Hoe ik mijn eerste boek van korte verhalen in 12 stappen publiceerde

1. Ik heb besloten om korte verhalen te schrijven. Oorspronkelijk dacht ik dat ik korte verhalen zou schrijven en publiceren om later te helpen om mijn roman te publiceren. Ik heb ingeschreven in klassen in het vak van korte fictie, op welk punt werd duidelijk dat ik niet eens korte verhalen gelezen heb, en dat zou ik nodig hebben als ik hier goed in zou gaan.
Tip: Gebruik korte fictie, zelfs de soort die je niet leuk vindt. Leer hoe verhalen werken en waarom ze werken.

2. Ik schreef. Veel. In het begin waren de ideeën eindeloos. Het was alsof een ondergrondse lente eindelijk was uitgestoken, en ik was een geiser van creativiteit. En hoewel ik begonnen met het schrijven van korte verhalen om mijn roman verder te zetten, werd ik verliefd op deze prachtige, gecomprimeerde vorm die me in staat stelt om een ​​verhaalboog in minder dan vijf jaar te voltooien.
Tip: Zelfs als u aan een nieuw of een ander lang project werkt, kunt u een pauze maken om een ​​kort verhaal te schrijven en te helpen, u te helpen om u te bevrijden van die vervelende conditie die wij schrijvers blokkeren.

3. Ik heb mijn korte verhalen overgelegd aan literaire tijdschriften. Soms stond ik te snel uit verhalen, voordat ze de kans hadden om te marineren en te groeien en ik kreeg veel afwijzingen. Maar ik had mezelf opgeleid over het afwijzingspercentage (98% bij de meeste tijdschriften) en ik wist dat dit een nummer spel was. Ik wist dat ik er niets van zou nemen. Ik was koppig. Ik bleef herzien en indienen, en ik begon aanvaardingen te krijgen.

Mijn meest succesvolle jaar, toen vijf stukken werden gepubliceerd, kreeg ik ook 125 afwijzingen.
Tip: geef niet op. Ernstig. De enige manier om te falen is door niet te proberen. Als je een golf laat gaan omdat het groot en eng is, blijft het rollen en groeien en crashen en ebben terwijl je stil blijft. Blijf niet stil.

4. Ik beloofde om mijn ambacht te versterken in een groep peer schrijvers en in hoogwaardige workshops waar ik met docenten als Steve Almond en Aimee Bender en Charles D'Ambrosio en Anthony Doerr en Jim Shepard samen werkte (het is niet nodig om te studeren met deze mensen in alfabetische volgorde; om een ​​of andere rare reden, is het net zo voor mij uitgewerkt).

Tip: Word niet vast in de stijl van één leraar, en neem nooit aan dat je te ver gevorderd bent om meer te leren. Er is altijd meer.

5. Ik begon aandacht te besteden aan de thema's die ik keer op keer terugkeerde in mijn werk. Verlies, liefde, uit elkaar breken en opnieuw proberen te worden. Ik schreef naar deze ideeën toen ik elk nieuw verhaal begon. Dit was mijn eerste stap om een ​​kortverhaalcollectie te overwegen als iets meer dan alleen alle verhalen die ik samen had gezet.
Tip: Schrijf tegen wat het ook is die je 's nachts ophoudt, wat wervelt rond je hart en je hoofd.

6. Ik zet (wat ik beschouwde) mijn beste verhalen samen, in een document, om te zien hoe ze stroomden. Sommigen van hen waren gepubliceerd, en sommigen hadden het niet. Ik was op zoek naar niet alleen hoe elk verhaal voelde, individueel, maar hoe ze voelden als een aggregaat.
Tip: Stel jezelf wat het resoneren met de lezer is wanneer ze al je verhalen samen lezen en lezen.

7. Ik bracht eindeloze uren aan om de volgorde te herrangschikken. Nieuwe verhalen inbrengen, oude uittrekken, ouders weer inbrengen. Ik heb de naam van de collectie meerdere malen veranderd. Het was 'astronomische objecten' en 'Hij gaf het nooit aan jou recht,' en 'ik zie je in de heldere nacht' en 'baby's aan het vuur'. "
Tip: Voorkant laad je manuscript met je sterkste verhalen. Denk niet aan hoe ze moeten worden besteld wanneer uw boek wordt gepubliceerd; In plaats daarvan blaas de sokken van een redacteur meteen. Zij zullen waarschijnlijk eerder zwakkere verhalen achterlaten in de collectie als ze al verliefd zijn.

8. Ik begon het manuscript te verzenden naar kleine persen. Ik bewonderde dat gepubliceerde collecties die ik eigenlijk heb gelezen. Ik had niet meer een agent voor mijn roman (een lang en unoriginal verhaal) en het blijkt dat ik zeg dat ik een ongepubliceerde kortverhaalverzameling heb. Het is zelden de lijn die je krijgt, vooral omdat ik nooit was geweest gepubliceerd in The New Yorker , noch afgestudeerd aan de Iowa Writers Workshop. Maar jij weet wat ik deed in plaats daarvan? Ik zou deel uitmaken van een grote, royale gemeenschap van schrijvers die elkaar echt willen helpen.
Tip: Vraag je vrienden, die schrijvers zijn (die je onderweg hebt ontmoet, in je schrijfklasse en collegegroepen) wie hun redacteur / uitgever is en als het goed is om hun naam te gebruiken als je je manuscript stuurt aan die redacteur / uitgever
9. Wedstrijden lijken een goede optie voor mij, dus ik ging een handvol in.

Dit kan lastig zijn: je moet meestal een inschrijfgeld betalen en sommige wedstrijden kunnen oplichterij zijn die op de dromen van onervaren schrijvers proeien. Maar er zijn ook veel gerenommeerde korte verhalenwedstrijden die een uitstekende uitgeverij zijn voor debuut auteurs (schrijvers als Antonya Nelson, Gina Oschner, Amina Gautier, Hugh Sheehy, Nancy Reisman en Anthony Varallo hebben allemaal kortverhaalcollecties gepubliceerd als gevolg van een wedstrijd winnen).
Tip: laat de wedstrijden niet volledig af, maar zorg ervoor dat je je huiswerk doet op sites zoals Poets & Writers, en betaal geen inzendkosten die niet in overeenstemming is met de prijs (bijvoorbeeld: een $ 75 vergoeding voor een prijs van $ 500 klinkt behoorlijk scammy).
10. Press 53 kondigde aan dat ik een Top 10 Finalist was voor hun Award in Short Fiction! Ik was eerder teleurgesteld (zie hiervoor 98% afwijzingssnelheid), en wilde mijn verwachtingen niet ophalen. Maar mijn hoop was op. Ik wilde dit. Deze collectie was dertien keer afgewezen, en ik begon me af te vragen of het het waard was, als ik het waard was.
Tip: Frustratie en zelfvertwijfeld zijn een natuurlijk onderdeel van het schrijf- en uitgeverproces. Laat het je niet stoppen.Rijd de golf, pak jezelf op en schud het zand af en zoek je volgende zwelling.
11. Hier is de twist eindigend: ik heb de Press 53 Award niet gewonnen. De winnaar werd aangekondigd, en die winnaar was mij niet. Ik voelde me gerechtvaardigd in mijn pessimisme. Een half uur later kreeg ik een e-mail van Kevin Morgan Watson, de uitgever van Press 53, die zei: "Jij was een heel erg tweede." En als ik bereid zou zijn om enkele suggesties voor bewerkingen te bespreken, zouden ze willen mijn collectie het volgende jaar publiceren
Tip: Balanceer het pessimisme en het optimisme. Soms gaat het goed en soms gaan ze niet, maar ze zullen je vaak verrassen.
12. Ik zei: "Schroef dat! Als ze mijn collectie niet precies willen zoals ze zijn, dan herkennen of waarderen ze mijn genie duidelijk niet. 'Grapje! Ik heb veertien keer de e-mail opnieuw gelezen, zodat ik het niet kon voorstellen en vervolgens doorgegeven aan mijn man en een vriend om ervoor te zorgen dat ze hetzelfde zagen, en toen mijn werkelijkheid werd bevestigd schreef ik terug naar Kevin en zei: "Ja! "
Tip: Geef niet op. Schrijven is moeilijk en het publiceren is moeilijker en er zijn geen gemakkelijke stappen. "Wat je doet is het creëren van kunst, en dat bestaat altijd in je ziel. Het is zo eindeloos als de oceaan, van boven naar beneden, aan de kust.

Liz Prato is de auteur van * Baby's On Fire: Stories * (Press 53), en de redacteur van * The Night, the Rain, and the River * (Forest Avenue Press). Haar verhalen en essays zijn verschenen in talrijke publicaties van 999, waaronder The Rumpus, Subtropics, Hayden's Ferry Review, The Toast, Hunger Mountain en ZYZZYVA. Ze schrijft in Portland, OR, en leert op literaire festivals over het hele land.