Lessen over sentimentaliteit van Eudora Welty

Het probleem van emotie overbrengen zonder dat ze in sentimentaliteit verloopt, confronteert de meeste schrijvers op een bepaald moment in hun loopbaan en heel vaak in de beginstadia. Hoewel het de moeite waard is om Chekhov te vermelden op het onderwerp: "Als je je lezer wilt verplaatsen, schrijf je kouder." Eudora Welty heeft ook veel te onderwijzen, met name in haar Pulitzer-prijswinnende roman The Optimist's Daughter.

- 9 ->

Plot Samenvatting

In Welty's Inheems Deep South, De Optimist's Daughter vertelt het verhaal van Laurel McKelva Hand zoals ze komt tot termen met verlies: het meest direct met het verlies van haar vader, maar ook met de verre verliezen van haar moeder en haar man.

De roman wordt geopend in New Orleans, waar Laurel van Chicago naar haar huis heeft gereisd om bij haar vader, rechter McKelva, te zijn die de behandeling van een gescheurd retina heeft gezocht. Laurel's stiefmoeder, Fay, een vrouw een paar jaar jonger dan Laurel, woont ook bij haar vader.

In de loop van de roman houdt Laurel niet alleen de dood van haar vader maar ook de vernedering van het feit dat Fay, een egoïstische en oppervlakkige vrouw, haar in haar familiehuis vervangt. (Fay's eerste reactie op het verhoor van de voorwaarde van rechter McKelva was: "Ik zie niet waarom dit gebeurde met

mij [8]). De roman volgt Laurel, aangezien ze met deze verliezen overeenkomt alvorens terug te keren naar haar leven in Chicago. Wat kunnen we leren van de gezelligheid over de sentimentaliteit?

Zoals zelfs deze korte samenvatting toont, heeft Welty een aantal gewichtige en emotionele materialen in " De Optimist's Daughter. "Ondanks dit feit slaagt ze erin om de sentimentaliteit te vermijden, terwijl ze een emotioneel complex karakter creëert en de lezer naar een hoog opgezette climax leidt.

Ze slaagt erin om via haar structuur en pacing controle uit te oefenen en te vertrouwen op actie en figuratieve taal om de emoties van Laurel te tonen.

Focus op structuur en pacing

Poëzie biedt veel voorbeelden van schrijvers die structuur gebruiken of vormen om de slechtste impulsen die verband houden met emotioneel onderwerp te herstellen. Bisschop koos een zeer gestructureerde vorm, de sesti Na, voor haar meest confessionele gedicht, 'One Art.' Hoewel romanschrijvers niet over hun gemaakte vormen beschikken om hen te helpen privileges over emotie te creëren, kunnen ze toch een structuur creëren voor hun roman, zoals Welty doet.

Voor "De Optimist's Daughter," leent Welty de driedelige structuur van een toneelstuk. In het eerste deel geeft ze ons de ziekte en de dood van Judge McKelva; In de tweede keer keren Laurel en Fay naar Mount Salus, Mississippi, voor de begrafenis; en in de derde confronteert Laurel het verleden en verzoenen zich daarbij. In de eerste twee secties houdt Welty strikt aan de oude maxim, 'Toon, vertel het niet."We zijn zelden in het hoofd van Laurel, maar voelen haar emoties door middel van figuurlijke taal en actie. Alleen in de derde sectie laat Welty ons meer intieme gedachten van Laurel horen.

Naast het gebruik van de structuur, controleert Welty ook de pacing van de roman nauwkeurig. Welty heeft geen vertrouwen in de gehele roman, waardoor Welty ons vertrouwen verdient. Bovendien zorgt de vroege controle ervoor dat Laurel uiteindelijk meer kracht krijgt. Omdat zowel haar als haar hoofdpersoon de controle door de meeste novellen behoudt, garandeert Welty dat we aandacht schenken als Laurel haar gevoelens in de laatste sectie van de roman geeft.

Laat het niet vertellen

Het is makkelijk om te zeggen: 'Toon, vertel het niet', maar hoe precies doet Welty geeft uitstekende voorbeelden van het gebruik van actie en figuurlijke taal om de emoties van een karakter te overdragen. Zo vroegtijdig beweert Fay haar recht over Laurel om te beslissen wat er met Judge McKelva's b gaat ody. De scène bevestigt ook het feit dat Fay het huis van de rechter nu zal overnemen, omdat hij is gestorven. Laurel heeft in principe alle rechten op haar kindertijd verloren. Ze drastisch de affrontatie en toont haar goede zuidelijke manieren, maar de actie van het toneel en een goed geplaatste symbool laat haar gevoelens open:

"Ik ben de heer Pitts, hoop dat je me herinnert," zei de zakenman, verscheen aan de andere kant van Laurel. "Wat wil je nu met je vader doen?" Toen ze niet gesproken had, ging hij verder: 'Mag we hem in onze kamer hebben? Of zou je hem liever in de woning willen rusten?'

"Mijn vader? Waarom, in zijn huis," zei Laurel, stamelen.

"In de residentie. Tot het uur van de dienstverlening." Zoals bij de eerste mevrouw McKelva, "zei de man.

"Ik ben mevrouw McKelva nu. Als je de ondernemer bent, doe je je zaken met mij," zei Fay.

Tish Bullock knipoogde bij Laurel. Het was een moment voordat ze zich herinnerde: dit was het automatische signaal van de bruidsmeisjes in momenten van acute vreugde of nood, om solidariteit te tonen.

Er was een diepe boom, zoals het rollen van een oceaangolf. De hysbakdeur was dicht geslagen.

Welty signaleert Laurel's nood door haar reactie op de ondernemer: ze aarzelt en ze stamt. Tish's knipoog bevestigt ons vermoeden dat het moment een onbelangrijk gevoel moet zijn voor Laurel ondanks haar reservering. Tenslotte introduceert Welty het symbool van de oceaan om in te gaan voor de onbetwiste emoties van Laurel. Nadat haar vader dood is, regelt Fay hem te begraven, niet naast Laurel's moeder, maar in het plot verste van haar, een in de buurt van een nieuwe snelweg. Tijdens het bekijken van het lichaam en de begrafenis blijft Laurel samengesteld. Welty signaleert nogmaals Laurels nood door alleen externe aanwijzingen. Zo wijst ze tweemaal op haar onvermogen om te registreren wat de minister zegt: 'Weer liet Laurel niet horen wat er uit zijn lippen kwam. Ze had wellicht zelfs de middelbare schoolband niet gehoord.' En opnieuw, in een moment van acute nood, verwijst Welty naar de oceaan, en wijst erop dat Laurel's verdriet deel uitmaakt van een groter menselijk verdriet: 'Geluiden van de snelweg die in haar oprollen met de opkomst en val van eeuwige oceaangolven.Ze waren zo verdovend als verdriet. "(50)

Als dit niet genoeg is om ons te verzekeren dat Laurel gevoel heeft, biedt Welty nog een paar tekens voordat ze de begraafplaats verlaat. Eerst is er de simulatie," Windschermen flitste in haar ogen als licht door tranen "(92). Laurel ziet haar vader's kok, Missouri, en" loopt in "haar armen. Welty lijkt echter niet op deze vertoning van emotie, maar verplaatst haar blik onmiddellijk naar een symbool van wedergeboorte en de belofte van de jeugd: 'In de nasleep van hun voetstappen vestigden de vogels weer. Op de grond waren ze starlings, alles op het waddle, met de gele lentebestanden duwen "(93).

Conclusie

Dit beeld verdedigt het laatste beeld van de roman, dat van de kinderen tot adel naar Laurel gaat.

De Optimist's Daughter

is uiteindelijk een hoopvolle roman die niet optimistisch valt, maar niet wanhoop. Het is echter op te merken dat Welty haar symbolen niet voor haar lezers uitspelt, maar vertrouwt hen te puzzelen ze zijn er op hun eigen uit. En misschien is dat de grootste les om weg te nemen van haar werk of om het werk dat met succes emotionele emoties vervoert en emotimiteit te vermijden. Vertel de actie en gebruik figuurlijke taal zoals je maar kan, en laat de lezer het werk doen. Scènes zullen hierdoor krachtiger zijn en uw lezer zal het gevoel verplaatst, eerder dan manipuleren.