Identity Theft and Assumption Deterrence Act

De Identity Theft and Assumption Deterrence Act (ITADA) werd in oktober 1998 in de wet omgezet. Deze wet werd door het Congres aangenomen toen identiteitsdiefstal in de jaren negentig dramatisch toenam. Tot zijn overlijden vertrouwden rechtshandhavingsagenten op verschillende federale wetten die specifieke informatie beschermden om identiteitsdieven te vervolgen.

De grondbeginselen van het ITADA

Deze wet creëerde een zeer ruime definitie van identiteitsdiefstal, waaronder misbruik van verschillende vormen van informatie, waaronder naam, sofinummer, rekeningnummer, wachtwoord of andere informatie gekoppeld aan een ander persoon dan degene die het verstrekt.

Volgens de Criminal Resource Manual online zijn er 10 specifieke verboden opgenomen in de wet:

• Produceren van valse identificatie;
• Identificatie die is gestolen of onrechtmatig is geproduceerd overdragen;
• het bezit van vijf of meer identificatie-elementen die niet van u zijn;
• Het bezit van vijf zijn meer identificatie-elementen die niet van jezelf zijn met de bedoeling ze aan iemand anders te geven;
• Beoordeling van een valse identificatiedocument met de bedoeling om de US te bedriegen;
• een identiteitsbewijs bezitten waarvan u weet dat het is gestolen;
• Een identificatiedocument verwerken dat er officieel uitziet, maar waarvan u weet dat het niet is verstrekt door een geautoriseerde bron;
• Een machine of apparaat vervaardigen, in bezit hebben of overbrengen die kan worden gebruikt om valse identificatie te produceren;
• Productie die een machine of apparaat bezit of overdraagt ​​die kan worden gebruikt om valse identificatie te produceren met de intentie dat deze wordt gebruikt om meer van dat apparaat te maken; en

• Poging om een ​​van bovenstaande dingen te doen.

Sancties voor identiteitsdieven

Het ITADA biedt ook sancties voor overtredingen van deze wetten, die sterk kunnen variëren. Sommige vergrijpen kunnen bijvoorbeeld leiden tot gevangenisstraffen tot drie jaar, maar als de crimineel tijdens een periode van één jaar meer dan $ 1, 000 aan goederen of diensten verwerft door deze wet te overtreden, kunnen ze voor 15 jaar worden vastgehouden .

Als een overtreding van deze wet plaatsvindt in verband met drugshandel of een misdaad van geweld, kan de gevangenisstraf zo hoog zijn als 20 jaar, of 25 jaar indien geassocieerd met een daad van internationaal terrorisme.

Rol van de FTC bij het reguleren van identiteitsdiefstal

Deze wet geeft ook leiding aan de Federal Trade Commission om klachten over identiteitsdiefstal te ontvangen. Om dit te bereiken, heeft de FTC het Consumer Sentinel Network opgezet. De wet stelt de FTC verder in staat problemen met identiteitsdiefstal op te lossen, waaronder coördinatie van de inspanningen met wetshandhavingsinstanties.

De ITADA is niet zonder gebreken

Critici hebben echter hun zorgen geuit over de ITADA.Ten eerste kan een slachtoffer van identiteitsdiefstal niet rechtstreeks een rechtszaak aanspannen, maar moet het een wetshandhavingsinstantie overtuigen het misdrijf te onderzoeken. Dit is alleen al moeilijk gebleken, zoals een slachtoffer van identiteitsdiefstal u zal vertellen. Lokale rechtshandhaving ziet identiteitsdiefstal vaak als een "misdrijf zonder slachtoffers", of een misdrijf dat slechts één persoon treft, die feitelijk niet "wordt geschaad". Wanneer identiteitsdiefstal in dit licht wordt gezien, zullen politieambtenaren en rechercheurs zelden prioriteit geven aan hun caseloads.

Maar het grootste probleem met deze wet is dat de slachtoffers van identiteitsdiefstal die het identificeert, niet de consument zijn.

Een uitdrukking in de wet identificeert de slachtoffers als diegenen die "direct en proximaal schade hebben geleden" door de overtredingen. Dit betekent eigenlijk banken en creditcardbedrijven - niet individuele slachtoffers en burgers. Er is geen verlichting voorzien voor de werkelijke slachtoffers om dergelijke uitgaven terug te vorderen als advocatenhonoraria en kosten in verband met het corrigeren van kredietrapporten.

Helaas creëert de ITADA bijna net zoveel mazen als bescherming. Dit heeft de overheid gedwongen om aanvullende wetten te creëren om de lacunes op te vullen, wat het op zijn beurt weer veel moeilijker maakt om voor het probleem te zorgen wanneer het jou overkomt.