Hoe zoutwaterafvoerputten het milieu beschermen

Het proces van olie- en gasproductie creëert "zout water", dat vanwege zijn hoge zoutgehalte, koolwaterstoffen en industriële verbindingen als een gevaarlijk afval wordt beschouwd. Hydraulisch breken van schaliegasputten produceert miljoenen gallons van dit zoute water, ook bekend als "geproduceerd water" of "olieveld pekel." Het water brengt olie en gas naar het aardoppervlak waar onzuiverheden chemisch worden verwijderd, resulterend in overgebleven vloeistof die vervolgens veilig moet worden weggegooid.

Bedrijven kunnen het water recyclen door het terug te injecteren in werkende reservoirs voor hergebruik bij het verzamelen van overgebleven olie of gas, of ze kunnen het weggooien bij een zoutwaterputplaats. Het plaatsen van deze hoge druk verwijderingslocaties kan een controversieel probleem zijn vanwege het potentieel voor grondwaterverontreiniging en kleine aardbevingen.

Afvoerput met zout waterput

De Environmental Protection Agency (EPA) beschrijft een zoutwaterafvoerput als "een geboorde, geboorde of aangedreven as waarvan de diepte groter is dan de grootste afmeting van het oppervlak; of, een gegraven gat waarvan de diepte groter is dan de grootste oppervlaktedimensie, of een verbeterd sinkhole, of een ondergronds vloeistofverdeelsysteem. " Veel gebruikt sinds de jaren 1930, zout water afvalbronnen bevatten het water, zodat het land of waterbronnen niet kan verontreinigen. Aanvankelijk werd het zoute water grotendeels weggegooid in oppervlaktewater, maar sinds de jaren vijftig in diepere putten gevangen.

Het zijn machtige forten die zijn ontworpen om het milieu te sparen voor de gevolgen van de productie van gas en olie, en elke staat legt zijn eigen voorschriften op aan de zoutwaterafvoerputten.

De EPA vereist dat putten die bedoeld zijn om zich te ontdoen van koolstofdioxide of andere gevaarlijke afvalstoffen opgebouwd zijn uit maar liefst drie lagen.

De eerste buitenlaag strekt zich zo diep in de grond uit als nodig is om het grondwater van het gebied te beschermen. Het is meestal gebouwd van stalen buizen en cement. Een andere laag bedekt de gehele put en een derde omsluit de injectie-inrichting. Dit drielaags systeem betekent dat alle drie de beschermende bedekkingen moeten worden doorbroken voordat verontreiniging van het omringende grondwater kan optreden. De EPA categoriseert alle zoutwaterafvoerputten in zes afzonderlijke klassen op basis van hun constructie en hun bedieningsfuncties.

Hoe zout water wordt afgevoerd

Zout water wordt doorgaans uit de bronnen gedreven in natuurlijke ondergrondse formaties die zijn verzegeld in ondoordringbaar gesteente om te voorkomen dat het zoute water naar de omliggende bodem en het grondwater ontsnapt. Deze formaties bevinden zich meestal diep onder de oppervlakte-bodemlaag en bestaan ​​uit kalksteen of zandsteen. Het Environmental Protection Agency houdt deze zoutwaterputlocaties nauwlettend in het oog en het is geen gemakkelijke taak.Meer dan 50.000 well-sites bestaan ​​alleen al in Texas.

Individuele staten en stammenregeringen kunnen "primacy" of het recht en de verantwoordelijkheid vragen om binnen hun rechtsgebieden regels af te dwingen als ze voldoen aan de federale UIC-vereisten. Met ingang van oktober 2015 hebben 33 staten en drie territoria zich gekwalificeerd voor primaat. De EPA regelt putten voor de afvoer van zout water via haar regionale kantoren in 10 andere staten en voor de meeste stammen, evenals het District of Columbia en twee Amerikaanse territoria.

Het deelt de verantwoordelijkheid voor handhaving met lokale agentschappen in zeven staten.

De Safe Water Drinking Act, aangenomen in 1974, vereist dat de EPA minimale federale vereisten handhaaft voor de praktijk van het verwijderen van zout water en regelmatig verslag uitbrengt aan het Congres.