Stille service (onderzeeër dienst van de Amerikaanse marine)

Maak kennis met Machinist's Mate 3rd Class Trevor Kopp en zijn 154 broers.

Kopp en zijn familie wonen in King's Bay, Georgia, een geschikte plaats om een ​​gezin van 155 mannen groot te brengen met zijn lage kosten van levensonderhoud en traditionele zuidelijke gastvrijheid.

Maar wat deze mannen samenbindt, is, in tegenstelling tot de meeste gezinnen, niet hun achternaam. Elk van de broers van Kopp komt immers uit een andere reeks ouders. Nee, wat deze mannen broers maakt is wat ze thuis noemen - een 560 voet lange stalen boot zonder ramen, geen fantail en in het geval van een slachtoffer - geen gemakkelijke ontsnapping.

Deze broers zijn submariners.

"Het verschil in schadebeheersingsfilosofieën tussen ons en een oppervlakteschip is dat als we beginnen te zinken vanwege een slachtoffer, we nergens kunnen ontsnappen," zei Chief Electronics Technician (SS) William Murtha, USS Maine's (SSBN 741) Blue Crew 3M en coördinator van de boorsimulator. "We kunnen niet op reddingsboten springen, het schip verlaten of parachute uit een vliegtuig om het vuur, overstromingen of een catastrofaal mechanisch falen te voorkomen. “

Elke onderzeeër is bekend met wat honderden meters hoog zeewater een duikboot kan aandoen als deze zijn weg vindt in de boot. Ze weten dat een brand ergens in de ingesloten stalen buis de boot in ongeveer 10 minuten met rook kan vullen; of dat het buisvormige ontwerp van een onderzeeër, bedoeld om te helpen bij het soepel zwemmen door de oceaan, bij een brand de boot in een supergrote convectieoven verandert.

Maar ze gaan hoe dan ook naar zee, onder de mantel van de oceaan varen.

De meeste mensen, waaronder veel zeilers, denken dat ze gek zijn. Maar net zoals elke familie, als niemand anders ze begrijpt, begrijpen ze elkaar.

"Om een ​​submariner te zijn moet je anders zijn," zei Murtha. "Er is een unieke mindset voor nodig om ons zo lang als we zijn af te zonderen van mensen, de zon en frisse lucht.

De meeste mensen kunnen gewoon niet overweg met de gedachte onderwater te zijn, maar submariners denken er nooit echt over na. We proberen mensen te vertellen dat onderdompelen op 400 voet net zoiets is als op de bank zitten in de woonkamer, maar ik denk dat ze er niet voorbij kunnen komen als ze zoveel water boven hun hoofd hebben. "

Murtha's woorden gaan een lange weg om te begrijpen waarom het kwalificatietraject van de onderzeebootoorlogvoering, de enige doorgang in de" dolfijn "-broederschap, altijd verplicht is geweest.

"Het verdienen van je dolfijnen is wat de rest van de bemanning aangeeft dat je kunt en zal worden vertrouwd met ons leven," zei elektronicatechnicus 2nd Class (SS) Joseph Brugeman. "Ik ken iedereen persoonlijk aan boord en dat niveau van vertrouwdheid stelt me ​​in staat om hen te vertrouwen in een ongevalsituatie. Ik kon me niet voorstellen mijn leven en het leven van de boot te vertrouwen met iemand die ik niet persoonlijk kende.Als je op mijn boot bent en Dolphins draagt, vertrouw ik je, punt. Het maakt mij niet uit of je een jonkvrouw bent, een kok, een rakettechnicus of een monteur - ik weet dat je mijn rug hebt. Het wordt niet intiemer dan dat. "

Wanneer een nieuwe Sailor aan boord van een onderzeeër rapporteert en de kwalificatiekaart voor onderzeese oorlogsvoering van zijn boot krijgt, vindt hij blokken voor pneumatiek, hydrauliek, sonar en zelfs de wapensystemen.

Waar hij geen handtekeningen voor zal vinden, is juist dat het dragen van Dolphins alles te maken heeft met vertrouwen. Maar als je ze eenmaal draagt, is vertrouwen het enige waar kennis en waardering niet mee kunnen worden vergeleken.

"Dolfijnen dragen betekent veel meer dan weten hoe je alle hydraulische, stoom-, elektronische en luchtsystemen van de boot moet trekken", zegt Jeff Smith, de nachtbakker van de Culinaire Specialist 3rd Class (SS). "Het betekent meer dan te kunnen uitleggen hoe een druppel zeewater buiten de boot het in je kom in de kombuis haalt. Nee, Dolphins dragen betekent dat de bemanning je vertrouwt om te weten hoe je de boot kunt redden, ongeacht het slachtoffer en ongeacht je rating of rang. Het verdienen van dat vertrouwen maakt je veel meer dan een professionele zeeman, het maakt je lid van de familie van de onderzeeër. "

Een opmerking van een kok over de aspecten van schadebeheersing is op de meeste marineschepen misschien niet het beste keuzemoment, maar op onderzeeërs is het alleen belangrijk om Dolphins te dragen.

"Op mijn boot," zei CDR Robert Palisin, Maine's Blue Crew commandant, "wordt van iedereen verwacht dat hij weet hoe hij de boot kan redden. We discrimineren niet op basis van wat uw beoordeling of zelfs uw rang is. Mijn koks moeten weten hoe ze een vuur in de machinekamer moeten bestrijden, net zoals mijn nucleair geschoolde monteurs weten hoe ze een stroomvoorziening moeten isoleren als er rook uit de sonarhut komt. Iedereen op een onderzeeër is de damage control party - iedereen. Palisin was voorzichtig om uit te leggen dat schadebeheersing veel meer is dan alleen weten wat te doen als er iets ergs gebeurt. Het heeft genoeg zelfvertrouwen in je kennis van de systemen van de boot om te spreken als iemand anders op het punt staat een fout te maken die de veiligheid van het schip beïnvloedt.

"In de kracht van de onderzeeër leggen we de nadruk op meer gelijk hebben dan wat een Sailor's rang zou kunnen zijn, omdat iedereen aan boord van een onderzeeër naar verwachting een back-up zal zijn voor zijn scheepsmaat," zei Palisin. "Zelfs ik, als de kapitein van deze boot, zou verwachten dat de meest junior matroos op en neer zou springen terwijl hij zijn hoofd schreeuwde als ik een fout maakte die het schip in gevaar bracht. Onze levens zijn afhankelijk van het besef dat we op elkaar kunnen rekenen om onze rug te houden, om ervoor te zorgen dat de veiligheid van het schip ruim voorrang krijgt boven rang of snelheid. "

Palisin, zoals alle kapiteins van de boot, zorgt ervoor dat zijn bemanning weet hoe ze een slachtoffer moet bestrijden door tijdens de inzet van de boot constant door het slachtoffer geboord te worden. De beoefening is tenslotte perfect, en als je er alleen maar op kunt rekenen, is perfect zijn de enige standaard die goed genoeg is om je in leven te houden.

"We oefenen zoveel reacties op slachtoffers dat we het instinctief doen," zei MM2 (SS) Jim Crowson."Onze training moet instinctief zijn. Anders worden we mogelijk eerst bang in plaats van te reageren als het echte werk ooit ten onder gaat. Op 400 voet is er geen tijd om bang te zijn. Ik probeer geen macho te laten klinken - het is gewoon de realiteit van hoe te overleven als alles wat je hebt seconden voordat de boot zakt onder de diepte van de crush. Ondanks de zee op een boot zonder ramen, geen fantail, geen helikopterplatform of zelfs een luik om wat spanningsbrekende frisse zoutlucht toe te laten, zijn submariners nog steeds hartgrondig. Deze broeders zijn allemaal vrijwilligers voor onderzeeboten en hun inzet is niet anders dan de matrozen op vliegdekschepen, kruisers of zelfs sleepboten. Ze maken er gewoon een paar extra dollars (onderzeeër speciale plicht betalen) mee, wat handig is als je 154 broers 'verjaardagen hebt om voor te kopen.

Ze houden van hun land, houden zich aan de kernwaarden van eer, moed en toewijding van de marine en willen veilig terugkomen van elke inzet. Maar als de stille dienst hadden ze liever gezegd dat je er niet over praatte.