Veterinaire Malpractice

Dierenartsen, zoals artsen en advocaten, zijn het slachtoffer van rechtszaken die hun professioneel gedrag in twijfel trekken. Veterinaire wanpraktijken hebben betrekking op een significante fout die een dierenarts, met geavanceerde opleiding en ervaring, niet mag maken. Bijvoorbeeld, het verkeerd diagnosticeren van een ziekte of het geven van de verkeerde loop van de behandeling kan mogelijk worden geclassificeerd als een geval van veterinaire wanpraktijken.

De meeste dierenartsen zorgen voor uitstekende zorg voor de dieren onder hun toezicht, maar veterinaire wanpraktijken zijn niet ongewoon in de hedendaagse litigieuze samenleving. Het Journal van de American Veterinary Medical Association ontdekte dat ongeveer één op de 19 praktiserende dierenartsen in 2011 een mogelijke fout meldde. In de loop van hun loopbaan en met voldoende geduld, vroegen de meeste dierenartsen zal geconfronteerd worden met ten minste één mogelijke claim wegens wanpraktijken.

Malversaties kunnen vrij duur zijn in termen van compenserende en punitieve schade. Dierenartsen kunnen zelfs geconfronteerd worden met de consequenties van het staatsbonnestingsbestuur (inclusief schorsing of beëindiging van hun vergunning om geneeskunde uit te oefenen), dus wanpraktijken zijn zeker een ernstig probleem voor professionals die op dit gebied werken.

Voorwaarden voor een Veterinary Malpractice Claim

Een rapport van het Michigan State University College of Law heeft vastgesteld dat er verschillende voorwaarden moeten zijn voordat een dierenarts schuldig wordt bevonden aan een malversatieschema.

Ten eerste moet de dierenarts de plicht hebben aanvaard om het dier te behandelen. Ten tweede moeten de acties van de dierenarts zijn gedaald tot onder de professionele standaard van zorg die zou zijn verleend door een gemiddelde dierenarts in de gemeenschap (of, als de dierenarts een specialist is, zouden ze worden vergeleken met andere specialisten in hun vakgebied).

Ten derde moet de slechte zorgstandaard het letsel of letsel van het dier hebben veroorzaakt of aanzienlijk hebben bijgedragen. Ten vierde moet de eigenaar aantonen dat hij schade (zoals een financieel verlies) heeft geleden aan de situatie.

Veterinaire wanpraktijken verdediging

De advocaat die de veterinaire verweerder vertegenwoordigt, moet aantonen dat de geleverde diensten toereikend waren en voldeden aan redelijke standaardvereisten voor verzorging. Als ze dit kunnen bereiken, wordt het pak waarschijnlijk afgedaan.

Een extra veterinaire wanpraktijk defensieoptie impliceert het citeren van het statuut van beperkingen als het is verlopen. Het statuut van beperkingen legt specifieke limieten op de hoeveelheid tijd die een eigenaar mag indienen, en dit kan variëren van de ene staat naar de volgende. Als de wettelijke periode is verstreken, kan de dierenarts niet aansprakelijk worden gesteld, ongeacht de grond van de zaak. De meeste staatsbeelden vereisen dat een rechtszaak wordt ingediend binnen een periode van één tot drie jaar.

Een andere verdediging staat bekend als de barmhartige Samaritaan. De verdediging van de barmhartige Samaritaan is van toepassing in gevallen waarin een dierenarts zorgde in noodsituaties ter plaatse van het ongeval, die hen konden vrijwaren van alle aanspraken op wanpraktijken (hoewel in sommige gevallen een mindere last van grove nalatigheid nog kan worden nagestreefd).

Wanpraktijkencompensatie

Als de dierenarts schuldig wordt bevonden aan wanpraktijken, kan hij aansprakelijk zijn voor aanzienlijke financiële schade, zoals de kosten van de behandeling om de schade aan het dier, vervangende of marktwaarde-vergoeding voor het dier, schadevergoeding en ( zeldzamer) sentimentele waarde of emotionele noodschade.

Veterinaire wanpraktijkenverzekering

Veel dierenartsen dragen een veterinaire wanpraktijkenverzekering die de kosten van juridische verdediging en de betaling van claims dekt als deze het doelwit zouden moeten worden van een wanpraktijkenpak. Het PLIT-programma van de American Veterinary Medical Association, bijvoorbeeld, biedt verzekering aan meer dan 60.000 dierenartsen. De jaarlijkse premies voor PLIT-wanpraktijken in 2015 liepen uiteen van slechts $ 173 tot zoveel als $ 2, 365 (op basis van de specifieke soort praktijk en het gewenste bedrag aan dollarbedragen).

De dekking geldt automatisch voor de niet-dierenartsen van elke dierenarts, maar elke dierenarts in een praktijk moet zijn eigen individuele beleid voeren. Er zijn ook veel andere bedrijven die malversaties aanbieden aan praktiserende dierenartsen.

Laatste woord

Veterinaire wanpraktijken blijven een steeds groter wordend probleem op het gebied van diergezondheid en dierenrecht. Praktijkbeoefenaars moeten goed bekend zijn met de kwalificatievoorwaarden voor een claim wegens wanpraktijken, en zij moeten serieus kijken naar het beveiligen van wanpraktijken om dekking te bieden voor mogelijke juridische problemen die kunnen optreden.