Single vs. multi-unit franchise-eigenaar

In franchising zijn er historisch twee algemene soorten franchisenemers geweest: Single Unit en Multi Unit. Historisch gezien hebben single-unit franchisenemers de basis geweest van franchising. Individuen, of vaak een paar echtgenoten die hun eigen zelfstandige zaken wilden bezitten, zouden beleggen wat vaak hun collectieve levensreddingen zou betekenen in een enkele franchise-eenheid. Dit was het voornaamste model voor franchising voor het beter deel van de laatste vijftig jaar.

In de afgelopen decennia is de Franchisehouder van meerdere eenheden echter groter in volume, kracht en invloed. In het bijzonder, sinds de recessie van de markt in 2008, is franchising vaak een stabielere optie voor bedrijven en particulieren die hun rijkdom willen beschermen en groeien. Dit heeft geleid tot een grotere verfijning in de multi-unit arena, waar het niet ongewoon is dat een Multi-Unit Franchisee een groter en meer ervaren bedrijf is dan de franchisegever waarnaar zij investeert. Echter, zelfs bij de groei van de Multi -Enit Franchisee, de Franchisenemer van de Een-Eenheid blijft voor altijd de standaard voor vele merken.

Franchises met één-eenheid

Wanneer u aan traditionele franchise denkt, is de Franchisenemer van een-eenheid meestal wat u ziet. Een franchisenemer zal in een eenheid investeren zonder belofte of verwachting dat zij eventuele toekomstige extra locaties zullen openen. Dit is het gebruikelijke voorbeeld van een echtgenoot en echtgenote die Corporate America heeft verlaten om hun eigen baas te zijn, om hun eigen bedrijf te bezitten.

Ze investeren meestal hun levensreddingen, en het kan een heel groot bedrag zijn, maar ze zijn beperkt in hun middelen daarbij. Zij kunnen wellicht wat ervaring hebben met een bedrijf, of zij mogen dat niet. Typisch bestaat hun back of house operaties uit hun pc en misschien een thuisbureau.

Er is slechts één franchiseovereenkomst tussen de franchisegever en de franchisenemer.

De single-unit franchisenemer zal vaak de belangrijkste operator van het apparaat zijn. Er zijn situaties waar een franchisenemer van een eenheid een huurhoofd zal huren om zijn of haar locatie te runnen, maar vaker dan niet investeren zij in de franchise als hun manier om een ​​baan te kopen .

Voor vrijwel elke nieuwe en opkomende Franchisor (dat wil zeggen een merk met slechts een paar of zelfs geen bestaande bedrijfslocaties die zojuist de beslissing hebben genomen om hun merk uit te breiden met franchising), zal de Franchisenemer van een Eenheid zijn hoe zij beginnen uitbreiding. De meeste Multi-Unit Franchisees willen wachten om te zien hoe een Emerging Franchisor actief is - de diepte en kwaliteit van hun operationele, trainings- en ondersteuningssystemen - alvorens te investeren, en een opkomende franchisegever heeft dat soort geschiedenis of ervaring nog niet.

Historisch werden single-unit franchisenemers vaak exclusieve of beschermde gebieden voor hun eenheden gegeven. Dit zou betekenen dat de franchisegever beperkt was of zij een andere vestiging - ofwel bedrijfs- of franchise- - binnen dat exclusieve of beschermde gebied zouden kunnen openen.

Deze gebieden werden vaak gemarkeerd door stadsgrenswaarden, postcodes, bevolkingsniveaus of geografische belemmeringen. Een 'exclusieve' grondgebied is net zoals het klinkt - dat de eenheid van de franchisenemer de enige eenheid was die binnen dat gebied kon worden geopend.

Een 'beschermd' grondgebied zou veel verschillende beschermingen kunnen hebben voor het grondgebied van de franchisenemer, uit een specifiek tijdsbestek waarin zij exclusiviteit hebben of een bescherming van de franchisegever die merkproducten bij onbevoegde winkels binnen het grondgebied kan aanbieden aan de franchisegever niet in staat zijn om concurrenten te verwerven die locaties binnen dat beschermde gebied hebben.

De recente trend is echter weg van het aanbieden van exclusieve of beschermde gebieden, en in plaats daarvan beperkt het gebied van een franchisenemer aan de vier muren van hun specifieke eenheid. Het argument hiervoor is kortom dat de uiteindelijke doelstelling van een franchisegroep het volledige merk is, en dat omvat het plaatsen van locaties zo dicht bij elkaar dat zij elkaar onnodig kunnen kannibaliseren, omdat dat het merk in het algemeen zou pijn doen.

Multi-Unit Franchises

De Multi-Unit Franchisee is een entiteit die de afgelopen decennia in populariteit, frequentie en invloed in franchise is toegenomen. Onder dit model bezit één franchisenemer meer dan één eenheid, traditioneel in dezelfde algemene regio.

Voor een franchisehouder voor meerdere eenheden is er een Area Developer Agreement die het aantal eenheden specificeert die de Franchisehouder voor meerdere eenheden zal openen, in welke periode en in welk specifiek gebied. Dit gebied is bijna altijd beschermd, onder voorbehoud van de franchise die een van zijn afspraken overschrijdt. Er is dan een individuele franchiseovereenkomst tussen de franchisegever en franchisenemer voor elke afzonderlijke eenheid die wordt geopend. Typisch is er een schema of vereiste tijd waarin elke afzonderlijke eenheid moet worden geopend onder de Area Developer Agreement. Als dat schema niet door de franchise wordt nageleefd, kunnen zij hun rechten verliezen om verdere locaties in het kader van de overeenkomst te openen.

Een franchisehouder voor meerdere eenheden kan individueel of echtpaar zijn, vergelijkbaar met de franchiseleverancier, maar vaker in de afgelopen jaren is Multi-Unit Franchisee een eigen bedrijf. Veel dergelijke bedrijven hebben veel verschillende franchise-merken in hun portefeuilles en dragen een ongelooflijk robuuste en verfijnde achterkant van het huis dat in staat is om tientallen of zelfs honderden locaties onder één franchisegever efficiënt te bedienen. Dergelijke bedrijven zullen gewoonlijk alleen investeren in gevestigde en bewezen franchise-systemen.

Hoewel een Franchisehouder van meerdere eenheden een hoger investeringsniveau nodig heeft, biedt het ook meer stabiliteit en een hoger verwachte succespercentage, omdat ze niet alleen op één locatie vertrouwen hebben.Er zijn ook kosten gered door de efficiëntie van het hebben van een achterkant van het huis voor meerdere locaties. Daarnaast bieden franchisegewijen vaak gereduceerde kosten en royalty-pauzes voor Multi-Unit Franchisees om hen ertoe te lokken om aanvankelijk op een hoger dollarbedrag te investeren. Bijvoorbeeld, veel franchisegewensen zullen eisen dat een franchisehouder voor meerdere eenheden een eerste gedeelte betaalt van de franchisevergoeding voor elke locatie die is gespecificeerd in de overeenkomst die wordt geopend. Dit kan vergelijkbaar met een storting worden gezien, maar er is echt een vergoeding betaald om deze potentiële locaties uit de markt te houden gedurende de duur van die ontwikkelingsperiode.

Uiteindelijk hebben zowel single-unit als multi-unit operators hun plaats in franchising. Aangezien franchising nog steeds een consequente winstgevende optie biedt voor private equity en andere bronnen van kapitaal, zullen grotere Multi-Unit Franchisees hun cijfers en invloed blijven toenemen.