Fiscaal beleid: definitie, typen, doelstellingen, hulpmiddelen

Definitie: Fiscaal beleid is de overheidsuitgaven en belastingen die van invloed zijn op de economie. Gekozen ambtenaren moeten afstemmen op het monetaire beleid om een ​​gezonde economische groei te creëren. Meestal niet. Waarom? Fiscaal beleid weerspiegelt de prioriteiten van individuele wetgevers. Ze richten zich op de behoeften van hun kiesdistricten. Deze lokale behoeften overstijgen nationale economische prioriteiten. Als gevolg hiervan wordt fel gedebatteerd over fiscaal beleid, of dit nu op federaal, staats-, provinciaal of gemeentelijk niveau is.

Typen Fiscaal beleid

Er zijn twee soorten fiscaal beleid. De eerste en meest gebruikte is expansion . Het stimuleert de economische groei. Het is het meest kritisch in de krimpfase van de bedrijfscyclus. Dat is wanneer kiezers schreeuwen om hulp van een recessie.

Hoe werkt het? De overheid besteedt meer, verlaagt belastingen of doet beide, als het kan. Het idee is om meer geld in de handen van de consument te stoppen, dus besteden ze meer. Die sprong begint de vraag, waardoor bedrijven blijven draaien en banen toevoegen. Politici discussiëren over wat beter werkt. Voorstanders van de aanbodeconomie geven de voorkeur aan belastingverlagingen. Ze zeggen dat het bedrijven vrijmaakt om meer werknemers in dienst te nemen om zakelijke ondernemingen te bereiken. Zie voor meer Belastingen creëren Jobs creëren?

Voorspellers van vraagzijde-economie zeggen dat extra uitgaven effectiever zijn dan belastingverlagingen. Voorbeelden zijn projecten voor openbare werken, werkloosheidsuitkeringen en voedselbonnen. Het geld gaat in de zakken van consumenten, die er helemaal voor gaan en de dingen kopen die bedrijven produceren.

Zie voor meer, Werkloosheid Oplossingen, Hoe uitgebreide werkloosheidsvoordelen de economie stimuleren en 14 manieren om banen te creëren.

Uitbreiding van het fiscale beleid is meestal niet mogelijk voor de staat en de lokale overheid. Dat komt omdat ze een mandaat hebben om een ​​gebalanceerd budget te behouden. Als ze tijdens de hausse geen overschot hebben gecreëerd, moeten ze de uitgaven verminderen om te voldoen aan lagere belastinginkomsten tijdens een recessie.

Dat maakt de weeën erger.

Gelukkig heeft de federale overheid dergelijke beperkingen niet, dus kan zij indien nodig expansief beleid gebruiken. Helaas betekent dit ook dat het Congres begrotingstekorten heeft gecreëerd, zelfs tijdens economische hoogconjunctuur. Dat is ondanks een nationaal schuldplafond. Als gevolg hiervan is de kritische schuldquote groter dan 100 procent.

Het tweede type, tegenstrijdig fiscaal beleid , wordt zelden gebruikt. Dat komt omdat het doel is om de economische groei te vertragen. Waarom zou je dat ooit willen doen? Eén reden alleen, en dat is om de inflatie uit te roeien. Dat komt omdat de langetermijnimpact van inflatie de levensstandaard evenveel kan schaden als een recessie.

De middelen voor een contrair fiscaal beleid worden omgekeerd gebruikt.De belastingen worden verhoogd en de uitgaven worden verlaagd. Je kunt je voorstellen hoe wild impopulair dit is onder de kiezers. Het wordt dus bijna nooit gebruikt. Gelukkig is een contrair monetair beleid effectief om inflatie te voorkomen.

Instrumenten voor het fiscaal beleid

Het eerste hulpmiddel is belastingheffing. Dat omvat inkomsten, meerwaarden uit beleggingen, onroerend goed, verkoop of zo ongeveer alles. Belastingen bieden de belangrijkste bron van inkomsten die de overheid financiert. Het nadeel van belastingen is dat alles of iedereen die wordt belast minder inkomsten heeft om aan zichzelf te besteden.

Dat maakt belastingen niet populair. Ontdek hoe het federale budget van de Verenigde Staten wordt gefinancierd in federale inkomsten en belastingen.

Het tweede hulpmiddel is overheidsuitgaven. Dat omvat subsidies, overdrachtsbetalingen inclusief welzijnsprogramma's, projecten voor openbare werken en overheidssalarissen. Degene die het geld ontvangt, heeft meer geld te besteden. Dat verhoogt de vraag en de economische groei.

De federale overheid verliest haar vermogen om discretionair fiscaal beleid te gebruiken. Elk jaar moet meer van het budget naar gemandateerde programma's gaan. Naarmate de bevolking vergrijst, stijgen de kosten van Medicare, Medicaid en de sociale zekerheid. Het wijzigen van het verplichte budget vereist een wet van het Congres en dat kost veel tijd. Een uitzondering was de ARRA, of Economic Stimulus Act, die het Congres snel heeft aangenomen. Dat komt omdat wetgevers wisten dat ze de ergste recessie sinds de Grote Depressie moeten stoppen.

Fiscaal beleid versus monetair beleid

Monetair beleid is wanneer een nationale centrale bank de geldhoeveelheid wijzigt. Het verhoogt het met een expansief monetair beleid en vermindert het met een contrair monetair beleid. Het heeft veel tools die het kan gebruiken, maar het is vooral afhankelijk van het verhogen of verlagen van de fed funds rate. Deze benchmarktarieven begeleiden dan alle andere rentetarieven. Als de rentetarieven hoog zijn, de geldleveringscontracten afkoelen, de economie afkoelt en inflatie wordt voorkomen. Wanneer de rente laag is, wordt de geldhoeveelheid groter, de economie warmer en wordt een recessie meestal voorkomen.

Monetair beleid werkt sneller dan fiscaal beleid. De Fed kan gewoon stemmen om de tarieven te verhogen of te verlagen tijdens de reguliere vergadering van het Federal Open Market Committee. Het kan ongeveer zes maanden duren voordat de impact van de renteverlaging in de hele economie doorsijpelt.

Huidige budgetuitgaven

Het congres schetst de budgettaire prioriteiten van het federale budget in de federale begroting van elk jaar. Verreweg het grootste deel van de begrotingsuitgaven is verplicht, wat betekent dat bestaande wetten bepalen hoeveel er zal worden uitgegeven. Het grootste deel hiervan is voor recht op sociale zekerheid, Medicare en Medicaid rechten programma's.

Het resterende deel van de uitgaven is discretionair. Meer dan de helft hiervan gaat richting verdediging. Meer informatie vindt u in U. S. Budget en Spending Primer. Het huidige begrotingsbeleid heeft het enorme Amerikaanse schuldniveau gecreëerd.