Hoe een verhaal te plotten zonder tekens te vermoorden

Er zijn veel manieren om te sterven in fictie, en ik denk dat mijn studenten aan ze allemaal hebben gedacht. Zombie paintball is fout gegaan, gif matzoh ballen, versplinterde pennen, te veel lucht … "Niemand hoeft te sterven", vertel ik mijn studenten op de eerste lesdag.
Als ik zeg: "Niemand hoeft te sterven," bedoel ik alleen dat de dood geen complot moet zijn, of een manier om een ​​verhaal te beëindigen. In plaats daarvan zou de dood organisch moeten zijn. Als het personage zou moeten sterven, laat het dan.

Maar neem het idee van de dood niet uit de lucht en leg het op een anders gezond karakter.

Ondanks mijn protesten doordringt de dood het klaslokaal. En wanneer dat niet lukt, neemt de ziekte het over. Naast cornflake-melanomen, omgekeerde darmen en "haarvacht" is geestesziekte de meest populaire aandoening. Symptomen van geestesziekten zijn niet speciaal fictiewaardig, zijn vaak repetitief en 'leerboek' en lijken op elkaar. Ze zijn niet het enige kenmerk van iemand die geestesziek is, maar het maken van een personage alleen hun ziekte is een vergissing van veel nieuwe schrijvers.
Drugs, seks, misbruik, hamsteren, te veel eten, te weinig eten zijn allemaal ondeugden: ze zijn het gevolg van het probleem. Het probleem is wat interessant is. Wat elk ding voor elke persoon betekent, maakt deel uit van wat mensen zo samen of alleen maakt.
Hoe communiceren twee mensen (of niet) via seks? Wat is het resultaat van het misbruik, en wat is de reden hiervoor in de eerste plaats?

Wat is het keerpunt: waarom wordt men drugsverslaafde? Hoe wordt voedsel gebruikt als een troost, als een straf, als een controle? Waarom?

Ik geef mijn studenten vaak het voorbeeld van het nu (tragisch) geannuleerde televisieprogramma Intervention. Het verhaal van deze show maakt gebruik van ondeugden als een kijkgat in de grotere psychologische wereld van het onderwerp.
Wanneer het begint, zien we de drugsverslaafde. Ze is op haar laagste. Ze ziet er ouder uit dan zij is. Ze is mager, haar spijkerbroek wordt vastgehouden door de riem die ze aan en uit gaat. Ze gaat achter een boom met een oudere man waar de camera's niet kunnen gaan en komt gelukkiger terug. Deze scènes worden afgewisseld met familieleden en vrienden met verlies: hoe kunnen ze hun kind, hun vriend, helpen?

Dan snijden we "een keer. "Eens was er een mooi kind. Ze werd in deze wereld geboren uit de jaren 70, mooie ouders met een heldere glimlach. Ze had schoolfoto's met slechte tanden en een klein gouden kruis om haar nek. Ze deed ballet en zong. Ze was slechts een korte tijd kind, maar er zijn foto's om het te bewijzen.
Dan: het misbruik, de scheiding, de verkrachting, de dood, het auto-ongeluk, de ziekte … En dan: we zijn terug in haar smerige appartement, een matras op de vloer, kleren helemaal over de plaats, een vriendje met een honkbalpet die in een stoel zit, die nauwelijks beweegt.
De rest van de show probeert het meisje te krijgen om naar de rehab te gaan.Als ze dat doet, zien we haar maanden later, opgezwollen en mooi, spijtig, anderen willen helpen nu ze schoon is. Of anders zien we een zwart scherm, en ontdekken dat ze ontbreekt of onbereikbaar is of niet meer op de show wilt staan.

Als de show voorbij is, hebben we een lichte blik gehad op haar leven. Hopelijk hebben dingen veranderd. Waarschijnlijk zal haar leven doorgaan, moeilijk en verdrietig en wonderbaarlijk, net als mensen in het leven; net als mensen in verhalen.