelijke landen. Deze verhoogde liquiditeit verhoogde lonen en prijzen. Dat maakte hun export minder concurrerend. Landen die de euro gebruiken, kunnen niet doen wat de meeste landen doen om de inflatie te koelen. Ze konden de rentetarieven niet verhogen of minder valuta afdrukken. Tijdens de recessie vielen de fiscale inkomsten af. Tegelijkertijd stegen de overheidsuitgaven voor werkloosheid en andere uitkeringen. (Bron: "Killing the Euro", Paul Krugman, New York Times, 1 december 2011).

Ten derde, verminderde maatregelen om de economische groei te vertragen door te restrictief te zijn. Zo zei de OESO dat bezuinigingsmaatregelen Griekenland concurrerender zouden maken. Het moest zijn beheersing en rapportage van de overheidsfinanciën verbeteren. Het was gezond om de bezuinigingen te verhogen op pensioenen en lonen van overheidspensioenen. Het was een goede economische praktijk om zijn handelsbelemmeringen te verlagen. Als gevolg hiervan steeg de export. De OESO zei dat Griekenland nodig had om belastingdoders te voorkomen. Het heeft de verkoop van staatsbedrijven aanbevolen om fondsen te innen. (Bron: "Economisch Enquête Griekenland," OECD, 2011.)

In ruil voor bezuinigingsmaatregelen werd de schuld van Griekenland in de helft gesneden. Maar deze maatregelen vertragen ook de Griekse economie. Zij hebben de werkloosheid verhoogd, de uitgaven van de consument verminderd, en het kapitaal dat nodig was voor de kredietverlening. Griekse kiezers waren vol met de recessie. Ze sloegen de Griekse regering af door een gelijke hoeveelheid stemmen te geven aan de "nee bezuiniging" Syriza partij. Een andere verkiezing vond plaats op 17 juni, die Syriza nauwelijks versloeg.In plaats van de eurozone te verlaten, werkte de nieuwe overheid om met bezuiniging verder te gaan. Voor meer, zie de schuldencrisis van Griekenland.