De High Sierra Fly-In: een speeltuin op de Playa

Er is gewoon iets aan de High Sierra-woestijn dat het toneel is voor de beste airplanecamping ooit. Als je nog nooit in de High Sierra Fly-In bent geweest, maak er dan je nieuwe bucket-list-item van. Eerder beschreven als "een brandende man voor piloten", het is veruit mijn favoriete luchtvaartevenement ooit.

Ik heb altijd van de westerse Verenigde Staten gehouden vanwege de frisse lucht en de bergen, en de High Sierra stelt in dit opzicht niet teleur.

Maar ik weet ook dat het niet alleen om de bergen gaat - de magie van het westen gaat eigenlijk over de mensen. En als je het wonder van het hoge woestijnlandschap combineert met de charme en gastvrijheid van de beste mensen ter wereld en dan vliegtuigen toevoegt, dan wordt het niet beter .

Dead Cow

Ik wist dat ik een soort ervaring had toen ik vertrok uit Raleigh-Durham International voor Dead Cow Lakebed in het noorden van Nevada, maar ik had geen idee dat het een van de volgende zou zijn de meest opwindende fly-ins ooit.

Dead Cow is een opgedroogd meerbed in het midden van nergens, Nevada, net ten noorden van Reno, en het is de nieuwe locatie van de High Sierra Fly-In. Het land werd onlangs gekocht door de evenementenorganisator Kevin Quinn nadat hij met de BLM had gevochten voor land waarin hij het fly-in-evenement veilig kon houden, dat na zes jaar aanzienlijk in omvang is geworden. Er waren ongeveer 140 vliegtuigen tijdens de fly-in van dit jaar.

Dead Cow is het gemakkelijkst te bereiken door de lucht, en ware het niet dat de oprechte gastvrijheid van de gracieuze mensen die aan deze fly-in meededen, zou zijn, dan zou ik waarschijnlijk geen het. Zie je, ik had elk excuus in het boek. Ik kon het niet (echt) betalen. Ik moest kinderopvang regelen. Ik kon niet zoveel tijd vrij nemen van mijn werk.

Ik ben geen eigenaar van een vliegtuig en weet niets van bush-vliegen en dit is een vliegende menigte. En hoe zou ik daar komen?

Planning

Aan de andere kant wist ik dat het soms de beste dingen in het leven zijn om een ​​risico te nemen. Dus ik heb het voor elkaar gekregen. En vanaf het moment dat ik naar het evenement op de Facebook-pagina van de groep informeerde, voelde ik me er goed bij. Ik werd begroet door een vriendelijke, luchtige groep piloten die me verzekerde dat ik er geen spijt van zou krijgen om te gaan. Zeker , dacht ik. Maar hoe kom ik daar ?

Geen probleem , zeiden ze. Er zal een rit zijn. En toen was er. Meerdere mensen boden ritten vanuit verschillende plaatsen, en voor ik het wist, was ik op weg naar de woestijn, samen met vele anderen die dezelfde vrijgevigheid en gastvrijheid ervaarden die ik deed. Iedereen was welkom - en dit was niet zomaar een vliegwiel in de rug. Quinn en de andere organisatoren waren er zeker van dat iedereen - driewieler gear piloten, Mooney en Cirrus piloten, RV piloten, zelfs RC piloten, en natuurlijk toekomstige piloten - zich thuis voelde.Iedereen die op een wijd open opgedroogd meerbed zou kunnen landen, werd aangemoedigd om naar binnen te vliegen. Voor degenen onder ons die geen eigen vliegtuig hadden, waren er anderen die bereid waren een zitplaats in een vliegtuig aan te bieden.

Vanaf de eerste uitwisselingen waar ik getuige van was tussen de vele mensen opgewonden om te gaan maar zonder toegang tot een vliegtuig, en de rest van de piloten die hun uiterste best deden om hen te helpen, zag ik wat ik vaak zie in pilootgroepen - algemeen luchtvaart op zijn best - en ik wist dat ik in goed gezelschap zou zijn.

Vertrek

Ik ontmoette mijn rit in een hangar op het vliegveld in Nampa, Idaho - een plek waar ik enigszins vertrouwd mee was, omdat ik in 2005 mijn schriftelijke CFI-examen had afgelegd op hetzelfde vliegveld. Andrew had een extra stoel in zijn Cessna 180 uit 1975 - een prachtig en praktisch vliegtuig - en hij was genereus genoeg om deze vreemde dame een ritje te bieden. Nu, het klinkt misschien gek voor een persoon om gewoon in iemand's vliegtuig te springen, en misschien is het dat ook, maar het duurde niet lang voordat Andrew en ik een raakvlak vonden. Hij is een actief lid van de Idaho Aviation Association, en omdat Idaho mijn thuisstaat is, hadden we wat wederzijdse kennissen.

Dus, lang verhaal kort, ik stapte in een vliegtuig met een compleet vreemde. Maar de luchtvaart is een kleine wereld, en zoals vaak gebeurt, was hij toch niet echt een vreemde.

Aankomst

Andrew verlichtte vanaf het begin elke angst voor vliegen met een vreemde piloot met een grondige veiligheidsinlichtingen over preflight, een bespreking van het gewicht en de balans van het vliegtuig en een briefing over de aankomende route en het weer. Na een spectaculaire vlucht door de canyons van Idaho, een mooi uitzicht op de Owyhee-bergen in Oregon en de hoge vlaktes van Noord-Nevada, zijn we op vrijdagmiddag geland bij Dead Cow. We raakten zachtjes op de 3,000 meter brede strook gebarsten aarde, waar de enige indicaties van het landingsgebied twee kleine rijen rode vlaggen waren nabij het naderingseinde. Het was een harde ondergrond toen we landden maar zou zachter en stoffiger worden naarmate meer en meer vliegtuigen het oprollen. We parkeerden naast een kleine groep Skywagons en ik stapte uit. Een dunne laag stof kringelde onmiddellijk rond de zolen van mijn zwarte gevechtslaarzen, waardoor ze een bruine tint kregen die ze minstens drie dagen zouden blijven.

Uitpakken

Ik heb mijn eenpersoonstent opgezet naast die van Andrew en zonder vertraging een campingstoel uitgevouwen. De zon was hoog en warm in de lucht van 60 graden in oktober en ik vond het onmiddellijk spijtig dat ik geen zonnebrandmiddel had meegebracht. Ik trok de stoel naar een plek die alleen kan worden geïdentificeerd door "verder weg in het vuil," en ik zag de andere aankomsten binnenkomen. Ik pakte mijn zendontvanger en luisterde. Ik wachtte op de gestuiterde landing. go-around of de high-speed approach en de ballon. Ik wachtte op iets … maar er was niets anders dan solide benaderingen en bijna perfecte, soepele landingen.

"Dit is een soort van kijken naar de Oshkosh-aankomsten, maar … nou , lang niet zo interessant, "zei ik tegen Andrew." Deze kerels knallen niet echt in landingen, toch?"Hij glimlachte gewoon en haalde zijn schouders op. Korte landingsbanen, hoge hoogte, staartwielen en goede ouderwetse stok en roer vliegen zijn slechts een deel van het leven voor deze jongens. Er is geen plaats voor slecht vliegerschap hier.

Briefings

Het ochtendkampvuur zorgde voor een geweldige eerste indruk. Quinn gaf een pilotbriefing rond het vuur om 7 uur. m. en het was duidelijk dat deze bushpiloten, die vaak een oneerlijke reputatie hebben als gewaagd en roekeloos te zijn, tot de veiligste en meest competente piloten behoorden die ik zou leren kennen. Er waren regels, standaarden en protocol. Er waren afzonderlijke frequenties voor verschillende operaties, een standaard verkeerspatroon en duidelijk geen ruimte voor onprofessioneel gedrag. Veiligheidscultuur schuilt in het gedrag van de leiders van een organisatie en Quinn zette de norm voor veiligheid al vroeg, misschien een beetje op voorsprong na een botsing in de lucht tijdens de fly-in van het voorgaande jaar. "Je moet veilig zijn. Er zijn mensen die de procedures niet kennen en ze zijn dingen aan het doen die niet worden verwacht, dus je moet je hoofd recht houden. 'Quinn informeerde tijdens het kampvuur in de ochtend. Nadat hij iemand van de FAA had gevraagd om zichzelf te identificeren - en werd voldaan door stilte - had Quinn nog een laatste advies voor de menigte enthousiaste piloten: "Vlieg alsof je door de FAA wordt bewaakt. “

's Ochtends waren er ontbijtburrito's en koffie in mittende handen, en slaperig maar gretig murmelde rond het kampvuur over de toekomstige activiteiten.

Evenementen

Gedurende de dag waren er fly-outs naar vuilstroken, grasstroken, zandwegen, meerbedden en vluchten over het schilderachtige piramidemeer. We stopten op een Susanville Airport (KSVE) voor brandstof. We vlogen in formatie terwijl we het gebied uitzochten, op zoek naar elanden en wilde paarden. We landden in het midden van de Black Rock Desert, op de plek van Burning Man, waar ik in het zand zat en het moeilijk vond om de tienduizenden mensen in het midden van deze uitgestrekte, schijnbaar ongerepte woestijn voor te stellen. De enige aanwijzing dat Burning Man ooit had plaatsgevonden, was de vage contouren van wat eens wegen waren die zich midden in een groot, uitgestrekt meerbed bevonden.

Er waren intense momenten tijdens de geplande STOL drag races - veruit een van de beste luchtvaartevenementen die ik ooit heb gezien (bekijk deze videoclips van een Super Cup en een Beaver - en zelfs een Cirrus - racen) en we hebben gekeken naar ervaren vliegshowpiloot Gary Ward met zijn MX2. En er was een schijnbaar willekeurige F-16-fly-by, die natuurlijk de aandacht van iedereen trok, maar niemand verbaasde. We waren tenslotte naast een MOA in het midden van de woestijn. Er waren Piper Cubs en Super Cubs en 180s en 185s en 170s en 172s en Archers en Mooneys en Cirrus 'en Maules and Experimentals en niet een, maar twee WilgaBeasts en huizen en zo veel andere fantastische vliegtuigen. Het was de versie van een piloot van de hemel.

En dan waren er meer zalige momenten zoals een duik in een afgezonderde hete bron in wat ooit een woning was, en kijken naar kinderen hun fiets rijden in het kamp tijdens een late middagpauze.Maar mijn favoriete momenten waren alleen die stille momenten in het vliegtuig, luisterend naar het betrouwbare gezoem van de motor, het spotten van wilde paarden of elanden op slechts honderd voet lager met het zonlicht scheen neer tussen de hoge wolkenlagen, de schaduw van het vliegtuig achterna over de land.

's Nachts gonsde er een drone over het kampvuur en er waren drankjes en avondeten en kameraadschap. Er waren kinderen en huisdieren en vliegtuigen versierd met kerstverlichting. Er waren op afstand bestuurbare auto's en RC-vliegtuigen en het beste gesprek. Er waren loterijen en prijzen en gelach. Over de atmosfeer van deze invlieging in combinatie met de uitgestrektheid van het machtige, hoge woestijnlandschap heb ik eenvoudigweg gewonnen De wijde nachtelijke hemel is adembenemend. De vluchten door de canyons, boven de wilde paarden, over de immense en schijnbaar oneindige woestijn - het maakt je allemaal een beetje klein en onbelangrijk in deze grote wereld. En de mensen - de gulle en aardige mensen zoals Andrew, die me niet alleen een stoel in de 180 aanboden, maar eten en koffie en wc-papier en een stoel om op te zitten - en de buren die naast de deur kampeerden, en Kevin Quinn en andere organisatoren, die door hun leiderschap erin geslaagd zijn om iedereen op te nemen terwijl, belangrijker nog, inspirerende veiligheid, en het kampvuurgesprek en de nieuwe vrienden; iets van dit alles maakt iemand gewoon levend.

Reflectie

Dead Cow is gewoon een stoffig, opgedroogd meerbed, dat in oktober voor een paar dagen per maand vol met vliegtuigen is, maar de High Sierra Fly-In-ervaring is er een die je ongelofelijk klein doet voelen, maar groter dan levens op hetzelfde moment. Het is een luchtvaartervaring die nergens anders kan worden gerepliceerd. Als je ooit de kans krijgt om te gaan, doe het dan gewoon. Ik kan met zekerheid zeggen dat je met open armen zult worden verwelkomd, dat je nieuwe vrienden zult maken, en dat je dezelfde spectaculaire vlieguren, sterrenavonden en ongelooflijke herinneringen zult meemaken als ik.